Пуня
Пу́ня, а таксама сянніца (Магілёўшчына), сельніца (Брэстчына), адрына і шопа (Гродзеншчына) — памяшканне для захоўвання сена. Слова запазычана ад літ.: pune. У старабеларускай мове зафіксавана ў пачатку XVI стагоддзя[1].
Звычайна пуня будавалася на прыгуменні, або ў агульным комплексе гаспадарчых пабудоў.
На Магілёўшчыне пуняй называлі таксама памяшканне для буйной рагатай жывёлы.
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Зноскі
- ↑ Пуня // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — С. 124.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Пу́ня // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — С. 124. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).
- Сабаленка, Э. Р., Гуркоў, У. С., Іваноў, У. М., Супрун, Дз. Д. Беларускае народнае жыллё. — Мн., 1973.
- Сянні́ца // Яшкін І. Я. Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія / Рэд. М. В. Бірыла — Мн.: Навука і тэхніка, 1971. — С. 187. — 256 с. — 2800 экз.
- Гуркоў У. С. Адры́на, пуня // Этнаграфія Беларусі: Энцыклапедыя / Рэдкалегія: І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. . — Мн.: БелСЭ, 1989. — С. 25. — 575 с. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-014-9.
- Пу́ня // Тлумачальны слоўнік беларускай мовы: У 5-ці т / АН БССР, Інстытут мовазнаўства імя Я. Коласа. — Мн.: Беларус. Сав. Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 1980. — Т. 4: Паняцце — Р / [рэдактары: Г. Ф. Вештарт, Г. М. Прышчэпчык]. — С. 520. — 767 с.