Тэафіл Ленартовіч
Тэафіл ЛЕНАРТОВІЧ (Teofil Lenartowicz; 27 лютага 1822, Варшава — 3 лютага 1893) — польскі паэт, скульптар.
Друкаваўся з 1840-х г. 3 1851 у эміграцыі. У 1879—83 выкладаў славянскія літаратуры ў Балонскім універсітэце.
Паэтычныя зборнікі «Польская зямля» (1848), «Ліра» (1855), «Новая ліра» (1859) прынеслі Т. Ленартовічу славу «мазавецкага лірніка». У вершах ён выкарыстоўваў матывы і інтанацыі фальклорных песень, перадаваў каларыт сялянскага жыцця, прыгажосць вясковых краявідаў. Рэлігійныя ўяўленні народа адлюстраваў у паэмах «Захапленне» (1851) і «Блаславенная» (1854). Тэма паўстання 1794 раскрываецца ў паэме «Рацлавіцкая бітва» (1859). Пад уражаннем паўстання 1863—64 напісаў паэму «Марцін Баралёўскі-Лялевель» (1864).
Т. Ленартовіч стварыў шэраг скульптурных партрэтаў і кампазіцый на гісторыка-патрыятычныя і рэлігійныя тэмы, некаторыя з якіх зараз упрыгожваюць італьянскія касцёлы.
Бібліяграфія[правіць | правіць тэкст]
- Wybór poezji. Warszawa, 1991.
Літаратура[правіць | правіць тэкст]
- Малюковіч С. Ленартовіч // БЭ ў 18 т. Т. 9. Мн., 1999.
- Zięba M. Liryka Teofila Lenartowicza wobec pieśni ludowej. Wrocław, 1983. ISBN 83-04-01571-4
Спасылкі[правіць | правіць тэкст]
На ВікіСховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Тэафіл Ленартовіч
