Ян Петразалін

Ян Петразалін
Ян Петразалін
Нараджэнне	24 чэрвеня 1850; Кукавічы, Слуцкі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Смерць	9 снежня 1928 (78 гадоў); Кукавічы, Вялікараёўскі сельсавет, Капыльскі раён, Менская акруга, БССР, СССР;
Месца пахавання	Пляшэвічы;
Род	Петразоліны[d]
Бацька	Эразм Марцін Петразолін[d]
Маці	Агата з Вайніловічаў[d]
Дзеці	Віктар Петразолін[d]
Адукацыя	Пецярбургскі тэхналагічны інстытут[d];
Дзейнасць	інжынер-тэхнолаг
Узнагароды

Ян Эльяш Корвін-Петразалін (польск.: Jan Eliasz Korwin-Petrozolin, руск.: Иван Эразмович Петрозолин; 24 чэрвеня 1850 — 9 снежня 1928, Кукавічы) — інжынер-тэхнолаг.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў сям’і Эразма Корвін-Петразаліна (1807—1884), выкладчыка Слуцкай гімназіі, і яго другой жонкі Агаты з Вайніловічаў (1809—1873), цёткі Эдварда Вайніловіча^[1]. Быў евангельска-рэфармацкага веравызнання, што спрыяла ягонай кар'еры на расійскай дзяржаўнай службе^[2].

У 1876 годзе скончыў механічны факультэт Пецярбургскага тэхналагічнага інстытута, атрымаўшы ступень тэхніка (механіка) 1-га класа^[2].

Начальнік галоўных вагонных майстэрняў, першы намеснік цягавага і рухомага саставу Мікалаеўскай чыгункі ў Санкт-Пецярбургу, інжынер вагонаў Імператарскага цягніка^[1].

У пачатку ХХ ст. Ян Петразалін фінансаваў будаўніцтва ў Пляшэвічах невялікага драўлянага касцёла ў гонар святога Роха^[1].

Пасля смерці ў 1919 годзе жонкі Валянціны Ян вярнуўся ў Кукавічы. За гэты час ён напісаў другую частку «Успамінаў аб чыгуначных падарожжах з імператарам усяе Русі Аляксандрам III»^[1].

У 1921 г., паводле Рыжскага мірнага дагавора, праз Кукавічы прайшла мяжа паміж Польшчай і Савецкай Беларуссю. На польскую тэрыторыю адышоў парк, сядзіба Петразалінаў, сад і каля ста гектараў ворнай зямлі; а большая частка маёнтка, радавы могільнік, вёска Кукавічы і праваслаўная царква апынуліся ў савецкай зоне^[1].

Петразалін быў членам Нясвіжскага павятовага сойміка і актыўна ўдзельнічаў у грамадскім жыцці краю^[1].

Загінуў 9 снежня 1928 года ў выніку няшчаснага выпадку на малацільні. Улады Савецкай Беларусі забаранілі хаваць яго рэшткі на радавых могілках, таму Ян Петразалін быў пахаваны на могілках у Пляшэвічах^[1].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

За заслугі ў чыгуначнай службе быў узнагароджаны ордэнамі Св. Станіслава 3 ст., Св. Ганны 2 ст. і бронзавым медалём «У памяць каранацыі Аляксандра III». Імператарам быў падораны срэбны партабак, упрыгожаны бірузой^[1].

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Быў жанаты двойчы. Першая жонка з 1902 г. — Ганна Гарадзінская (1860-03.04.1905), удава доктара медыцыны; другая з 30.04.1906 г. — Валянціна Кавалеўская (1877-07.05.1919), дачка генерала-лейтэнанта Рыгора Кавалеўскага. Дзеці^[1]:

Віктар (27.11.1907 — 28.08.1976) вучыўся ў Варшаўскім універсітэце і ў Кукавічы прыязджаў толькі на вакацыі. Пазней ён атрымаў ступень доктара філасофіі і стаў спецыялістам у галіне праектавання гідратэхнічных збудаванняў, быў жанаты з Ядзвігай Кладкевіч (1908—1989)^[1].
Ірэна (30.03.1909 — 11.05.1988), жонка Мар’яна Вішнеўскага (1909—1988)^[1].
Магдалена (26.10.1910 — 03.02.1982), жонка Эдварда Драздоўскага (1900—1973), пасля заканчэння гімназіі самастойна вялі гаспадарку ў маёнтку^[1].

Віктар і Ірэна памерлі ў Варшаве, а Магдалена — у Вялікабрытаніі, дзе яна жыла пасля вайны^[1].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к ^л ^м Эразм Мартин Корвин-Петрозолин (нявызн.). nasledie-sluck.by. Праверана 26 студзеня 2024.
↑ ^а ^б Polski Petersburg (нявызн.). www.polskipetersburg.pl. Праверана 27 студзеня 2024.

[:0-1] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к ^л ^м Эразм Мартин Корвин-Петрозолин (нявызн.). nasledie-sluck.by. Праверана 26 студзеня 2024.

[:1-2] а ^б Polski Petersburg (нявызн.). www.polskipetersburg.pl. Праверана 27 студзеня 2024.

[1]

[2]