Закон Стокса
Выгляд
У 1851 Джордж Стокс атрымаў вызначэнне для сілы трэння (таксама завецца сілай лабавога супраціўлення), якая дзейнічае на сферычныя аб'екты з вельмі маленькімі лікамі Рэйнальдса (напр., вельмі маленькія часціцы) у неабмежаванай вязкай вадкасці, рашаючы ураўненне Наўе — Стокса:
дзе
- — сіла трэння, якая завецца таксама сілай Стокса,
- — радыус сферычнага аб'екта,
- — дынамічная вязкасць вадкасці,
- — хуткасць часціцы.
Калі часціцы падаюць у вязкай вадкасці пад дзеяннем ўласнай вагі, то ўсталяваная хуткасць дасягаецца, калі гэта сіла трэння разам з сілай Архімеда дакладна ўраўнаважваецца сілай гравітацыі. Выніковая хуткасць раўняецца
дзе
- Vs — усталяваная хуткасць часціцы (м/с) (часціца рухаецца ўніз, калі , і зверх, калі),
- — радыус Стокса часціцы (м),
- g — паскарэнне вольнага падзення (м/с²),
- ρp — шчыльнасць часціц (кг/м³),
- ρf — шчыльнасць вадкасці (кг/м³),
- — дынамічная вязкасць вадкасці (Па с).
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Сто́кса зако́н // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 186. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).