Прадаўжальнікі Фрэдэгара
Прадаўжальнікі Фрэдэгара (лац.: Continuationes chronicarum quae dicuntur Fredegarii) — назва, якая замацавалася ў гістарычнай навуцы за франкскай хронікай VIII стагоддзя, складзенай з мэтах праслаўлення дзеянняў членаў дынастыі Каралінгаў, якая ў той час набірала моц. Храналагічна з'яўляецца працягам «Хронікі» Фрэдэгара. Пісалася трыма аўтарамі паслядоўна на працягу амаль 20 гадоў.
Першы аўтар, перапрацаваўшы «Кнігу гісторыі франкаў», напісаў главы 1—17, якія ахоплівалі перыяд з 657 па 736 год. Другі аўтар, які працаваў на адной з віл, што належала сыну Піпіна II Герыстальскага графу Хільдэбранду I, склаў главы 18—33 (гады 737—752)[1]. Сын Хільдэбранда I, граф Нібелунг I, таксама выявіў зацікаўленасць у працягу хронікі і пад яго заступніцтвам трэці аўтар склаў главы 34—54, якія апісваюць падзеі 753—768 гадоў.
Нягледзячы на дакладнасць у выкладзе фактаў, аўтары хронікі імкнуліся пазбягаць асвятлення падзей, якія маглі б скампраметаваць прадстаўнікоў дынастыі Каралінгаў (напрыклад, унутрысямейныя канфлікты), а таксама праяўлялі відавочныя прааўстразійскія сімпатыі на шкоду Нейстрыі. Хроніка з'яўляецца каштоўнай гістарычнай крыніцай, якая ў супастаўленні першай сваёй часткі з пранейстрыйскай «Кнігай гісторыі франкаў», а другой — з найстаражытнымі франкскімі аналамі, дае вельмі поўную карціну гісторыі Франкскай дзяржавы за перыяд з канца VII стагоддзя да ўзыходжання на прастол караля Карла Вялікага.
Выданні
[правіць | правіць зыходнік]- Continuationes chronicarum quae dicuntur Fredegarii. — Monumenta Germaniae Historica. SRM. — Hannover, 1888. — Т. II. — P. 168—193.
- The Fourth Book of the Chronicle of Fredegar with its continuations. — Edinburg, 1960 (англ.)
- Продолжения Фредегара // Хроники Фредегара / перевод и комментарии Шмидта Г. А. — СПб., М.: Евразия; ИД Клио, 2015. — С. 241—269. — ISBN 978-5-91852-097-0.
- Прадаўжальнікі Фрэдэгара. Усходняя літаратура. Архівавана з першакрыніцы 11 сакавіка 2012. Праверана 14 лютага 2010.
Зноскі
- ↑ З прычыны таго, што, паводле палеаграфічных даследаванняў, тэкст глаў 18—21 і 22—33 напісаны двума рознымі пісцамі, часам гавораць не пра трох, а пра чатырох аўтараў хронікі.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Люблинская А. Д. Источниковедение истории средних веков. — Л.: Издательство Ленинградского ўниверситета, 1955. — С. 66—67. — 374 с.
- Свод древнейших письменных известий о славянах. Том II (VII—IX вв.). — М.: «Восточная литература» РАН, 1995. — С. 409. — 590 с. — ISBN 5-02-017809-8.