Агранулацытоз

Агранулацытоз
МКБ-10-КМ	D70
МКХ-9	288.0
МКБ-9-КМ	288.8
DiseasesDB	8994
MedlinePlus	001295
MeSH	D000380

Агранулацытоз — паталагічны стан, пры якім назіраецца зніжэнне ўзроўню лейкацытаў (менш за 1·10⁹/л) за кошт гранулацытаў (менш за 0,75·10⁹/л) і манацытаў, павышаецца ўспрымальнасць арганізма да бактэрыяльных і грыбковым інфекцый.

У залежнасці ад патагенезу вылучаюць міелатаксічны агранулацытоз (цытастатычная хвароба) і імунны, які звязаны з утварэннем антыцелаў да экзагенных антыгенаў — гаптэнам (гаптэнавы, лекавы) агранулацытоз, або аўтаіммунны (пры калагенозах, лімфамах, вірусных гепатытах).

Гаптэнавы агранулацытоз можа ўзнікнуць у выніку прыёму дыякарба (дыямоксу), амідапірыну, антыпірыну, ацэтыльсаліцылавай кіслаты (аспірыну), метамізолу натрыю (анальгіна), барбітуратаў, ізаніязіду (тубазіду), мепратанідаку, мепрабамадану, індаметацыну, левамізолу, сульфаніламідаў, метыцыліну, трыметапрыму (уваходзіць у склад бактрыму), хінгаміну (хлорахіну), інсектыцыдаў, клазапіну (азалептыну) і інш.

Упершыню агранулацытоз быў апісаны ў 1922 годзе Вернерам Шульцам, у 1931 годзе незалежна ад яго — Р. Р. Краке. Шырокае выкарыстанне цытастатычнай тэрапіі (і медыкаментознай, і прамянёвай), а таксама вялікай колькасці новых лекавых сродкаў прывяло да павышэння частаты гэтага сіндрому.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 1: А — Аршын / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 1. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0036-6 (т. 1).