Вінцэнт Адынец

Вінцэнт Адынец
Вінцэнт Адынец
	польск.: Wincenty Odyniec
	; Адынец[d]
Дата нараджэння	8 сакавіка 1865
Месца нараджэння	Ліцвінкава, Астрашыцка-Гарадоцкая воласць[d], Мінскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	1 чэрвеня 1952 (87 гадоў)
Месца смерці	Міляновак, Польшча;
Месца пахавання	могілкі ў Міляноўку[d];
Грамадзянства	Польшча;
Прыналежнасць	Расійская імперыя; Польшча
Род войскаў	пяхота
Званне	генерал-маёр
Бітвы/войны	Руска-японская вайна,; Першая сусветная вайна,; Савецка-польская вайна
Узнагароды і званні
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вінцэнт Адынец (руск.: Викентий Иванович Одынец, польск.: Wincenty Odyniec; 8 сакавіка 1865 — 1 чэрвеня 1952) — расійскі і польскі генерал, герой Першай сусветнай вайны.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Верагодна, належаў да шляхецкага роду Адынцоў герба «Адынец»^[1]. Нарадзіўся 8 сакавіка 1865 года ў сям’і шляхціца ў Ліцвінаве пад Мінскам. Яго дзядзька Франц Вікенцьевіч Адынец быў генерал-лейтэнантам і членам Галоўнага артылерыйскага ўпраўлення Ваеннага міністэрства Расійскай імперыі.

Адукацыю атрымаў у Мінскім гарадскім вучылішчы і Віленскім пяхотным юнкерскім вучылішчы, з якога выпушчаны ў 1888 годзе падпаручнікам у 60-ы пяхотны Замосцкі полк.

У 1904—1905 гадах, быўшы ў чыне капітана браў удзел у руска-японскай вайне.

Пачатак Першай сусветнай вайны падпалкоўнік Адынец сустрэў на пасадзе камандзіра батальёна Замосцкага палка і ўжо 7 кастрычніка 1914 года Найвышэйшым загадам быў узнагароджаны ордэнам Св. Георгія 4-й ступені

За тое, што 12 жніўня 1914 года пад в. Вяржбова, быўшы начальнікам галаўнога атрада, захапіў і ўтрымаў вышыні, занятыя праціўнікам, чым спрыяў поспеху атрада і паражэнню праціўніка.

У 1915 годзе Адынец быў узведзены ў палкоўнікі (са старшынствам ад 28 лістапада 1913 года) і неўзабаве прызначаны камандзірам 417-га пяхотнага Луганскага палка. 10 лістапада 1915 года ўзнагароджаны Георгіеўскай зброяй. 30 красавіка 1917 года атрымаў чын генерал-маёра (са старшынствам ад 28 лістапада 1915 года), служыў пры штабе Кіеўскай ваеннай акругі і камандаваў пяхотнай брыгадай. Улетку 1917 года ён быў пераведзены ў 1-ы Польскі корпус на пасаду камандзіра дывізіі.

У снежні 1918 года Адынец быў прыняты на службу ў Польскую армію і прызначаны памочнікам начальніка Літоўска-Беларускай дывізіі. У 1919 годзе камандаваў польскімі войскамі ў Беластоку і Ваўкавыску, а затым быў камандуючым 3-й Велікапольскай стралковай дывізіяй, узнагароджаны сярэбраным крыжам ордэна Virtuti Militari. У 1920 годзе Адынец з прычыны няўдалых дзеянняў супраць савецкіх войскаў быў зняты з пасады начальніка дывізіі і прызначаны ў распараджэнне Вярхоўнага галоўнакамандуючага, затым знаходзіўся пры Генеральным штабе. 1 лістапада 1921 года выйшаў у адстаўку. 26 кастрычніка 1923 года Адынец быў залічаны ў корпус генералаў запасу.

У адстаўцы жыў у Міляноўку, дзе памёр 1 чэрвеня 1952 года.

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

↑ Р. В. Баравы, Л. Л. Чарняўская. Адынцы // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 1: А — Беліца / Рэдкал.: М. В. Біч і інш.; Прадм. М. Ткачова; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1993. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-074-2.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

«Летопись войны 1914 года». — № 32. Официальный отдел. — 28 марта 1915 г. — С. 62.
«Разведчик». — № 1253. — 4 ноября 1914 г. — С. 762
Шабанов В. М. Военный орден Святого Великомученика и Победоносца Георгия. Именные списки 1769—1920. Биобиблиографический справочник. М., 2004. — С. 671. — ISBN 5-89577-059-2
Stawecki P. Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918—1939. — Warszawa, 1994. — ISBN 83-11-08262-6

[1] Р. В. Баравы, Л. Л. Чарняўская. Адынцы // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 1: А — Беліца / Рэдкал.: М. В. Біч і інш.; Прадм. М. Ткачова; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1993. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-074-2.

[1]