Аблога Фларэнцыі
| Аблога Фларэнцыі | |||
|---|---|---|---|
| Асноўны канфлікт: Вайна Каньякскай лігі | |||
 На карціне Джорджа Вазары | |||
| Дата | 24 кастрычніка 1529 — 10 жніўня 1530 | ||
| Месца | Фларэнцыя | ||
| Вынік | перамога імперскіх сіл | ||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Камандуючыя | |||
|
|||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||
Аблога Фларэнцыі (24 кастрычніка 1529 — 10 жніўня 1530) — завяршальны эпізод вайны Каньякскай лігі, які адбыўся ўжо пасля заключэння міру асноўнымі ўдзельнікамі баявых дзеянняў.
Перадгісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Калі ў 1527 годзе ў Фларэнцыі стала вядома пра рабаванне Рыма, гараджане выгналі кардынала Пасерыні — прадстаўніка Папы Клімента VII (свецкае імя — Джуліа Медычы). Уладу над горадам атрымаў новы савет, які выбраў новага ганфаланьера з ліку праціўнікаў Медычы — Нікало Капоні.
Улетку 1528 года Клімент VII вярнуўся ў папскі палац у Рыме і стаў думаць пра тое, як вярнуць Фларэнцыю пад уплыў Медычы. На французаў, якія дагэтуль цярпелі паражэнні, спадзявацца было нельга, і ён вырашыў звярнуцца да Карла V. У 1529 годзе Карл V заключыў пагадненне з папам: Клімент VII абавязаўся каранаваць Карла V у Балонні імператарам Свяшчэннай Рымскай імперыі, а Карл V наўзамен паабяцаў Папе паспрыяць аднаўленню ўлады Медычы ў Фларэнцыі. 5 жніўня 1529 года Францыя, падпісаўшы Камбрэйскі мір, выйшла з вайны, і Фларэнцыя засталася без саюзнікаў.
Карл V даручыў аказаць садзейнічанне Папе прынцу Аранскаму, які камандаваў сіламі Свяшчэннай Рымскай імперыі ў Італіі (таму самаму чалавеку, які за два гады да гэтага разрабаваў Рым). Саракатысячная армія прынца Аранскага, якая складалася галоўным чынам з іспанцаў, увайшла ў Таскану і, спусташаючы землі Фларэнційскай рэспублікі, рушыла на поўнач. 24 кастрычніка яна стала лагерам каля самай Фларэнцыі.
Фларэнцыя даўно рыхтавалася да абароны. Адразу пасля выгнання Пасерыні і сыноў Медычы, якіх ён выхоўваў, фларэнційцы прызначылі інспектарам гарадскіх сцен Мікеланджэла. Ён распарадзіўся працягнуць сцены на поўдзень і абнесці імі ўзгорак Сан-Мініята, з якога праглядаўся цэнтр горада, а таксама прыняць іншыя меры для падрыхтоўкі горада да абароны.
Ход баявых дзеянняў[правіць | правіць зыходнік]
Калі імперсія пачалі абстрэл горада, высвятлілася, што грамадзяне Фларэнцыі зусім не збіраюцца капітуляваць. Іх баявы дух падтрымала вылазка атрада пад камандаваннем Франчэска Феручы, які ўначы атакаваў ворага і здолеў даставіць у горад запасы харча.
Аднак аблога працягвалася, запасы харча раставалі, у горадзе пачалі распаўсюджвацца хваробы. Улетку Феручы вырашыўся на адчайны крок: пад покрывам цемры ён правёў праз кольцы аблогі групу ўзброеных людзей, і накіраваўся ў сельскія раёны Тасканы, дзе стаў рэкрутаваць войскі. У выніку ён сабраў у Пістоі 3.000 пешых і 500 конных добраахвотнікаў. Разведка паведаміла пра гэта прынцу Аранскаму, і ён на чале вялікага атрада іспанскіх салдат кінуўся на пошукі Феручы. 3 жніўня 1530 года ў час бітвы ў Гавінаны былі забіты як прынц Аранскі, так і Франчэска Феручы, але атрад Феручы быў цалкам разгромлены.
Вестка пра жорсткую расправу над Феручы прывяла Фларэнцыю ў смутак. Галодныя людзі патрабавалі, каб улада над горадам была вернутая Медычы, якія б накармілі іх. Праз шэсць дзён ганфаланьер накіраваў парламенцёраў з заявай аб капітуляцыі горада.
Вынікі і наступствы[правіць | правіць зыходнік]
Клімент VII дамогся ад Карла V запэўненняў у тым, што з насельніцтвам Фларэнцыі абыйдуцца літасціва, і пасля ўзяцця горада не будзе ўчынена разня, якой асцерагаліся гараджане, памятаючы рабаванне Рыма. Пасля рэстаўрацыі дынастыі Медычы і сыходу імперскай арміі Папа Клімент VII перадаў кіраванне горадам свайму дваццацігадоваму незаконнанароджанаму сыну Алесандра. На наступны дзень пасля прыбыцця ў Фларэнцыю Алесандра быў абвешчаны «главой Фларэнційскай рэспублікі».
Карл V заявіў Кліменту VII, што, паколькі яны цяпер саюзнікі, ад Фларэнцыі патрабуецца паслядоўная знешняя палітыка, якая можа быць забяспечана толькі жорсткай уладай. У выніку Алесандра стаў называцца «герцагам Фларэнційскай рэспублікі». Так у 1532 годзе Фларэнційская рэспубліка ператварылася ў Фларэнційскае герцагства.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- П.Стратерн «Медичи. Крестные отцы Ренессанса» — Москва «Издательство АСТ», 2010. ISBN 978-5-17-066799-4