Zelda II: The Adventure of Link

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Zelda II: The Adventure of Link
Распрацоўшчык Nintendo Entertainment Analysis and Development[d]
Выдавец Nintendo
Частка серыі The Legend of Zelda[d]
Дата выпуску 14 студзеня 1987
Жанры action/RPG і камп’ютарная ролевая гульня[d]
Стваральнікі
Прадзюсар
Кампазітар
Тэхнічныя даныя
Платформы Game Boy Advance, NES[1] і Family Computer Disk System[d]
Рэжым гульні аднакарыстальніцкая гульня
Носьбіт лічбавая спампоўка[d]
Афіцыйны сайт (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Zelda II: The Adventure of Link (яп.: ゼルダ の 伝説 (パート) 2 リンク の 冒険 Дзэруда но Дэнсэцу (Па: то) цу: Рынку но Бо: кэн) — відэагульня, распрацаваная і выпушчаная кампаніяй Nintendo для платформы Nintendo Entertainment System у 1987 г., другая (па даце рэлізу) з серыі гульняў The Legend of Zelda.

The Adventure of Link з’яўляецца прамым працягам гульні The Legend of Zelda 1986, хоць прыкметна адрозніваецца ад яе тэхнічным выкананнем. Нягледзячы на ​​тое, што зараз сярод прыхільнікаў гульня мае рэпутацыю своеасаблівага адступлення ад ідэй і традыцый серыі, у свой час гульня была досыць паспяховай і ўнесла ў серыю элементы, якія прыжыліся і пазней сталі часткай вядомага стылю ўсёй серыі.

Сюжэт[правіць | правіць зыходнік]

Галоўным героем гульні ізноў з’яўляецца малады чалавек з імем Лінк (англ.: Link). Пасля перамогі, здабытай над Гэнонам, Лінк некалькі гадоў дапамагаў аднаўляць парадак у каралеўстве Хайрул. Аднойчы ён заўважыў у сябе на тыльным баку далоні дзіўную метку ў выглядзе трох трохвугольнікаў. Сустрэўшыся са старой жанчынай з імем Імпа, былой карміцелькай Зэльдэн (вызваліўшы якую з бяды, ён апынуўся залучаны ў прыгоды ў мінулы раз), Лінк паказаў ёй знак на руцэ. Імпа суправадзіла яго ў Паўночны Замак (англ.: North Castle), вароты якога былі магічным спосабам «запячатаныя на стагоддзі». Ад дотыку пазнакі на руцэ Лінка да дзвярэй магія рассеялася і погляду Лінкі паўстала спячая дзева. Яна апынулася Зэльдэн, прынцэсай Хайрула. Імпа распавяла, што пасля смерці караля Хайлура, бацькі Зэльдэн, яе брат запатрабаваў ад яе раскрыць таемнае месцазнаходжанне старажытнага скарбу ў выглядзе трох залатых трохвугольнікаў, вядомых у сабраным стане як Трыфорс адвагі (Triforce of Courage) і з’яўляюцца часткай іншага старажытнага артэфакту, вядомага як Triforce і здольнага выконваць волю ўладальніка. Зэльдэн адказала адмовай, і сябар прынца, чарадзей, у гневе паспрабаваў яе зачараваць. У выніку закляцця сам чарадзей загінуў, а прынцэса Зэльдэн пагрузілася ў глыбокі бясконцы сон. Прынц, не маючы магчымасці рассеяць вядзьмарства, змясціў яе ў замкавую вежу ў надзеі, што калі-небудзь яна прачнецца. Таксама прынц выдаў указ, ваводле якога з гэтага часу ўсіх дзяўчынак, якія нараджаюцца ў каралеўскай сям’і, у памяць аб трагедыі, якая здарылася будуць называць Зэльдэн.

Знак на руцэ Лінка, па версіі Імпы, азначае, што ён абраны стаць тым героем, які абудзіць прынцэсу Зэльдэн. Для гэтага яму спатрэбіцца знайсці трэці фрагмент Трыфорса, Трыфорс адвагі, схаваны ад сіл зла ў Вялікім Палацы (англ.: Great Palace). Імпа ўручае Лінку шэсць каштоўных камянёў і старажытныя пісьмёны, якія паказваюць, у якіх палацах Хайрула павінны быць змешчаны гэтыя камяні. Гэты рытуал адкрые ўваход у Вялікі Палац і абудзіць слуг Гэнона, якія вераць, што здолеюць вярнуць свайго гаспадара, праліўшы кроў яго забойцы. У Вялікім Палацы Лінк знойдзе старажытнага мудраца, які згодны аддаць яму Трыфорс, падвергнуўшы выпрабаванню яго адвагу: Лінк павінен будзе біцца са сваім доппельгангерам (вядомым як Цень Лінка). Пасля перамогі над Ценем Лінк нарэшце атрымлівае Трыфорс адвагі, вяртаецца ў пахавальню Зэльдэн, тры залатых Трыфорсы злучаюцца ў адзін Трыфорс, з дапамогай якога ён і абудзіць прынцэсу Зэльдэн ад чароўнага сну.

Геймплэй[правіць | правіць зыходнік]

Гульнявы ​​працэс і знешні выгляд Zelda II: The Adventure of Link зведаў шэраг істотных зменаў, не ўсі з якіх былі прынятыя гульцамі добразычліва.

Асноўная навіна заключалася ў выкарыстанні традыцыйнай для JRPG двухузроўневай сістэмы перамяшчэння па гульнявым свеце. Была ўведзена «карта свету», якая выкарыстоўвае, як і папярэдняя гульня, від «зверху-збоку», але з паменшаным маштабам, са схематычным абазначэннем лакацый (вёсак, замкаў, падзямелляў). І асобны рухавічок для перамяшчэння ўнутры лакацый (які выкарыстоўвае выгляд аркаднай платформера з бакавым скролінгам). Істотна павялічыліся памеры гульнявога свету, даступнага для даследавання, таксама шматкроць павялічылася колькасць негульнявых персанажаў, якія насяляюць свет.

The Adventure of Link, застаўшыся аркадай з элементамі квэсту, цяпер ўключала ў сябе і некалькі элементаў RPG. Так, за забойства монстраў Лінк атрымлівае некаторую колькасць балаў, не званых досведам наўпрост, але пры наборы пэўнай колькасці балаў адбываецца пераход на наступны ўзровень, які суправаджаецца павелічэннем некаторых параметраў персанажа (напрыклад, здароўя).

Сярод новаўвядзенняў таксама можна адзначыць магчымасць да абмежаванага выкарыстання магіі (у папярэдняй гульні Лінк мог карыстацца магіяй толькі знайшоўшы чароўны посах), неабходнасць мэтанакіравана падбіраць выбітыя з суперніка бонусы (раней для ўзняцця бонуса з зямлі было дастаткова прайсціся па ім, альбо дацягнуцца да яго пры дапамозе мяча ці бумеранга), спрошчаную форма зносін з NPC (цяпер гулец мог пры кантакце з NPC націснуць кнопку і атрымаць параду, падказку альбо каментар).

Акрамя гэтага, меўся цэлы шэраг змяненняў, якія былі вызначаныя гульцамі як спрэчныя і выклікалі хутчэй негатыўную рэакцыю. У гульні даступны толькі адзін від зброі — меч (у папярэдняй гульні мелася некалькі відаў дапаможнай зброі: два тыпы бумерангаў, якія паралізуюць супернікаў, і два тыпы стрэл, якімі можна было страляць агонь з лука, а таксама бомбы). Колькасць ачкоў жыцця адлюстроўвалася чырвонымі квадрацікамі замест традыцыйных (і лічыцца некаторымі гульцамі больш атмасфернымі) сэрцайкаў. Забітыя ворагі маглі пакінуць толькі адзін від бонуса — гарлачы, якія аднаўляюць запас магіі (блакітныя гарлачы аднаўлялі адно дзяленне, чырвоныя — увесь запас). Аднаўляць ўзровень здароўя Лінка гулец мог зараз толькі выкарыстоўваючы магію, а таксама звяртаючыся па дапамогу да фей (якія сустракаліся нашмат радзей, чым у папярэдняй гульні).

Прызнанне[правіць | правіць зыходнік]

Усяго было прададзена 4.380.000 копій гульні[2]. Штомесячнае выданне Nintendo Power[en] змясціла гульню на 110 месца ў сваім спісе 200 лепшых гульняў[3].

Часопіс Play[en] напісаў, што геймплэй гульні з’яўляецца «камбінацыяй унікальных элементаў, якія ствараюць непадобны ні на што эфект экшэн-РПГ», а Nintendo Powerназваў гульню "пацешным і натуральным крокам у эвалюцыі франчайзінгавых брэндаў ", прызнаўшы ў 1988 годзе The Adventure of Link гульнёй году.

Перавыданне[правіць | правіць зыходнік]

Насуперак сваёй рэпутацыі адгалінавання, гульня тым не менш перажыла тры перавыданні:

  • У 2003 годзе Nintendo выпусціла зборнік для GameCube з назвай The Legend of Zelda: Collector’s Edition, у які разам з іншымі гульнямі серыі таксама была ўключана The Adventure of Link.
  • У 2004 годзе гульня была партавана на Game Boy Advance у рамках Classic NES Series.
  • У 2007 годзе гульня была перавыдадзеная для сэрвісу Wii Virtual Console.

Цікавыя факты[правіць | правіць зыходнік]

  • Выкарыстаны для лакацый рэжым двухмернай аркады з выглядам збоку выклікаў шэраг нараканняў з боку гульцоў і больш ніколі не выкарыстоўваўся Nintendo ў гульнях The Legend of Zelda.
  • Лінкі ў гэтай гульні 16 гадоў[4].
  • Хоць гульня і выкарыстоўвае ідэю, прапанаваную Миямото[5], сам ён у працы над праектам удзелу не прымаў. Сапраўды гэтак жа як не працавалі над гульнёй і ключавыя фігуры папярэдняга праекта, дызайнер Tezuka Takashi і кампазітар кодзе Кондо.

Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]

  1. Developed in Japan and localized // List of Nintendo Entertainment System role-playing games | Nintendo | Fandom
  2. Parton, Rob: Xenogears vs. Tetris Архівавана 2 лютага 2013., 2004/03/31
  3. «NP Top 200», Nintendo Power, люты 2006 года, стр. 58-66.
  4. Nintendo Virtual Console: Adventure of Link.
  5. Інтэрв’ю Миямото на Shrine: Shigeru Miyamoto’s Home on The Web Архівавана 24 кастрычніка 2020..

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]