Армін Лашэт

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Армін Лашэт
ням.: Armin Laschet
член бундэстага Германіі[d]
10 лістапада 1994 — 26 кастрычніка 1998
член ландтага Паўночнага Рэйна-Вестфаліі[d]
з 9 чэрвеня 2010
Minister-President of North Rhine-Westphalia[d]
27 чэрвеня 2017 — 25 кастрычніка 2021
Папярэднік Hannelore Kraft[d]
Пераемнік Hendrik Wüst[d]
дэпутат Еўрапейскага парламента
20 ліпеня 2004 — 29 чэрвеня 2005
дэпутат Еўрапейскага парламента
20 ліпеня 1999 — 19 ліпеня 2004
1-ы Дэпутат бундэсрата Германіі[d]
9 сакавіка 2010 — 15 ліпеня 2010
упаўнаважаны па нямецка-французскіх культурных сувязях[d]
1 студзеня 2019 — 2021
9-ы старшыня ХДС[d]
з 22 студзеня 2021
Папярэднік Аннегрэт Крамп-Карэнбаўэр
ратман (Ахен)
1989 — 2004
член бундэстага Германіі[d]
з 26 кастрычніка 2021
2-і Дэпутат бундэсрата Германіі[d]
30 чэрвеня 2017 — 26 кастрычніка 2021

Нараджэнне 18 лютага 1961(1961-02-18)[1][2][…] (63 гады)
Маці Marcella Laschet[d][5]
Жонка Susanne Laschet[d][6]
Дзеці Johannes Laschet[d]
Веравызнанне Каталіцкая Царква[2][4]
Партыя
Член у
Адукацыя
Дзейнасць палітык
Месца працы
Аўтограф Выява аўтографа
Узнагароды
Сайт armin-laschet.de (ням.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

А́рмін Ла́шэт (ням.: Armin Laschet; 18 лютага 1961)— нямецкі палітык, старшыня партыі Хрысціянска-дэмакратычны саюз Германіі (з 2021), прэм’ер-міністр зямлі Паўночны Рэйн-Вестфалія (2017—2021).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 18-гадовым узросце ўступіў у ХДС. У 1981 годзе скончыў школу ў сваім родным горадзе Аахен і пачаў вывучаць права ва ўніверсітэтах Мюнхена і Бона. У 1986 годзе таксама пачаў журналісцкую дзейнасць — у прыватнасці, працаваў карэспандэнтам рэдакцыі навін на баварскім тэлебачанні Bayerisches Fernsehen. У 1987 годзе здаў першы дзяржаўны юрыдычны іспыт. Праз чатыры гады ён стаў галоўным рэдактарам газеты KirchenZeitung Aachen, з 1995 па 1999 год кіраваў выдавецтвам Einhard-Verlag.

Абраны новым старшынёй нямецкай партыі Хрысціянска-дэмакратычны саюз, якая ўваходзіць у кіроўную кааліцыю, 16 студзеня 2021 года. Яго кандыдатуру падтрымалі ўдзельнікі двухдзённага партыйнага з’езда, які праходзіў у рэжыме відэаканферэнцыі[8]. Атрымаў у другім туры галасавання 521 голас супраць 426, пададзеных за кансерватара Фрыдрыха Мерца[9].

Зноскі