Эндрэ Шык

Эндрэ Шык
венг.: Sík Endre
міністр замежных спраў Венгрыі[d] 15 лютага 1958 — 13 верасня 1961
Папярэднік	Imre Horváth[d]
Пераемнік	János Péter[d]
Hungarian Ambassador to the United States[d] 1948 — 1949
Папярэднік	Rustem Vambery[d]
Пераемнік	Imre Horváth[d]
member of Central Committee of the Hungarian Socialist Workers' Party[d] 5 снежня 1959 — 28 лістапада 1970
Нараджэнне	2 красавіка 1891(1891-04-02) ці 1891 Будапешт, Аўстра-Венгрыя
Смерць	10 красавіка 1978(1978-04-10) ці 1978 Будапешт, Венгерская Народная Рэспубліка
Месца пахавання	Керэпешы[d]
Дзеці	Igor Sik[d]
Партыя	Венгерская камуністычная партыя КПСС Венгерская сацыялістычная рабочая партыя
Адукацыя	Будапешцкі ўніверсітэт (1913) Інстытут чырвонай прафесуры[d] (1926)
Месца працы	Інстытут этналогіі і антрапалогіі імя М. М. Міклуха-Маклая РАН[d]
Узнагароды	State Award of the People's Republic of Hungary[d] (1965) Q1299495? (1967)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эндрэ Шык (венг.: Sík Endre; 2 красавіка 1891, Будапешт, Аўстра-Венгрыя — 10 красавіка 1978, Будапешт, Венгерская Народная Рэспубліка) — венгерскі дзяржаўны дзеяч, міністр замежных спраў Венгерскай Народнай Рэспублікі (1958—1961).

Біяграфія

Выпускнік Будапешцкага ўніверсітэта, адвакат. Падчас Першай сусветнай вайны быў афіцэрам Аўстра-Венгерскай арміі. З 1917 года — ваеннапалонны, да сакавіка 1918 года знаходзіўся ў Даурскім лагеры ў Забайкалле, затым пражываў на станцыі Хілок, даваў мясцовым жыхарам урокі англійскай, французскай, нямецкай моў. Ажаніўся з мясцовай жыхаркай Е. В.Тоцкай. У кастрычніку 1919 года з’ехаў у Верхняудзінск. Працаваў супрацоўнікам венгерскай газеты «Форрадалом» («Рэвалюцыя»), якая выходзіла ў Іркуцку, газеты «Савецкая Сібір». Восенню 1922 года быў накіраваны ў Чыту ў МЗС Далёкаўсходняй Рэспублікі (ДВР). З ліквідацыяй ДВР — член Чыцінскага рэвтрыбунала.

Скончыў Інстытут чырвонай прафесуры ў Маскве.

• 1927—1936 гады — прафесар Універсітэта народаў Усходу,
• 1938—1941 гады — навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі,
• 1943—1945 гады — навуковы супрацоўнік Інстытута этнаграфіі АН СССР.

З 1945 года ў Венгрыі.

• 1947—1948 гады — саветнік МЗС,
• 1948—1949 гады — пасол ВНР у ЗША,
• 1949—1953 гады — загадчык Галоўнага палітычнага аддзела Міністэрства замежных спраў, дырэктар Дыпламатычнай акадэміі,
• 1953—1958 гады — намеснік міністра,
• 1958—1961 гады — міністр замежных спраў ВНР.

З 1965 года — старшыня Усевенгерскага савета міру.

Аўтар навуковых прац па гісторыі каланіяльных краін, этнаграфіі, аўтабіяграфічнага рамана «гады выпрабаванняў», у якім даў падрабязную карціну жыцця забайкальцаў у 1918—1919 гадах. Наклад кнігі «Vihar a levelet…» з яго шматтомных мемуараў, якая выйшла ў 1970 годзе, быў канфіскаваны на наступны дзень пасля паступлення ў продаж — магчыма, з-за дэталёвага малюнка сталінскіх рэпрэсій, якія абрынуліся на абвінавачаных у трацкізме камуністаў, уключаючы венгерскую эміграцыю, пасля забойства Кірава.

Перакладаў творы А. П. Чэхава на венгерскую мову. За чатырохтомную «Гісторыю чорнай Афрыкі» ганараваны Дзяржаўнай прэміі ВНР у 1965 годзе.

Узнагароды і званні

• Ордэн Дружбы народаў (02.04.1976)
• Міжнародная Ленінская прэмія «За ўмацаванне міру паміж народамі» (1968)

Спасылкі

• http://mek.niif.hu/00300/00355/html/ABC13280/13798.htm