Эдвард Мастоўскі

Эдвард Мастоўскі
Эдвард Мастоўскі
	; Далэнга
маршалак шляхты Завілейскага павета
	1812 — 1840
Папярэднік	Кароль Дамінік Пшаздзецкі
маршалак шляхты Віленскай губерні
	26 жніўня 1840 — 6 сакавіка 1843
Пераемнік	Тамаш Мінейка
Нараджэнне	27 чэрвеня 1790; Варшава, Варшаўская зямля[d], Мазавецкае ваяводства, Велікапольская правінцыя, Карона Каралеўства Польскага, Рэч Паспалітая;
Смерць	26 лютага 1855 (64 гады); Цырклішкі[d], Свянцянскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя;
Месца пахавання	Капліца-пахавальня Мастоўскіх[d];
Род	Мастоўскія[d]
Бацька	Юзаф Мастоўскі[d]
Жонка	Клеменціна з Ваньковічаў[d] і Ідалія з Гюнтэраў[d]
Узнагароды

Эдвард Мастоўскі (польск.: Edward Antenogen Józef Mostowski; 27 чэрвеня 1790, Варшава — 26 лютага 1855) — дзяржаўны службовец.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Паходзіў з графскага роду Мастоўскіх герба «Даленга». Нарадзіўся ў сям’і Юзафа Мастоўскага і Даміцэлы са Секержынскіх. Памешчык з Мінскай і Свянцянскага павета Віленскай губерні^[1]. Валодаў Цырклішкамі, праз шлюб з Клеменцінай з Ваньковічаў атрымаў Лучай^[2].

На працягу 27 гадоў, з 1812 па 1840, займаў пасаду маршалка Завілейскага павета^[3].

Удзельнічаў у паўстанні 1830—1831 гадоў. З’яўляўся членам тайнага свянцянскага камітэта. Ад пасады старшыні часовага ўрадавага камітэта адмовіўся. Узначальваў часовы ўрад Свянцянскага павета, актыўных дзеянняў не прадпрымаў. Па рашэнню ВГСК ад 11.10.1831 пакінуты вольным, астаўлены на пасадзе маршалка^[1].

Сапраўдны стацкі саветнік. З 26 жніўня 1840 па 6 сакавіка 1843 года займаў пасаду віленскага губернскага маршалка^[3].

Памёр 26 лютага 1855 года. Пахаваны ў мураванай капліцы^[lt], якую ён сам пабудаваў пры дарозе да Свянцянаў.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Кавалер ордэна Святога Уладзіміра 3 ступені і ордэна Святой Ганны 2 ступені з імператарскай каронай.

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Каля 1820 года першы раз ажаніўся з Клеменцінай з Ваньковічаў, дачкой Антонія Ваньковіча, мінскага маршалка і Ганны з Солтанаў^[2]. З чатырох сыноў пары двое памерлі маладымі. Паміж двума застаўшыміся бацькоўскую ўласнасць падзялілі так, што малодшы Уладзіслаў, жанаты з Кацярынай са Шчытоў атрымаў Цырклішкі, а старэйшы Багдан, жанаты з Соф’яй Хамінскай, забраў Лучай^[2].

У другі шлюбе з графіняй Ідаліяй Гюнтэр дзяцей не меў.

Зноскі

↑ ^а ^б Мастоўскі Эдвард // Удзельнікі паўстання 1830–1831 гг. на Беларусі: Біябібліяграфічны слоўнік / В. В. Гарбачова. — Мн.: БДУ, 2004. — С. 231. — 400 с. — ISBN 985-485-144-3.
↑ ^а ^б ^в ГІСТАРЫЧНЫЯ ХРОНІКІ ЛУЧАЯ
↑ ^а ^б Органы местного управления и самоуправления на территории Беларуси (IX век — 30-е годы XX века) Архівавана 2 жніўня 2022. : пособие / Э. М. Савицкий [и др.]; под общ. ред. С. Н. Ходина. — Минск: БГУ, 2019. — 199 с., [6] л. цв. ил. ISBN 978-985-566-645-6.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Мастоўскі Эдвард // Удзельнікі паўстання 1830–1831 гг. на Беларусі: Біябібліяграфічны слоўнік / В. В. Гарбачова. — Мн.: БДУ, 2004. — С. 231. — 400 с. — ISBN 985-485-144-3.

[УП-1] а ^б Мастоўскі Эдвард // Удзельнікі паўстання 1830–1831 гг. на Беларусі: Біябібліяграфічны слоўнік / В. В. Гарбачова. — Мн.: БДУ, 2004. — С. 231. — 400 с. — ISBN 985-485-144-3.

[luchai-2] а ^б ^в ГІСТАРЫЧНЫЯ ХРОНІКІ ЛУЧАЯ

[elib-3] а ^б Органы местного управления и самоуправления на территории Беларуси (IX век — 30-е годы XX века) Архівавана 2 жніўня 2022. : пособие / Э. М. Савицкий [и др.]; под общ. ред. С. Н. Ходина. — Минск: БГУ, 2019. — 199 с., [6] л. цв. ил. ISBN 978-985-566-645-6.

[1]

[2]

[3]