Генетыка чалавека

Генетыка чалавека — раздзел генетыкі, які вывучае спадчыннасць і зменлівасць нармальных і анамальных прыкмет чалавека. Да яго адносяцца: дэтэрмінацыя фізіялагічных, біяхімічных і марфалагічных уласцівасцей асобных тканак і органаў чалавека, роля спадчыннасці і асяроддзя ў фарміраванні асобы, мутацыі чалавека і метады аховы яго генатыпу ад пашкоджанняў рознымі фактарамі асяроддзя, роля спадчыннасці пры ўзнікненні і развіцці паталагічных змен у чалавека і інш.

Генетыку чалавека падзяляюць на антрапагенетыку, дэмаграфічную генетыку (генетыка народанасельніцтва), экалагічную генетыку (вучэнне пра генетычныя аспекты ўзаемаадносін чалавека з навакольным асяроддзем), імунагенетыку, медыцынскую генетыку (найбольш важную галіну генетыкі чалавека для практычных задач аховы здароўя) і інш.

Даследаванні па генетыцы чалавека маюць вялікае значэнне для развіцця медыцыны (паляпшэнне дыягностыкі, лячэння і прафілактыкі спадчынных захворванняў).

Метады даследавання

Асноўныя метады даследавання генетыкі чалавека:

• блізнятны метад,
• метад генеалогіі,
• папуляцыйна-статыстычны метад (вывучэнне пашырэння асобных генаў або храмасомных анамалій у папуляцыях чалавека),
• цытагенетычны метад (аналіз карыятыпу чалавека) і інш.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 5: Гальцы — Дагон / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1997. — Т. 5. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0090-0 (т. 5).