Шматгадоваяклубневая расліна з прамым сцяблом, эндэмікЗаходняй Аўстраліі. Расліна выпускае маленькае шчыткападобнае лісце ўздоўж шматлікіх бакавых галін, якія надаюць ёй выгляд невялікага дрэва. Асобныя расліны могуць вырастаць да 0,2 — 1 метра ў вышыню. З-за сваёй высокай дрэвападобнай формы ён лічыцца адным з самых буйных відаў роду. Ён таксама лёгка культывуецца і любіць сырыя і вільготныя ўмовы, якія часта ствараюцца ў цяпліцах[3]. Белыя кветкі з’яўляюцца са жніўня па лістапад. Чырвоныя клубні гэтага віду могуць вырастаць да 3,8 см у дыяметры і могуць знаходзіцца на глыбіні каля метру пад зямлёй[3][4].
Расце на пясчаных глебах на ўскраінах балот і каля гранітных агаленняў уздоўж узбярэжжа Заходняй Аўстраліі ад Джэралтана на поўначы да Олбані на поўдні.
Від быў упершыню апісаны і названы Джонам Ліндлі ў яго «Нарысе расліннасці калоніі Суон-Рывер» 1839 года. У 1992 годзе Нэвіл Грэм Мэрчант(англ.) (бел. і Ален Лоўры(англ.) (бел. апісалі новы падвід D. gigantea subsp. geniculata, што вырастае да 0,45 метра вышыні ў чорных пясчаных глебах каля Перта і на поўдзень ад яго. Ян Шлаўэр(ісп.) (бел. не пагадзіўся з рашэннем Мэрчанта і Лоўры надаць новаму таксону ранг падвіду і, такім чынам, апублікаваў новую камбінацыю таксону ў рангу разнавіднасці ў выпуску «Carnivorous Plant Newsletter» за 1996 год. Ён сцвярджаў, што падвіды павінны быць зарэзерваваны для тых выпадкаў, калі адбылося алапатрычнае або геаграфічна ізаляванае відаўтварэнне, а разнавіднасці лепш выкарыстоўваць у выпадках, калі падазраецца сімпатрычнае відаўтварэнне[5]. Іншыя не згодныя з гэтай ацэнкай, таму ў анлайнавай базе дадзеных флоры Заходняй Аўстраліі FloraBase пералічаны таксон D. gigantea var. geniculata (N.G.Marchant & Lowrie) Schlauer як сінонім падвіду.
