Парафін: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др →Выкарыстанне: пунктуацыя |
|||
| Радок 13: | Радок 13: | ||
== Выкарыстанне == |
== Выкарыстанне == |
||
Парафін выкарыстоўваецца ў вытворчасці [[Карбонавыя кіслоты|карбонавых кіслот]], [[Папера|паперы]]<ref name="dic" />, [[гума]]вых вырабаў, [[Свечка|свечак]], [[Аловак|алоўкаў]], тавараў бытавой хіміі, пластычных змазак, у якасці электраізаляцыйнага матэрыялу і інш<ref name="hem" /> |
Парафін выкарыстоўваецца ў вытворчасці [[Карбонавыя кіслоты|карбонавых кіслот]], [[Папера|паперы]]<ref name="dic" />, [[гума]]вых вырабаў, [[Свечка|свечак]], [[Аловак|алоўкаў]], тавараў бытавой хіміі, пластычных змазак, у якасці электраізаляцыйнага матэрыялу і інш.<ref name="hem" /> Таксама парафін выкарыстоўваецца ў [[Медыцына|медыцыне]], [[Харчовая прамысловасць|харчовай прамысловасці]]. |
||
== Зноскі == |
== Зноскі == |
||
Версія ад 23:04, 26 лютага 2016
Парафі́н (ад лац.: parum — мала і лац.: affinis — роднасны) — сумесь насычаных вуглевадародаў (алканаў) саставу ад С18Н38 да С35Н72. Можа ўтрымліваць цыклічныя вуглевадароды.
Адкрывальнікам парафіну быў Карл фон Райхенбах[1].
Уласцівасці
Бясколернае крышталічнае рэчыва, тлустае навобмацак, без паху. Шчыльнасць 0,880—0,915 г/см³ (пры 15 °C). Тэмпература плаўлення 40—65 °C. Не раствараецца ў вадзе і этаноле, раствараецца ў большасці арганічных растваральнікаў, мінеральных маслах. У звычайных умовах устойлівы да кіслот, шчолачаў, галагенаў. Акісляецца азотнай кіслатой, кіслародам паветра (пры 140 °C) у прысутнасці каталізатараў[2] да тлустых кіслот. Рэагуе з хлорам з утварэннем хлорпарафінаў[3].
Парафін — гаручае рэчыва (тэмпература ўспышкі не ніжэй 160 °C, тэмпература самазагарання не ніжэй 300 °C)[3].
Атрыманне
Парафін атрымліваюць з нафты, азакерыту, аднаўленнем аксіду вугляроду (II) вадародам[2]. Па ступені ачысткі падзяляецца на высокаачышчаны, ачышчаны і неачышчаны. Усе гатункі парафіну не павінны мець паху і ўтрымліваць бензапірэн[3].
Выкарыстанне
Парафін выкарыстоўваецца ў вытворчасці карбонавых кіслот, паперы[2], гумавых вырабаў, свечак, алоўкаў, тавараў бытавой хіміі, пластычных змазак, у якасці электраізаляцыйнага матэрыялу і інш.[3] Таксама парафін выкарыстоўваецца ў медыцыне, харчовай прамысловасці.
Зноскі
- ↑ Рейхенбах, Карл // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
- ↑ а б в Хімічны слоўнік навучэнца: Дапам. для вучняў / Б. Н. Качаргін, В. М. Макаррэўскі, Л. Я. Гарнастаева, В. С. Аранская. — Мн.: Народная асвета, 2003. — С. 177. — 287 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-12-0621-8.
- ↑ а б в г Артыкул на сайце ХиМиК.ру (руск.)
Літаратура
- Парафін // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. С. 93—94.
- Хімічны слоўнік навучэнца: Дапам. для вучняў / Б. Н. Качаргін, В. М. Макаррэўскі, Л. Я. Гарнастаева, В. С. Аранская. — Мн.: Народная асвета, 2003. — С. 177. — 287 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-12-0621-8.
- ГОСТ 23683-89 Парафины нефтяные твердые. Технические условия. (руск.)
- Парафин // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
Спасылкі
- Артыкул на сайце ХиМиК.ру (руск.)
- Парафин (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Парафін
