Фелікс Іванавіч Стацкевіч: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[недагледжаная версія]

[дагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 14:22, 2 красавіка 2014

Фелікс Іванавіч СТАЦКЕВІЧ (2 снежня 1879, Шчучын — 21 чэрвеня 1967; псеўданім Аганёк) — беларускі грамадска-культурны дзеяч.

Біяграфія

Скончыў у 1913 Пецярбургскі ўніверсітэт (1913). З 1903 член Беларускай сацыялістычнай грамады. У 1905—1907 вёў рэвалюцыйную прапаганду ў Вільні і Мінску. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з Цёткай і Алесем Бурбісам. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З 1908 сакратар адвакатаў у Ігумене, тэхнік у Вышнім Валачку, Цверы. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы Літоўска-Беларускай ССР. З восені 1920 у Віленскім беларускім саюзе кааператараў. Выкладчык лацінскай мовы, дырэктар Радашковіцкай беларускай гімназіі імя Ф. Скарыны, старшыня Галоўнай управы Таварыства беларускай школы, адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса «Беларускі летапіс». Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У 1939—1941 настаўнік у Вілейцы і Клецкім раёне. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. Смаргонь, у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у Вільні.

Творчасць

Склаў «Эсперанта-беларускі слоўнік». Пераклаў на мову эсперанта кнігу Л. Петражыцкага «Тэорыя права і маральнасць».

Аўтар успамінаў пра ўдзел у рэвалюцыйным руху (рукапіс у Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва.

Бібліяграфія

Успаміны і думкі // Беларускі звон. 1921. 17 красавіка.
3 мінуўшчыны беларускага руху // Беларускі летапіс. 1937. № 6-9.
3 маіх успамінаў // ЛіМ. 1990. 17 жніўня.

Спасылкі

СТАЦКЕВІЧ Фелікс Іванавіч

@@ Радок 2: / Радок 2: @@
 '''Фелікс Іванавіч СТАЦКЕВІЧ''' ({{ДН|2|12|1879}}, {{МН|Шчучын||горад Шчучын}} — {{ДС|21|6|1967}}; псеўданім ''Аганёк'') — беларускі грамадска-культурны дзеяч.
+== Біяграфія ==
-Скончыў у [[1913]] [[Пецярбургскі ўніверсітэт]] (1913).
+Скончыў у [[1913]] [[Пецярбургскі ўніверсітэт]] (1913). З [[1903]] член [[Беларуская Сацыялістычная Грамада, 1902|Беларускай сацыялістычнай грамады]]. У [[1905]]—[[1907]] вёў рэвалюцыйную прапаганду ў [[Вільня|Вільні]] і [[Мінск]]у. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з [[Алаіза Сцяпанаўна Пашкевіч|Цёткай]] і [[Алесь Бурбіс|Алесем Бурбісам]]. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З [[1908]] сакратар адвакатаў у [[Горад Чэрвень|Ігумене]], тэхнік у [[Горад Вышні Валачок|Вышнім Валачку]], [[Горад Цвер|Цверы]]. Пасля [[Кастрычніцкая рэвалюцыя|Кастрычніцкай рэвалюцыі]] працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы [[Літбел|Літоўска-Беларускай ССР]]. З восені [[1920]] у [[Віленскі беларускі саюз кааператараў|Віленскім беларускім саюзе кааператараў]]. Выкладчык [[Лацінская мова|лацінскай мовы]], дырэктар [[Радашковіцкая беларуская гімназія|Радашковіцкай беларускай гімназіі]] імя [[Францыск Скарына|Ф. Скарыны]], старшыня Галоўнай управы [[Таварыства беларускай школы]], адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса «[[Беларускі летапіс, 1933|Беларускі летапіс]]». Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У [[1939]]—[[1941]] настаўнік у [[Вілейка|Вілейцы]] і [[Клецкі раён|Клецкім раёне]]. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. [[Смаргонь]], у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у [[Вільня|Вільні]].
-З [[1903]] член [[Беларуская Сацыялістычная Грамада, 1902|Беларускай сацыялістычнай грамады]]. У [[1905]]—[[1907]] вёў рэвалюцыйную прапаганду ў [[Вільня|Вільні]] і [[Мінск]]у. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з [[Алаіза Сцяпанаўна Пашкевіч|Цёткай]] і [[Алесь Бурбіс|Алесем Бурбісам]]. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З [[1908]] сакратар адвакатаў у [[Горад Чэрвень|Ігумене]], тэхнік у [[Горад Вышні Валачок|Вышнім Валачку]], [[Горад Цвер|Цверы]]. Пасля [[Кастрычніцкая рэвалюцыя|Кастрычніцкай рэвалюцыі]] працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы [[Літбел|Літоўска-Беларускай ССР]]. З восені [[1920]] у [[Віленскі беларускі саюз кааператараў|Віленскім беларускім саюзе кааператараў]]. Выкладчык [[Лацінская мова|лацінскай мовы]], дырэктар [[Радашковіцкая беларуская гімназія|Радашковіцкай беларускай гімназіі]] імя [[Францыск Скарына|Ф. Скарыны]], старшыня Галоўнай управы [[Таварыства беларускай школы]], адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса «[[Беларускі летапіс, 1933|Беларускі летапіс]]». Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У [[1939]]—[[1941]] настаўнік у [[Вілейка|Вілейцы]] і [[Клецкі раён|Клецкім раёне]]. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. [[Смаргонь]], у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у [[Вільня|Вільні]].
 == Творчасць ==