Джавані Гронкі

Джавані Гронкі
італ.: Giovanni Gronchi
пажыццёвы сенатар 11 мая 1962 — 17 кастрычніка 1978
сенатар Італіі[d] 11 мая 1962 — 15 мая 1963
3-і прэзідэнт Італіі 11 мая 1955 — 11 мая 1962
Папярэднік	Luigi Einaudi[d]
Пераемнік	Antonio Segni[d]
minister of Industry, Trade and Labor of the Kingdom of Italy[d] 18 чэрвеня 1944 — 21 чэрвеня 1945
Папярэднік	Attilio Di Napoli[d]
minister of Industry and Trade of the Kingdom of Italy[d] 21 чэрвеня 1945 — 13 чэрвеня 1946
дэпутат Устаноўчага сходу Італіі[d] 25 чэрвеня 1946 — 31 студзеня 1948
member of the Chamber of Deputies of the Kingdom of Italy[d] 1 снежня 1919 — 7 красавіка 1921
member of the Chamber of Deputies of the Kingdom of Italy[d] 11 чэрвеня 1921 — 25 студзеня 1924
member of the Chamber of Deputies of the Kingdom of Italy[d] 24 мая 1924 — 21 студзеня 1929
дэпутат Палаты дэпутатаў Італіі[d] 8 мая 1948 — 24 чэрвеня 1953
дэпутат Палаты дэпутатаў Італіі[d] 25 чэрвеня 1953 — 11 чэрвеня 1958
Нараджэнне	10 верасня 1887(1887-09-10)[…] Пантэдэра, правінцыя Піза, Таскана, Італія
Смерць	17 кастрычніка 1978(1978-10-17)[…] (91 год) Рым, правінцыя Рым[d], Лацыа, Італія
Імя пры нараджэнні	італ.: Giovanni Gronchi
Жонка	Карла Бісаціні[d]
Веравызнанне	каталіцтва
Партыя	Хрысціянска-дэмакратычная партыя
Адукацыя	Вышэйшая звычайная школа[d] Пізанскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	laurea[d]
Дзейнасць	палітык
Аўтограф
Род войскаў	Royal Italian Army[d]
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Джавані Гронкі (італ.: Giovanni Gronchi, 10 верасня 1887 — 17 кастрычніка 1978) — італьянскі палітык, прэзідэнт Італіі з 1955 па 1962 год. Яго прэзідэнцкі тэрмін адзначыўся няўдалым укараненнем у італьянскі ўрад левых партыйных плыняў.

Прэзідэнцтва

Яго дзейнасць на пасадзе прэзідэнта адзначылася імкненнем паступова адкрыць ўрад для левых партыі, калі сацыялісты і камуністы маглі ўвайсці ў яго склад. Таксама праводзілася актыўная палітыка супраць ўступлення Італіі ў НАТА. Аднак гэтыя праекты сустрэла жорсткая апазіцыя з боку ліберальных партыяў.

У спробе пазбегнуць тупіку, у 1959 годзе Гронкі прасунуў у прэм'ер-міністры даверанага члена сваёй ўласнай каталіцкай левай фракцыі Фернанда Тамброні, які сутыкнуўся з вялікім супрацівам і ўтрымаўся ў парламенце толькі дзякуючы галасам неафашыстаў. У выніку ўсё левая палітыка Гронкі прывяла да сур'ёзных наступстваў. У 1960 годзе ў многіх гарадах Італіі прайшлі масавыя беспарадкі, асабліва сур'ёзныя з іх былі ў Генуі, Лікаце і Рэджа-Эміліі, дзе паліцыя адкрыла агонь па дэманстрантах, забіўшы пяцёх чалавек.

Літаратура

• (it) Igino Giordani, Alcide De Gasperi il ricostruttore, Rome: Edizioni Cinque Lune, 1955.
• (it) Giulio Andreotti, De Gasperi e il suo tempo, Milan: Mondadori, 1956.
• Paul Ginsborg, A History of Contemporary Italy, Penguin Books, 1990 (lengthy account of post-war events in Italy from a rather heavily biased left-wing point of view; Gronchi's election and its peculiar political circumstances are not covered; the Tambroni affair is narrated, but Gronchi's role in it is glossed over).
• (it) Indro Montanelli and Mario Cervi, L'Italia del Novecento, Rizzoli, 1998 (in Italian; a somewhat journalistic account of twentieth-century Italy, from a liberal point of view).
• (it) S. Bertelli (ed.) Scritti e discorsi su Giovanni Gronchi a vent'anni dalla morte (1998), Giardini, 2000 (in Italian; mostly eulogies by old friends).
• (it) Nico Perrone, Il segno della DC, Bari: Dedalo Libri, 2002, ISBN 88-220-6253-1.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Джавані Гронкі
• Біяграфія Джавані Гронкі (італ.)