Прыліўная электрастанцыя: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
→‎Літаратура: афармленне
 
Радок 12: Радок 12:
== Літаратура ==
== Літаратура ==
* {{крыніцы/БелСЭ|8}}
* {{крыніцы/БелСЭ|8}}
{{Бібліяінфармацыя}}

[[Катэгорыя:Гідраэнергетыка]]
[[Катэгорыя:Гідраэнергетыка]]

Актуальная версія на 20:24, 12 кастрычніка 2018

Узнаўляльныя
энергарэсурсы
Ветраная турбіна (ВЭУ)
Ветраная турбіна (ВЭУ)
Энергія Сонца
Энергія ветру
Энергія вады
Цяпло Зямлі
Біямаса
Энергія прыліваў
Энергія хваль

Прыліўная электрычная станцыя (ПЭС) — гідраэлектрычная станцыя, якая выкарыстоўвае энергію марскіх прыліваў для стварэння напору.

ПЭС будуецца на беразе заліва або штучнага басейну, адрэзанага ад мора плацінай. Пры адлівах і прылівах утвараецца перапад узроўняў мора і заліва (басейна), які прыводзіць у дзеянне гідраагрэгаты, устаноўленыя ў плаціне.

Адметнасць работы ПЭС звязаная з пераменнасцю напору пры змене прыліваў і адліваў. Таму звычайна ПЭС аб’ядноўваюцца ў адзіную энергасістэму з рачнымі і цеплавымі электрастанцыямі, каб скампенсаваць памяншэнне выпрацоўкі электраэнергіі пры аслабленні прыліваў.

Паводле звестак 1988 года, найбольшымі ПЭС у свеце былі: Ранс (Францыя, 1967) — 240 МВт, 24 турбіны; Анапаліс (Канада, 1984) — 20 МВт, 1 турбіна; Джангксія (Кітай, 1986) — 3,9 МВт, 6 турбін.[1]

Зноскі

  1. «Альфа и омега», Талін, 1990.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]