Друкарня Мамонічаў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Друкарня Мамонічаў была заснавана ў Вільні Пётрам Мсціслаўцам на сродкі магілёўскіх купцоў Мамонічаў у 1574 годзе. У ёй былі надрукаваны ад 80 да 100 кніг, з іх каля паловы — па-старабеларуску. Кнігі вызначаліся высокім паліграфічным і мастацка-арнаментальным аздабленнем.

Была адзінай беларускай друкарняй, якая выпускала зборнікі заканадаўчых актаў, у тым ліку Статут ВКЛ, «Трыбунал абывацелям Вялікага Княства Літоўскага», канстытуцыі «вальных» соймаў.

Пачатак працы[правіць | правіць зыходнік]

У маі 1574 года ў хаце Лукаша і Кузьмы Мамонічаў была арганізаваная друкарня Пётра Мсціслаўца. Матэрыяльную дапамогу Мсціслаўцу аказвалі таксама актыўныя прыхільнікі праваслаўя браты Зарэцкія. Маёмасць Мсціслаўца ў друкарні не выкарыстоўвалася[1].

Першая кніга — літургічнае «Евангелле напрастольнае» — выйшла 30 сакавіка 1575 года. Кніга мела «густоўнага рысунку» шрыфт, які праектаваў, выразаў ды адліў для сваёй друкарні сам Мсціславец. Мова кнігі, як выдання прызначанага для богаслужэбнага ўжытку ў праваслаўных цэрквах, была царкоўнаславянская[2]. 16 студзеня 1576 года выйшаў «Псалтыр», пасля — «Часовник».

Як вынікае з пасляслоўяў да выдадзеных кніг, Пётр Мсціславец за галоўных ініцыятараў і мецэнатаў стварэння друкарні ўважаў братоў Івана і Зянова Зарэцкіх, якія былі багатымі і ўплывовымі прадстаўнікамі тагачаснага купецкага стану ў Вільні ды займалі адказныя адміністрацыйна-дзяржаўныя пасады.

Пасля таго, як у 1576 годзе каралём стаў зацяты каталік і заступнік езуітаў Стэфан Баторый, паміж Мсціслаўцам і Мамонічамі пачаўся канфлікт. Паводле пастановы суду друкарскае абсталяванне было прысуджанае Мсціслаўцу, а выдадзеныя кнігі — Кузьме Мамонічу пасля сплаты ім Мсціслаўцу 30 копаў грошаў «личбы литовское». Пастанова суду так і не была выкананая, таму ў 1577 годзе суд паўторна вынес вырак і прызначыў штраф. Друкарня была апячатаная і не працавала[1].

Далейшых звестак пра жыццё i дзейнасць Мсціслаўца не захавалася. Праз 20 гадоў ад віленскае судовае справы яго шрыфты з'явіліся на Валыні, у Астрожскай друкарні[3].

Па Мсціслаўцы[правіць | правіць зыходнік]

Шрыфт друкарні Мамонічаў

Пасля гэтага чарговыя кнігі друкуюцца іншым шрыфтом, што можа сведчыць пра спагнанне судом належнага Мсціслаўцу друкарскага абсталявання.

У 1582 годзе ў Вільню прыяжджаў з Львова заблудавец Грынь Івановіч, памочнік Івана Федаровіча Масквіціна, які нарэзаў і адліў Мамонічам два камплекты шрыфтаў — адзін буйнейшы, другі меншы, курсіўны. Гэты шрыфт заставаўся адзіным кірылічным курсіўным шрыфтам ажно да 1730-х гадоў.

У 1583 годзе дзейнасць друкарні была ўзноўленая пад кіраўніцтвам Кузьмы Мамоніча, яго брата Лукі і сына Кузьмы Льва (Лявона Кузьміча). Магчыма, з імі супрацоўнічаў віленскі друкар Васіль Гарабурда, які выдаў у 1582 (або 1580) годзе Актоіх[1].

Да падпісання Берасцейскай царкоўнай уніі 1596 года друкарня збольшага абслугоўвала патрэбы праваслаўных братэрстваў, братэрскіх школ, цэркваў, простых местачкоўцаў. Выпускаліся багаслоўскія і літургічныя выданні, кнігі для чытання, публіцыстычныя творы, падручнікі, зборнікі заканадаўчых актаў, выданні прававога характару, канстытуцыі вальных соймаў, палемічныя творы Іпація Пацея[4].

З XVII стагоддзя друкарня забяспечвала патрэбы выключна ўніятаў[1]. Справамі распараджаўся Лявон Кузьміч Мамоніч, імя якога ў выходных звестках выданняў з’явілася ў 1609 годзе. Адсутнасць кніг для праваслаўных сведчыць пра адхіленне Кузьмы і Лукі Мамонічаў ад спраў і пераходу кіраваннем у рукі Лявона[1]. Па смерці Кузьмы 16 ліпеня 1607 года Лявон успадкаваў друкарню[4].

За часы існавання друкарні Мамонічаў з яе выйшлі каля 100 рэлігійных і свецкіх выданняў у беларускай, царкоўнаславянскай і польскай мовах. Матэрыялы друкарні часткова перайшлі ва ўласнасць віленскай Траецкай друкарні[4].

Пасля 1624 года Лявон Мамоніч перадаў друкарню ордэну базыльянаў, на яе базе была заснавана Віленская Троіцкая друкарня, якая праіснавала да пачатку XIX ст.[5]

Статут ВКЛ[правіць | правіць зыходнік]

Статут Вялікага Княства Літоўскага 1588

Трэці статут ВКЛ друкаваўся тут у 1588, 1592—1593, 1594—1595 гадах.

Для выдання Літоўскага Статуту Мамонічы набылі Львоўскую друкарню Івана Федаровіча[6]. Для друку быў выкарыстаны кірылічны курсіўны шрыфт Грыня Івановіча, пры стварэнні якога за ўзор было ўзятае тагачаснае беларускае скорапіснае пісьмо віленскай вялікакняжаскай канцылярыі[7].

У 1614 і 1619 гадах з друкарні Мамонічаў выходзілі пераклады Статуту на польскую мову.

Выданні[правіць | правіць зыходнік]

«Трыбунал абывацелям Вялікага Княства Літоўскага» (1586)

Пётра Мсціслаўца[правіць | правіць зыходнік]

  • «Евангелле напрастольнае» (1575)
  • «Псалтыр» (1576)
  • «Часоўнік» (1576)

Мамонічаў[правіць | правіць зыходнік]

  • «Службоўнік» (1583; шрыфт скапіраваны са шрыфту Мсціслаўца[1])
  • «Зборнік» (1585; выданне прысвечанае канцлеру Валовічу[1])
  • «Псалтыр з аднаўленнем» (1586; копія Псалтыра, выдадзенага Іванам Федаровічам у друкарні ў Заблудаве ў 1570 годзе[1])
  • «Кграматыка словеньска языка» (8 кастрычніка 1586 года; пераклад працы сербскага аўтара XIV стагоддзя пра восем часцін мовы, складзены паводле грэчаскіх узораў. У паслямоўі сказана, што падручнік выдадзены на просьбу жыхароў Вільні[1])
  • «Дыялектыка» (каля 1586)
  • «Трыбунал абывацелям Вялікага Княства Літоўскага» (1586, у 1614 годзе выйшла выданне на польскай мове)
  • «Статут ВКЛ» (1588; у 1614 годзе выйшла выданне на польскай мове[4]
  • «Буквар» (1590-я, 1618, 1621)
  • «Евангелле» (1600; два выданні ў адзін год. Спрошчаны варыянт Евангелля Мсціслаўца[1])
  • «Малітвы паўсядзённыя» (1601)
  • «Апалогія фларэнційскага сабора» (1604)
  • Язэп Руцкі. «Тэзісы» (1608)
  • «Гармонія… ўсходняй царквы з касцёлам рымскім» (каля 1608)
  • «Трыёдзь каляровая» (1609; копія маскоўскага выдання 1591 года[1])
  • «Трыёдзь посная бяз выхаду» (каля 1609; копія маскоўскага выдання 1589 года [1])

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ а б в г д е ё ж з і к л 400 лет русского книгопечатания. — Москва: Наука, 1964. Архівавана 8 чэрвеня 2014.
  2. ↑ Друкарня Пётра Мсціслаўца. Да 400-годдзя віленскага Евангелля // Запісы. — № 13. — Нью-Ёрк, 1975. — С. 3.
  3. ↑ Друкарня Пётра Мсціслаўца. Да 400-годдзя віленскага Евангелля // Запісы. — Нью-Ёрк, 1975. — С. 15.
  4. ↑ а б в г Лев Мамонич — белорусский поэт и книгоиздатель конца XVI — начала XVII веков Архівавана 27 снежня 2008.
  5. ↑ Віленская базыльянская друкарня // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — 688 с. — ISBN 985-11-0314-4 (т. 1), ISBN 985-11-0315-2.
  6. ↑ Кузьма Мамонич(недаступная спасылка) (руск.). Календарь истории Великого княжества Литовского
  7. ↑ Карский Е.Ф. Белорусы. Язык белорусского народа. — Вып. I. — Минск: АН БССР, 1955. — С. 86.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

  • Рыгор Максімовіч.. Архіўная копія(недаступная спасылка). Вітаўт Тумаш, Выбраныя працы. Беларуская інтэрнэт-бібліятэка «Камунікат». Архівавана з першакрыніцы 1 верасня 2011. Праверана 22 верасня 2012.
  • Ніна Баршчэўская.. Архіўная копія(недаступная спасылка). Беларуская інтэрнэт-бібліятэка «Камунікат». Архівавана з першакрыніцы 3 чэрвеня 2009. Праверана 22 верасня 2012.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Энцыклапедыя Вялікае Княства Літоўскае - Том 1, 2007 г.
  • Н. Березкина. Из истории книгопечатания в Беларуси // Вестник ББА. — № 2. — 1996. Архівавана 4 сакавіка 2016.
  • Голенченко Г. Я. Типография Мамоничей // Франциск Скорина и его время. Энциклопедический справочник. — Мн., 1990. — С. 412.
  • Зернова А. С. Типография Мамоничей в Вильне (XVII век) // Исслед. и материалы. — М., 1959.
  • 400 лет русского книгопечатания. — Москва: Наука, 1964. Архівавана 8 чэрвеня 2014.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Друкарня_Мамонічаў&oldid=4621790"