Сухія дні: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
→Гісторыя: дапаўненне |
дапаўненне |
||
| Радок 15: | Радок 15: | ||
[[Liber Pontificalis]] сцвярджае, што пост устанавіў [[Калікст I (Папа Рымскі)|Папа Калікст І]] (217–220)<ref name="cathen" />. Іншыя мяркуюць, што гэта зрабіў [[Сірыцый (Папа Рымскі)|Папа Сірыцый]] (320–399)<ref name="Dalmais" />. [[Леў I (Папа Рымскі)|Папа Леў Вялікі]] (440–461) лічыць, што гэты пост мае апостальскае паходжанне. Пра чацвёрты перыяд посту згадвае [[Геласій I (Папа Рымскі)|Папа Гелазій]] (492–496), аднак дакладны час, калі яго дадалі, невядомы. Гэты ж Папа дазволіў удзяляць у сухія суботы дыяканскія і святарскія пасвячэнні, якія раней ўдзяляліся толькі на Вялікдзень<ref name="cathen" />. |
[[Liber Pontificalis]] сцвярджае, што пост устанавіў [[Калікст I (Папа Рымскі)|Папа Калікст І]] (217–220)<ref name="cathen" />. Іншыя мяркуюць, што гэта зрабіў [[Сірыцый (Папа Рымскі)|Папа Сірыцый]] (320–399)<ref name="Dalmais" />. [[Леў I (Папа Рымскі)|Папа Леў Вялікі]] (440–461) лічыць, што гэты пост мае апостальскае паходжанне. Пра чацвёрты перыяд посту згадвае [[Геласій I (Папа Рымскі)|Папа Гелазій]] (492–496), аднак дакладны час, калі яго дадалі, невядомы. Гэты ж Папа дазволіў удзяляць у сухія суботы дыяканскія і святарскія пасвячэнні, якія раней ўдзяляліся толькі на Вялікдзень<ref name="cathen" />. |
||
Пазней практыка сухіх дзён пашыраецца на іншыя месцы па-за Рымам: у Англіі яны з'явіліся дзякуючы [[Аўгусцін Аўрэлій|св. Аўгустыну]] (VII-VIII стст.), у Галію і Германію іх прынеслі Каралінгі (VIII ст.). Іспанія прыняла сухія дні разам з рымскай літургіяй у ХІ ст. У Мілане іх увёў [[Карла Барамеа|св. Карла Барамеа]]<ref name="cathen" /><ref name="Dalmais">{{cite book |last1= Dalmais|first1= Irénée Henri|last2= Jounel|first2= Pierre|last3= Martimort|first3= Aimé Georges|date= |title= The Liturgy and Time|trans-title= |url= https://books.google.by/books?id=DWdk0AZlzZIC|language= en|page= 28–29|publisher= Liturgical Press|isbn= |year=1986}}</ref>. |
Пазней практыка сухіх дзён пашыраецца на іншыя месцы па-за Рымам: у Англіі яны з'явіліся дзякуючы [[Аўгусцін Аўрэлій|св. Аўгустыну]] (VII-VIII стст.), у Галію і Германію іх прынеслі Каралінгі (VIII ст.). Іспанія прыняла сухія дні разам з рымскай літургіяй у ХІ ст. У Мілане іх увёў [[Карла Барамеа|св. Карла Барамеа]]. На Усходзе сухія дні не адзначаліся ніколі<ref name="cathen" /><ref name="Dalmais">{{cite book |last1= Dalmais|first1= Irénée Henri|last2= Jounel|first2= Pierre|last3= Martimort|first3= Aimé Georges|date= |title= The Liturgy and Time|trans-title= |url= https://books.google.by/books?id=DWdk0AZlzZIC|language= en|page= 28–29|publisher= Liturgical Press|isbn= |year=1986}}</ref>. |
||
[[Грыгорый VII (Папа Рымскі)|Папа Грыгорый VII]] (1073–1085) канчаткова вызначыў месца сухіх дзён і прадпісаў іх для ўсяго Каталіцкага Касцёла<ref name="cathen" />. |
[[Грыгорый VII (Папа Рымскі)|Папа Грыгорый VII]] (1073–1085) канчаткова вызначыў месца сухіх дзён і прадпісаў іх для ўсяго Каталіцкага Касцёла<ref name="cathen" />. |
||
| Радок 26: | Радок 26: | ||
== Асаблівасці літургіі == |
== Асаблівасці літургіі == |
||
Традыцыйна ў сухія дні адбываліся пасвячэнні духавенства. У сухую сераду было прынята аб'яўляць кандыдатаў, у сухую пятніцу гэтых асобаў прадстаўлялі народу, а сухую суботу кандыдатам удзялялі пасвячэнні<ref name="Dalmais" />. |
|||
== Заўвагі == |
== Заўвагі == |
||
Версія ад 23:54, 14 верасня 2018
 | З артыкулам зараз актыўна працуе ўдзельнік Maksim Fomich. |
Сухія дні (або дні квартальнага посту, лац.: ferias Quatuor Temporum) — у заходняй хрысціянскай традыцыі тры дні посту, якія сімвалічна адкрываюць кожную з чатырох пор года. Сухія дні заўсёды прыпадаюць на сераду, пятніцу і суботу аднаго і таго ж тыдня і размяркоўваюцца па каляндарным годзе наступным чынам:
- вясна: тыдзень пасля Папяльцовай серады;
- лета: тыдзень пасля Пяцідзясятніцы;
- восень: тыдзень пасля свята Узвышэння Святога Крыжа (14 верасня);
- зіма: тыдзень пасля свята св. Люцыі (13 снежня).
Мэтай сухіх дзён з'яўляецца падзяка Богу за дары прыроды, развіццё ў сабе стрыманасці пры іх выкарыстанні і дапамога патрабуючым. Таксама ў сухія дні традыцыйна ўдзяляліся святарскія пасвячэнні[1].
Гісторыя
"Каталіцкая энцыклапедыя" сцвярджае, што сухія дні былі ўстаноўлены на месцы рымскіх язычніцкіх святкаванняў, звязаных з сельскай гаспадаркай. Так, старажытныя рымляне праводзілі рэлігійныя абрады, просячы ў сваіх багоў: у чэрвені — плённага жніва, у верасні — багатага ўраджаю вінаграду, у снежні — паспяховай сяўбы. Першапачаткова Касцёл у Рыме захоўваў пост менавіта ў гэтыя месяцы (адпаведна, маючы толькі тры сухія тыдні), хоць канкрэтныя дні не былі ўстаноўлены, а аб'яўляліся святарамі[1].
Liber Pontificalis сцвярджае, што пост устанавіў Папа Калікст І (217–220)[1]. Іншыя мяркуюць, што гэта зрабіў Папа Сірыцый (320–399)[2]. Папа Леў Вялікі (440–461) лічыць, што гэты пост мае апостальскае паходжанне. Пра чацвёрты перыяд посту згадвае Папа Гелазій (492–496), аднак дакладны час, калі яго дадалі, невядомы. Гэты ж Папа дазволіў удзяляць у сухія суботы дыяканскія і святарскія пасвячэнні, якія раней ўдзяляліся толькі на Вялікдзень[1].
Пазней практыка сухіх дзён пашыраецца на іншыя месцы па-за Рымам: у Англіі яны з'явіліся дзякуючы св. Аўгустыну (VII-VIII стст.), у Галію і Германію іх прынеслі Каралінгі (VIII ст.). Іспанія прыняла сухія дні разам з рымскай літургіяй у ХІ ст. У Мілане іх увёў св. Карла Барамеа. На Усходзе сухія дні не адзначаліся ніколі[1][2].
Папа Грыгорый VII (1073–1085) канчаткова вызначыў месца сухіх дзён і прадпісаў іх для ўсяго Каталіцкага Касцёла[1].
Посная практыка
Ранейшыя правілы, звязаныя з поснай практыкай у сухія дні, акрэсліваў Кодэкс кананічнага права 1917 года[3]. Згодна з канонам 1251 § 2, у сухія дні неабходна было захоўваць устрыманне ад мяса і мясных страў (abstinentia), а таксама колькаснае абмежаванне (ieiunium), калі можна было спажыць адзін пасілак дасыта і два меншыя[4].
У 1966 годзе Папа Павел VI апублікаваў апостальскую канстытуцыю Paenitemini[5], увёўшы новыя посныя прадпісанні, якія затым трапілі ў актуальны на сённяшні дзень Кодэкс кананічнага права 1983 года. У каноне 1251, які вызначае посныя дні, сухія дні не згадваюцца ўвогуле[6].
Асаблівасці літургіі
Традыцыйна ў сухія дні адбываліся пасвячэнні духавенства. У сухую сераду было прынята аб'яўляць кандыдатаў, у сухую пятніцу гэтых асобаў прадстаўлялі народу, а сухую суботу кандыдатам удзялялі пасвячэнні[2].
Заўвагі
- ↑ а б в г д е Mershman, F. Ember Days // The Catholic Encyclopedia. — New York: Robert Appleton Company, 1909. — Т. 5.
- ↑ а б в Dalmais, Irénée Henri; Jounel, Pierre; Martimort, Aimé Georges (1986). The Liturgy and Time [англійская]. Liturgical Press. p. 28–29.
- ↑ Codex iuris canonici 1917.
- ↑ "Lex abstinentiae simul et ieiunii servanda est feria quarta Cinerum, feriis sextis et sabbatis Quadragesimae et feriis Quatuor Temporum, pervigiliis Pentecostes, Deiparae in caelum assumptae, Omnium Sanctorum et Nativitatis Domini".
- ↑ PAULUS PP. VI. Constitutio apostolica "Paenitemini" (лац.).
- ↑ Кодекс канонического права = Codex iuris canonici. — Москва: Институт философии, теологии и истории св. Фомы, 2007. — С. 460. — ISBN 978-5-94242-045-1.