Карагеоргій

Карагеоргій
сербск.: Ђорђе Петровић Карађорђе
Нараджэнне	3 (14) лістапада 1768 Viševac[d], Бялградскі пашалык[d], Асманская імперыя
Смерць	14 (26) ліпеня 1817 (48 гадоў) Radovanjski Lug[d], Бялградскі пашалык[d], Асманская імперыя
Месца пахавання	каралеўскі маўзалей у Аплянаке[d]
Род	Карагеоргіевічы
Бацька	Q20437379?
Маці	Q20434965?
Жонка	Jelena Petrović[d]
Дзеці	Alexander Karađorđević, Prince of Serbia[d] і Aleksa Karađorđević[d]
Веравызнанне	Сербская праваслаўная царква
Член у	Філікі Этэрыя
Дзейнасць	палкаводзец, купец, змагар Супраціўлення, рэвалюцыянер
Аўтограф
Манаграма
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Карагеоргій, Георгій Чорны (сапр. Георгій Петравіч; 14 лістапада 1768, с. Вішавац, Сербія — 25 ліпеня 1817) — дзеяч сербскага нацыянальна-вызваленчага руху, заснавальнік дынастыі Карагеоргіевічаў.

Удзельнік антытурэцкага паўстання 1787 года, пасля паражэння якога ўцёк у аўстрыйскія ўладанні; за адмову пайсці з ім забіў бацьку (паводле іншых звестак, айчыма, адсюль мянушка «чорны»). У аўстра-турэцкую вайну 1788—90 гадоў узначальваў сербскі добраахвотніцкі атрад, які ваяваў на баку Аўстрыі. На чале атрада гайдукоў далучыўся да Першага сербскага паўстання 1804—13, выбраны яго кіраўніком. У 1808 годзе прызнаны ўрадавым саветам, а ў 1811 годзе і ўсімі паўстанцамі «вярхоўным сербскім правадыром» (фактычна князем). Імкнуўся да цэнтралізацыі дзяржаўнай улады, у знешняй палітыцы арыентаваўся на Расію. Пасля разгрому паўстання ў 1813 годзе ўцёк у Аўстрыю, у 1814 годзе — у Бесарабію. У 1817 годзе тайна годзе вярнуўся ў Сербію, дзе забіты паводле загаду Мілаша Абрэнавіча.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Карагеоргій