Паліты палівальшчык
Паліты палівальшчык | |
---|---|
фр.: L'Arroseur Arrosé | |
Жанр | кінакамедыя і нямое кіно |
Рэжысёр | |
Прадзюсар | |
Сцэнарыст | |
У галоўных ролях |
|
Аператар | |
Кінакампанія | Браты Люм’ер |
Працягласць | 49 с |
Краіна | |
Год | 1895 |
IMDb | ID 0000014 |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
«Паліты палівальшчык» (фр.: L'Arroseur arrosé) — французскі кароткаметражны нямы фільм 1895 года. Адзін з першых фільмаў, знятых братамі Люм’ер, першая пастановачная кінакамедыя. Для прасоўвання фільма быў створаны першы ў гісторыі кінаплакат. «Паліты палівальшчык» меў вялікі поспех у публікі, быў зняты ў трох варыянтах і выклікаў цэлы шэраг перайманняў.
Сюжэт
[правіць | правіць зыходнік]Карціна складаецца з аднаго кадра без інтэртытраў. Садоўнік палівае расліны з вадаправоднага шланга. Хлопчык незаўважна для садоўніка наступае на шланг, і вада перастае цячы. Садоўнік здзіўлена зазірае ў наканечнік, хлопчык вызваляе шланг, і вада пад ціскам ударае садоўніку ў твар. Ён губляе шланг, у лютасці азіраецца, бачыць хулігана, кідаецца за ім, даганяе і карае яго[1].
Ацэнкі
[правіць | правіць зыходнік]Кіназнаўцы неаднаразова падкрэслівалі, што гэты фільм вылучаецца сярод прадукцыі «родапачынальнікаў кінематографа» і мае асаблівае значэнне ў яго гісторыі. Гісторык кіно Ежы Цёпліц , характарызуючы фільмы Люм’ераў як рэпартажныя, пісаў, што сярод іх быў і адзін інсцэніраваны — «Паліты палівальшчык», які з’яўляецца прадвеснікам усіх мастацкіх фільмаў: «Нескладаная гісторыя пра хлопчыка, які наступіў на водаправодны шланг, стала тэмай першай мастацкай карціны са сцэнаром і акторамі (хоць і аматарамі)»[2].
На думку гісторыка кіно Жоржа Садуля , «Паліты палівальшчык» разам з фільмам «Прыбыццё цягніка на вакзал Ла-Сьёта» — самы папулярны фільм братоў Люм’ер, які, не валодаючы тэхнічнымі вартасцямі першага, дзякуючы наяўнасці сцэнара набыў вядомасць і значнасць: «Поспех сюжэту ў фільме адкрыў дарогу кінамастацтву»[3].
Зноскі
- ↑ Разлогаў К. Э. Луна і Палівальшчык // Планета кіно. — М.: Эксмо, 2015. — С. 16—20. — 408 с. — ISBN 978-5-699-69079-4.
- ↑ Цёпліц Ежы. Гісторыя кінамастацтва. — М., 1968. — Т. 1. 1895—1927. — С. 29. — 338 с.
- ↑ Садуль Жорж. Гісторыя кінамастацтва. Ад яго зараджэння да нашых дзён. — М.: Иностранная литература, 1957. — С. 31. — 464 с.