Контррэфармацыя

	Рэфармацыя;
	95 тэзісаў; Формула згоды; Контррэфармацыя; Рухі і дэнамінацыі Пратэстанцызм Рэфармацыя ў Германіі Лютэранства; Анабаптызм; ; Рэфармацыя ў Швейцарыі Кальвінізм; ; Рэфармацыя ў Нідэрландах Менаніцтва; Рэфармацтва; ; Рэфармацыя ў Англіі Англіканства; Пурытанства; ; Рэфармацыя ў Шатландыі Прэсвітэрыянства; ; Рэфармацыя ў Францыі Гугеноты; ; Рэфармацыя ў Рэчы Паспалітай Сацыніянства; ; Рэфармацыя ў Італіі; Ключавыя падзеі Лейпцыгскі дыспут; Вормскі эдыкт; Сялянская вайна ў Германіі; Шпаерская пратэстацыя; Марбургскі дыспут; Аўгсбургскі рэйхстаг; Аўгсбургскі рэлігійны мір; Вестфальскі мір; Дзеячы Рэфармацыі Марцін Лютэр (Г, 1483–1546); Філіп Меланхтан (Г, 1497–1560); Ганс Таўсен (Д, 1494–1561); Олаус Петры (Швец, 1493–1552); Ульрых Цвінглі (Швейц, 1484–1531); Жан Кальвін (Швейц, 1509–1564); Томас Кранмер (А, 1489–1556); Джон Нокс (Шат, 1514?–1572); Папярэднікі Рэфармацыі Вальдэнсы; Авіньёнскі палон пап (1309–1377); Лаларды; Вялікі заходні раскол (1378–1417); Гусіцкія войны (1420 да ~1434); Паўночнае Адраджэнне; Гэта панэль: глядзець; размовы; правіць;

Контррэфармацыя — перыяд каталіцкага адраджэння ў XVI-XVII стст. Лічыцца, што контррэфармацыя пачалася ў часы папы Пія IV ў 1560 і працягвалася да 1648 года - моманту заканчэння Трыццацігадовай вайны.

Контррэфармацыя ўключала ў сябе шырокі спектр намаганняў па барацьбе з пратэстантызмам. Вылучаюць пяць кірункаў дзейнасці контррэфармацыі:

веравучэнне;
духоўная і структурная перабудова;
манаскія ордэны;
духоўныя рухі;
палітычныя аспекты.

Вынікі Контррэфармацыі[правіць | правіць зыходнік]

У выніку каталіцкай рэформы Царква зведала адміністрацыйныя змены, якія ўмацавалі яе становішча. Цэнтралізацыя ўлады ў руках Папы, з’яўленне семінарый і навучальных устаноў новага тыпу і, як следства, абнаўленне складу духавенства, барацьба з відавочнымі недахопамі, на якія даўно зважалі многія, усё гэта дапамагло каталіцкай Царквы адпавядаць эпосе.