Туарэгскае паўстанне (2012—2014)
| Туарэгскае паўстанне (2012—2014) | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Дата | 17 студзеня 2012 — 24 ліпеня 2014 | ||
| Месца | Паўночнае Малі | ||
| Вынік | мірнае пагадненне | ||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Камандуючыя | |||
|
|||
| Страты | |||
|
|||
Туарэгскае паўстанне 2012—2014 гадоў — узброены рух туарэгаў у Малі. Падзеі сталі прамым следствам грамадзянскай вайны ў Лівіі 2011 года.
Прадмова[правіць | правіць зыходнік]
Туарэгі (саманазва азавад), якія ў якасці наёмнікаў змагаліся на баку Муамара Кадафі падчас вайны ў Лівіі, пасля паражэння рэжыму Джамахірыі беглі ў Малі. З сабой яны прывезлі велізарную колькасць зброі і баявой тэхнікі, уключаючы супрацьтанкавыя ракетныя комплексы, ПЗРК «Ігла-1» і нават РСЗА БМ-21 «Град». У лівійскай арміі туарэгі служылі ў знакамітым Панафрыканскім легіёне і 32-й брыгадзе Хаміса Кадафі. Іх выдатныя баявыя якасці добра вядомыя ў Паўночнай Афрыцы[4].
Ход падзей[правіць | правіць зыходнік]
З сярэдзіны студзеня 2012 года сепаратысцкая туарэгская групоўка «Нацыянальны рух за вызваленне Азавада» разгарнула фактычна поўнамаштабную вайну з малійскім урадам. Урадавыя сілы першапачаткова неслі паражэнні. Паўстанцы захапілі на поўначы Малі горад Агуэльхок. Далей яны разгарнулі наступленне на Менаку і Тэсаліт, але былі адкінуты назад. У пачатку лютага ім удалося прарвацца ў цэнтр краіны да буйнога горада Тамбукту. 8 лютага паўстанцы захапілі горад Тынзаватэнэ на мяжы з Алжырам, узяўшы такім чынам пад кантроль асноўныя конныя шляхі ў рэгіёне[5].
Няўдачы ў вайне з сепаратыстамі сталі прычынай дзяржаўнага перавароту. Малійскія вайскоўцы 21 сакавіка штурмам узялі прэзідэнцкі палац у Бамако. Замест зрынутага прэзідэнт Амаду Тумані Турэ ўладу захапіў нацыянальны камітэт аднаўлення дэмакратыі і адраджэння дзяржавы на чале з капітанам Амаду Санога. На гэтым фоне, 6 красавіка, баевікі абвясцілі аб стварэнні на падкантрольных ім паўночных тэрыторыях незалежнай дзяржавы Азавад[5].
11 студзеня 2013 года французскія войскі разгарнулі ў Малі аперацыю «Сервал»[6]. Кампанія замежнікаў была накіравана як супраць паўстанцаў-туарэгаў на поўначы краіны, так і ісламісцкіх тэрарыстычных груповак[7]. Інтэрвенцыя прадпрынятая па просьбе ўрада краіны. Аперацыя абвешчаная скончанай да 14 ліпеня 2014 года, прысутнасць французскіх сіл у рэгіёне працягвалася ў рамках аперацыі «Бархан»[8].
23 мая 2014 года было падпісана пагадненне аб спыненні агню і перамір’і паміж уладамі Малі і трыма групоўкамі туарэгаў. Гэтаму папярэднічалі пяць дзён жорсткіх баёў, у выніку якіх у рукі паўстанцаў перайшоў Кідаль і яшчэ некалькі населеных пунктаў на поўначы краіны. У выніку сутыкненняў вайсковыя падраздзяленні панеслі вялікія страты. 24 ліпеня прадстаўнікі ўладаў і шасці туарэгскіх рухаў падпісалі ў Алжыры пагадненне аб спыненні варожасці і дамовіліся вызваліць захопленых падчас канфлікту асоб[9].
Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ Making sense of Mali. Haaretz (12 красавіка 2012). Архівавана з першакрыніцы 6 February 2013. Праверана 23 November 2012.
- ↑ а б "Fierce clashes between Malian army and Tuareg rebels kill 47". The Telegraph. London. 19 January 2012. Архівавана з арыгінала 16 June 2012. Праверана 7 March 2012.
- ↑ Tiemoko Diallo & Adama Diarra (5 February 2012). "Mali says 20 rebels killed, thousands flee". Reuters. Архівавана з арыгінала 1 November 2013. Праверана 7 March 2012.
- ↑ Коновалов 2012, pp. 23–24.
- ↑ а б Коновалов 2012, p. 24.
- ↑ French troops continue operation against Mali Islamists, BBC News Africa, 12 January 2013 Last updated at 12:24 GMT, retrieved on 12.01.2012 15:02. Архівавана з першакрыніцы 12 студзеня 2013. Праверана 12 студзеня 2013.
- ↑ Французская антитеррористическая операция в Мали получила название «Сервал». Архівавана з першакрыніцы 22 студзеня 2013. Праверана 12 студзеня 2013.
- ↑ Au Sahel, l’opération «Barkhane» remplace «Serval» Архівавана 13 снежня 2017. (фр.)
- ↑ Власти Мали и племена туарегов согласовали "дорожную карту" мирных переговоров
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Коновалов, И.П. (2012). Африканские войны современности. Пушкино: Центр стратегической конъюнктуры. p. 98. ISBN 978-5-906233-01-1.
