Лінь

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Лінь
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Tinca tinca Linnaeus, 1758

Сінонімы
  • Cyprinus tinca Linnaeus, 1758[1]
  • Cyprinus tinca auratus Bloch, 1782[1]
  • Cyprinus tincaauratus Bloch, 1782[1]
  • Cyprinus tincauratus Lacepède, 1803[1]
  • Cyprinus tincaurea Shaw, 1804[1]
  • Cyprinus zeelt Lacepède, 1803[1]
  • Tinca aurea Gmelin, 1788[1]
  • Tinca chrysitis Fitzinger, 1832[1]
  • Tinca communis Swainson, 1839[1]
  • Tinca italica Bonaparte, 1836[1]
  • Tinca limosa Koch, 1840[1]
  • Tinca linnei Malm, 1877[1]
  • Tinca vulgaris Fleming, 1828[1]
  • Tinca vulgaris (non Valenciennes, 1842)[1]
  • Tinca vulgaris cestellae Segre, 1904[1]
  • Tinca vulgaris maculata Costa, 1838[1]
Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  163348
NCBI  27717
EOL  46581781

Лінь, лін (Tinca tinca) — від рыб сямейства карпавых, адзіны прадстаўнік рода ліні.

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

Даўжыня да 60 см, маса да 1 кг (зрэдку да 7,5 кг). Галава невялікая, вочы маленькія з радужынай чырвонага колеру. Цела кароткае і тоўстае, з кароткім хваставым сцяблом, выслана дробнай і шчыльнай луской і густым слоем слізі. Спіна цёмна-зялёная, бакі бурыя з залацістым бляскам, плаўнікі цёмна-шэрыя, брушка шэраватае; інтэнсіўнасць афарбоўкі залежыць ад характару вадаёма. Каля вуглоў невялікага канечнага рота маецца па адным кароткім вусіку. Усе плаўнікі закругленыя. Знешнія промні брушных плаўнікоў самцоў значна больш тоўстыя, чым у самак[2].

Пашырэнне[правіць | правіць зыходнік]

Пашыраны ў прэсных вадаёмах Еўразіі, акрамя басейнаў Ледавітага акіяна. Жывё ў рэках і азё­рах басейнаў Бал­тыйскага, Чорнага і Кас­пійскага мо­раў, у Сібі­ры сустракаецца ў Обі і Енісеі (акрамя нізоўяў), у воз. Байкал; у вадаёмах За­бай­ка­лля рэдкі. Тыповы прадстаўнік азёрна-рачнога комплекса рыб. На Беларусі прадстаўлены ўсюды, пераважна ў азёрах і поймавых вадаёмах, затоках, зарослых старыцах, сажалках і іншых месцах з цёплай вадой і ілістым дном. Аддае перавагу добра праграваным участкам стаячых вадаёмаў з захламленым дном. Пазбягае цячэння, халоднай вады, добра пераносіць дыфіцыт кісларода. На працягу большай часткі года трымаецца на тых самых месцах, вялікіх скопішчаў не ўтварае.

Асаблівасці біялогіі[правіць | правіць зыходнік]

Вядзе адзіночны спосаб жыцця. У халодны перыяд го­да за­капваецца ў мул; добра пе­раносіць працяглае абсыханне і прамярзанне вадаёмаў.

Корміцца доннымі беспазваночнымі (чэрві, лічынкі насякомых, малюскі, ракападобныя), маладымі парасткамі водных раслін.

Жыве да 10 год. Здольнасці да размнажэння дасягае ва ўзросце 3—4 гадоў. Нераст парцыённы, адбываецца ў маі—ліпені на мелкіх зарослых участках поймавых вадаёмаў і рачных заток пры тэмпературы вады 19—20 °C. Нерастуе невялікімі чародкамі, плоднасць моцна вар’іруеццца ў залежнасці ад узросту і памераў самкі. Дробную, клейкую ікру адкладвае на сцёблах водных раслін і на грунт (у сярэднім 300—600 тыс. ікрынак), дзе яна развіваецца 3-4 дні. Значная колькасць ікры гіне ад заглейвання і недахопу кіслароду. Моладзь расце вельмі павольна.

Промысел і развядзенне[правіць | правіць зыходнік]

Аб’ект спартыўнага рыбалоўства, промыслу і развядзення. Валодае даволі высокімі смакавымі і харчовымі якасцямі.

Зноскі

  1. а б в г д е ё ж з і к л м н о п Систематика и синонимия (англ.). BioLib. Праверана 16 студзеня 2011.
  2. Биологический энциклопедический словарь / Гл. ред. М. С. Гиляров; Редкол.: А. А. Баев, Г. Г. Винберг, Г. А. Заварзин и др.. — 2-е изд., исправл.. — М.: Советская энциклопедия, 1989. — С. 321. — 864 с. — 150 600 экз. — ISBN 5-85270-002-9. (руск.)

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]