Інстытут сацыялогіі НАН Беларусі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Інстытут сацыялогіі НАН Беларусі
Абрэвіятура ІС
Краіна
Адміністрацыйны цэнтр Першамайскі раён, вул. Сурганава, д. 1, корп. 2
Адрас Мінск
Юрыдычны статус дзяржаўная ўстанова
Мэта вывучэнне грамадства
Тып арганізацыі навуковая
Кіраўнікі
Дырэктар Мікалай Мыслівец
Намеснік дырэктара па навуковай працы Аляксандр Пасталоўскі
Намеснік дырэктара па навуковай і інавацыйнай працы Мікалай Сухоцкі
Вучоны сакратар Наталля Сасноўская[1]
Заснаванне
Дата заснавання 16 студзеня 1990
Колькасць супрацоўнікаў 67 (2020 год)[3]
Асноўныя асобы Яўген Бабосаў, Мікалай Бараноўскі, Алег Кабяк, Міхаіл Арцюхін[4]
Матчыная арганізацыя Нацыянальная акадэмія навук Беларусі
Член у Беларусь
Папярэднік Інстытут філасофіі і права
socio.bas-net.by

Інстыту́т сацыялогіі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі — даследчая ўстанова Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, заснаваная ў студзені 1990 года.

На 2020 год уваходзіў у склад Аддзялення гуманітарных навук і мастацтваў НАНБ[5]. Інстытут сацыялогіі аказваў наступныя паслугі: збытавое даследаванне пакупнікоў, таварнага знака і рынка; апытанне грамадскай думкі, даследаванне перавагаў выбаршчыкаў і грамадска-гаспадарчы агляд двойчы на год; рэцэнзія даследавання, паслядыпломнае навучанне грамадазнаўцаў і падтрымка грамадазнаўчага даследавання[6]. З 2010 года выдае штогадовы «Сацыялагічны альманах» на англійскай, беларускай і рускай мовах[7]. У аспірантуру і дактарантуру прымалі на 4 спецыяльнасці: гаспадарчае грамадазнаўства і народанасельніцтва; грамадская будова, грамадскія ўстоі і працэсы; палітычнае грамадазнаўства; грамадазнаўства культуры[8]. Сумесныя даследаванні ажыццяўлялі з навуковымі ўстановамі Літвы (Універсітэт Вітаўта Вялікага), Германіі, Расіі (Інстытут сацыялогіі РАН), Украіны (Кіеўскі політэхнічны інстытут)[9].

Структура[правіць | правіць зыходнік]

На 2023 год Інстытут сацыялогіі ўключаў 2 Цэнтры — Цэнтр маніторынгу міграцыі навуковых і навукова-педагагічных кадраў і Цэнтр аператыўных даследаванняў — і 6 аддзелаў:

  • сацыяльнай тэорыі і метадалогіі;
  • сацыялогіі дзяржаўнага кіравання;
  • рэгіянальнай сацыялогіі;
  • сацыялогіі сацыяльнай сферы;
  • сацыялогіі культуры;
  • эканамічнай сацыялогіі[10].

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

16 студзеня 1990 года Савет Міністраў Беларускай ССР ухваліў Пастанову № 12 аб стварэнні Інстытута сацыялогіі Акадэміі навук БССР на аснове Рэспубліканскага цэнтра сацыялагічных даследаванняў (РЦСД) Інстытута філасофіі і права, які налічваў 5 аддзелаў, і 2 аддзелаў Інстытута эканомікі: навуказнаўства; дэмаграфіі і праблем народанасельніцтва. Сам РЦСД утварылі ў 1989 годзе ў складзе 5 аддзелаў: тэорыі, метадалогіі і методыкі сацыялагічных даследаванняў (загадчык Сяргей Шавель); сацыялогіі грамадскай думкі (Галіна Сакалова); сацыяльнай дынамікі сельскага насельніцтва (Аляксандр Крукоўскі); сацыяльных праблем моладзі (Мікалай Бараноўскі); сацыялагічных даследаванняў ідэалагічных працэсаў (Энгельс Дарашэвіч)[11]. На 1998 год у Інстытуце сацыялогіі налічвалася 7 навуковых аддзелаў: сацыяльнай палітыкі; сацыялогіі працы і эканамічнай сацыялогіі; сацыялогіі асобы і сацыяльнай стратыфікацыі; сацыялогіі культуры; сацыялогіі навукі; сацыяльнай дэмаграфіі і занятасці насельніцтва; сацыяльнай псіхалогіі асобы і калектыву. Кірункамі даследаванняў былі: зрухі ў будове грамадства, зацікаўленасцях і патрэбах па слаях насельніцтва, у іх становішчы і дзейнасці; будова рынку і рухомасць працоўнай сілы; паводзіны і асаблівасці ўзаемінаў асобы ва надзвычайных умовах сутыкнення і Чарнобыльскага бедства; назіранне і прадказанне грамадскага развіцця. Свае працы выдалі: Андрэй Ракаў «Дэмаграфічныя асновы народнагаспадарчага планавання» (1990), Вячаслаў Оргіш «Вытокі хрысціянства: культурна-гістарычны генезіс» (1991), Ванда Русецкая «Сацыядынаміка навуковага калектыву» (1992), Анатоль Рубанаў «Сацыяльны суб’ект: матывы і дзейнасць» (1994), Галіна Сакалова «Эканамічная сацыялогія» і акадэмік Яўген Бабосаў «Катастрофы: сацыялагічны аналіз» (1995), Валерый Кліменка «Адукацыя ў трансфармуемым грамадстве» (1996) і Бабосаў «Асновы канфлікталогіі» (1997)[12]. У 2007 годзе ў Інстытуце сацыялогіі стварылі магістратуру[13].

Кіраўнікі[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ "Адміністрацыя" [руская]. ДНУ «Інстытут сацыялогіі». 2023. Праверана 27 верасня 2023.
  2. ↑ а б GRID Release 2021-09-16 — 2021-09-16 — 2021. — doi:10.6084/M9.FIGSHARE.16685428
  3. ↑ "Інстытут сёння" [руская]. ДУ «Інстытут сацыялогіі». 2020. Праверана 28 ліпеня 2020.
  4. ↑ "Навуковая рада" [руская]. ДНУ «Інстытут сацыялогіі». 2023. Праверана 27 верасня 2023.
  5. ↑ Аддзяленне гуманітарных навук і мастацтваў. Нацыянальная акадэмія навук Беларусі (25 красавіка 2020). Праверана 28 ліпеня 2020.
  6. ↑ Паслугі (руск.). ДУ «Інстытут сацыялогіі» (25 красавіка 2020). Праверана 28 ліпеня 2020.
  7. ↑ «Сацыялагічны альманах». ДУ «Інстытут сацыялогіі» (25 красавіка 2020). Праверана 28 ліпеня 2020.
  8. ↑ Аспірантура і дактарантура (руск.). ДУ «Інстытут сацыялогіі» (25 красавіка 2020). Праверана 28 ліпеня 2020.
  9. ↑ Міжнародныя праекты (руск.). ДУ «Інстытут сацыялогіі» (25 красавіка 2020). Праверана 28 ліпеня 2020.
  10. ↑ Падраздзяленні (руск.). ДНУ «Інстытут сацыялогіі» (25 красавіка 2023). Праверана 27 верасня 2023.
  11. ↑ Гісторыя (руск.). ДНУ «Інстытут сацыялогіі» (25 красавіка 2023). Праверана 27 верасня 2023.
  12. ↑ Валерый Кліменка. Інстытут сацыялогіі // Беларуская энцыклапедыя ў 18 тамах / гал.рэд. Генадзь Пашкоў. — Мінск: Беларуская энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 1998. — Т. 7: Застаўка — Кантата. — С. 272. — 608 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0130-3.
  13. ↑ Магістратура (руск.). ДУ «Інстытут сацыялогіі» (25 красавіка 2020). Праверана 28 ліпеня 2020.
  14. ↑ Звальняецца дырэктар Інстытута сацыялогіі. Гэта ён пацвердзіў рэйтынг даверу Лукашэнку ў Мінску // nashaniva 17 верасня 2020
  15. ↑ Мысливец Николай Леонтьевич

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Інстытут_сацыялогіі_НАН_Беларусі&oldid=4593478"