Перайсці да зместу

Запарожскія казакі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Запарожац у XVIII стагоддзі
І. Я. Рэпін, Казак (чаркас) Запарожскай Сечы, 1844

Запарожскія казакі, запарожцы — частка казацтва на тэрыторыі сучаснай Украіны[1][2], якія стварылі ў 1555 годзе, шэраг разрозненых ваенных умацаванняў («гарадкі» ці «сечы»[3] /засекі/)[4] і паселішчаў (хутары, зімоўнікі)[3] за дняпроўскімі парогамі, па-за зонай юрысдыкцыі якіх б там не было дзяржаў (Дзікае поле). Пазней аб’ядналіся[3] ў ваенную арганізацыю Войска Запарожскае, якое атрымала сваю назву па назве рэгіёна пражывання, месцы размяшчэння галоўнага ваеннага ўмацавання, названага «Сеч»[3] і знаходжання штаб-кватэры (цэнтральнага органа кіравання — коша)[3].

Пазней, у сувязі з утварэннем у канцы XVI стагоддзя рэестравага казачай войска, паселішчам часткі запарожскага казацтва на тэрыторыі Кіеўскага, Чарнігаўскага і Брацлаўскага ваяводстваў, а таксама ў сувязі з утварэннем пасля 1625 года ў адпаведнасці з Курукаўскім дагаворам палкавога ладу рэестравага казацкай войска, запарожскімі сталі называць і рэестравых казакоў, якія не пражывалі на тэрыторыі Запарожжа.

У далейшым, пасля паўстання Багдана Хмяльніцкага ў 1648 годзе пад кантроль Войска Запарожскага і ўладу запарожскага гетмана перайшлі тэрыторыі Рэчы Паспалітай, якія займалі землі сучаснай Паўночнай і Цэнтральнай Украіны. На іх утварыліся новыя казацкія палкі, якія камплектаваліся з мясцовага насельніцтва па тэрытарыяльна-міліцыйным прынцыпе. Яны дапоўнілі палкавы лад казачага войска, сфарміраваўшы такім чынам цэнтралізаваную ваенную і адміністрацыйна-тэрытарыяльную структуру Войска Запарожскага, якая атрымала ў гістарыяграфіі таксама назву Гетманшчына. Запарожскімі сталі называць усіх казакоў, якія пражывалі на тэрыторыі Гетманшчыны.