Пётр Пятровіч Ізвольскі

Пётр Пятровіч Ізвольскі
Нараджэнне	14 (26) лютага 1863 Екацярынаслаў, Кацярынаслаўская губерня, Расійская імперыя
Смерць	9 снежня 1928(1928-12-09) (65 гадоў) Ле-Везінэ[d], дэпартамент Івелін, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Месца пахавання	Сент-Жэнеўеў-дэ-Буа[d]
Род	Ізвольскія
Бацька	Pyotr Izvolsky[d]
Маці	Yevdokiya Gezhelinskaya[d]
Веравызнанне	праваслаўе
Чын	правадзейны стацкі саветнік
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Пётр Пятровіч Ізвольскі (14 лютага 1863, Екацярынаслаў, Расійская імперыя — 9 снежня 1928, Ле-Везінэ, Францыя) — расійскі дзяржаўны дзеяч, обер-пракурор Найсвяцейшага Сінода (1906—1909), на эміграцыі — протаіерэй.

Сям'я

З роду Ізвольскіх, сын губернатара Пятра Аляксандравіча і брат дыпламата Аляксандра Ізвольскіх. Быў жанаты з Марыяй Сяргееўнай з роду Галіцыных, з якой меў дзвюх дачок: Марыю (Арсеннева; 1887 — ?) і Вольгу (Раговіч; 1897 — ?), і сыноў — Сяргея (1890—1955) і Пятра (1894 — ?).

Адукацыя

Скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Санкт-Пецярбургскага ўніверсітэта (1886), быў стыпэндыятам ва ўніверсітэце Пізы (Італія). У 1887 годзе атрымаў ступень кандыдата Санкт-Пецярбургскага ўніверсітэта (дысертацыя прысвечаная святому Францыску Асізскаму).

Дзейнасць

З 1886 года на службе ў дэпартаменце ўнутраных зносін міністэрства замежных спраў. Ад 1887 — калежскі сакратар, быў пераведзены на службу ў міністэрства ўнутраных спраў. З 1888 — і. д. службоўца асобых даручэнняў VII класа пры галоўным кіраўніку грамадзянскай часткай на Каўказе. З 1890 года тытулярны дараца.

З 1891 служыў у міністэрстве народнай асветы, член ад міністэрства ў Навасільскай павятовай навучальнай радзе, службоўца адмысловых даручэнняў VI класы пры міністры народнай асветы. З 1893 калежскі асэсар. У 1892—1893 кіраваў аддзяленнем Расійскага таварыства Чырвонага Крыжа ў Тульскай губерні, займаўся арганізацыяй харчовай дапамогі насельніцтву, якое галадала, за што атрымаў ганаровае грамадзянства горада Навасільск Тульскай губерні (1907). У 1893 быў камандаваны для інспекцыі палестынскіх і сірыйскіх школаў Імператарскага Праваслаўнага палестынскага таварыства. Вынікі інспекцыі былі выдадзены асобнай кнігай.

З 1894 выконваючы абавязкі інспектра Кіеўскай навучальнай акругі. З 1895 — камер-юнкер Двара Яго Імператарскай Вялікасці. З 1896 надворны дарадца. З 1896 інспектр Кіеўскай навучальнай акругі. З 1899 памагаты апякуна Кіеўскай навучальнай акругі. З 1900 калежскі саветнік. З 1901 камергер Двору Яго Імператарскай Вялікасці. З 1902 апякун Рыжскай навучальнай акругі. З 1903 — стацкі дарадца. З 1904 апякун Санкт-Пецярбургскай навучальнай акругі. У якасці апякуна Санкт-Пецярбургскай навучальнай акругі спрыяў збліжэнню школы з сям'ёй і арганізацыі бацькоўскіх радаў. З 1905 сапраўдны стацкі дарадца. З 19 лістапада 1905 таварыш міністра народнай асветы.

З 27 ліпеня 1906 — обер-пракурор Найсвяцейшага Сінода. Яго кандыдатуру на пост обер-пракурора прапанаваў брат Аляксандр Ізвольскі, які быў тады міністрам замежных спраў. Як обер-пракурор, выявіў сябе прыхільнікам самастойнасці царквы. Здолеў дамагчыся падтрымкі ў членаў Сіноду, прапановы якіх амаль заўсёды атрымлівалі яго падтрымку. У той самы час ён не меў выразнай пазіцыі адносна даляглядаў царкоўна-дзяржаўных стасункаў. Адстаўку Ізвольскага з пасады обер-пракурора кадэцкая газета «Речь» (нумар ад 6 лютага 1909) звязвала з яго абаронай аўтаноміі духоўных школаў, якая сустрэла непрыманне з боку кансерватыўнай часткі епіскапата. Але Сяргей Фірсаў зважаў на незадаволенасць старшыні Рады міністраў Пятра Сталыпіна адсутнасцю ў Ізвольскага дастатковай ініцыятывы.

З 1907 гофмайстар Двара Яго Імператарскай Вялікасці. З 5 лютага 1909 член Дзяржаўнай рады, належыў да памяркоўна-ліберальнай Групы цэнтра. Быў старшынёй і дакладчыкам камісіі па школьным заканадаўстве.

Узнагароды

• ордэн Св. Станіслава 3-й ступені (1889).
• ордэн Св. Ганны 3-й ступені (1898).
• ордэн Св. Станіслава 2-й ступені (1901).
• ордэн Св. Ганны 1-й ступені (1907).
• ордэн Св. Уладзіміра 2-й ступені (1914).
• ордэн Белага Арла (1917).

На эміграцыі

Падчас грамадзянскай вайны жыў у летніку ў Ялце, адкуль у кастрычніку 1920 года эміграваў з сям'ёй у Канстанцінопаль, затым пераехаў у Парыж, дзе быў сябром прыходскага савета царквы Святога Аляксандра Неўскага. З 19 снежня 1921 — дыякан, з 15 лютага 1922 — ярэй (пасвечаны мітрапалітам Яўлогіем (Георгіеўскім)), плябан Свята-Мікалаеўскага храма ў Бруселі (да 1928). З 1923 — протаіерэй, благачынны прыходаў у Бельгіі і Галандыі. У 1923—1927 — сябар епархіяльнай рады пры мітрапаліце Яўлогіі. Быў сябрам кіравання Камітэту дапамогі расійскім інвалідам, заснавальнікам і кіраўніком асветна-дабрачыннае Мікола-Янаўскае суполкі, рэдактарам штотыднёвіка La Semaine religieuse («Царкоўны тыдзень»), стварыў расійскую прыходскую школу ў Бруселі. Сябар Ліцэйскага бюро на эміграцыі.

У 1928 у сувязі з цяжкай хваробай выйшаў за штат, пераехаў у Францыю (пад Парыж) і неўзабаве сканаў. Пахаваны на могілках Сент-Жэнеўеў-дэ-Буа.

Працы

• Учебные заведения Императорского Православного палестинского общества в апреле и мае 1893. СПб, 1894 (2-е издание — СПб, 1896).
• К вопросу о соединении Церквей. Мюнхен, 1922.

Кнігапіс

• Нивьер, Антуан. Православные священнослужители, богословы и церковные деятели русской эмиграции в Западной и Центральной Европе. 1920—1995: Биографический справочник. М.-Париж, 2007. С. 221.
• Шилов Д. Н. Государственные деятели Российской империи. Главы высших и центральных учреждений. 1802—1917. Биоблиографический справочник. СПб, 2001. С. 270—272.
• Фирсов С. Л. Православная церковь и государство в последнее десятилетие существования самодержавия в России. СПб, 1996.

Спасылкі

• Біяграфія
• З успамінаў мітрапаліта Яўлогія Георгіеўскага
• З успамінаў архіепіскпа Іаана (Шахоўскага)