Ураўненне

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Першае друкарскае з'яўленне знака роўнасці ў кнізе Роберта Рэкарда ў 1557 годзе (запісана ўраўненне )

Ураўненне, раўнанне[1] — матэматычны запіс задачы аб адшуканні значэнняў аргументаў, пры якіх значэнні дзвюх зададзеных функцый роўныя.[2]

Уяўляе сабой роўнасць выгляду або , дзе f і g — функцыі (у агульным выпадку — вектарныя) аднаго ці некалькі аргументаў, а таксама задача па знаходжанні такіх значэнняў аргументаў, пры якіх дасягаецца гэтая роўнасць. На магчымыя значэнні аргументаў могуць быць накладзеныя дадатковыя ўмовы.

«Аргументы» (часам называюцца «зменнымі») у выпадку ўраўнення называюць «невядомымі».

Значэнні невядомых, пры якіх гэтая роўнасць дасягаецца, называюцца развязкамі або каранямі дадзенага ўраўнення. Пра карані гавораць, што яны задавальняюць дадзенаму ўраўненню.

Развязаць ураўненне азначае знайсці мноства ўсіх яго рашэнняў (каранёў).

Прыклады ўраўненняў[правіць | правіць зыходнік]

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Літ.: Русско-белорусский математический словарь. Мн., 1993, С.204.: Раўнанне. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы. Мн.:БелЭн, 2002., С.694: Ураўненне
  2. БЭ ў 18 т. Т. 16. Мн., 2003.