Вера Фёдараўна Камісаржэўская

Вера Фёдараўна Камісаржэўская
Дата нараджэння	27 кастрычніка (8 лістапада) 1864
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Дата смерці	10 (23) лютага 1910 (45 гадоў)
Месца смерці	Ташкент, Туркестанскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя
Месца пахавання	Ціхвінскія могілкі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя
Бацька	Fyodor Petrovich Komissarzhevsky[d]
Муж	Vladimir Muravyov[d]
Прафесія	драматург, тэатральная актрыса, пісьменніца, актрыса, бізнесмен
Гады актыўнасці	1891 — 1910
Тэатр	Александрынскі тэатр
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вера Фёдараўна Камісаржэўская (руск.: Вера Фёдоровна Комиссарже́вская; 27.10 (8.11).1864, Санкт-Пецярбург — 10(23).2.1910, Ташкент) — руская актрыса.

Біяграфія

Дачка Фёдара Пятровіча Камісаржэўскага. Брала ўрокі сцэнічнага мастацтва ва Уладзіміра Мікалаевіча Давыдава. У сезоне 1888-89 года дэбютавала на аматарскай сцэне ў Пецярбургу; у 1890—1891 гадах выступала ў Маскве ў спектаклях Таварыства мастацтва і літаратуры (Бетсі — «Плады асветы» Л. М. Талстога, і інш.). Працавала ў трупе Мікалая Мікалаевіча Сінельнікава ў Новачаркаску, К. М. Нязлобіна ў Вільні. З поспехам гуляла ў камедыях і вадэвілях са спевамі. Драматычны талент актрысы выявіўся ў п’есах Г. Зудэрмана (Розі — «Бой матылькоў»), А. М. Астроўскага (Ларыса — «Беспасажніца») і інш.

У 1896 годзе яе запрасілі ў Александрынскі тэатр. Этапнай для артыстычнага развіцця Камісаржэўскай і ўсяго рускага тэатра стала роля Ніны Зарэчнай у п’есе «Чайка» А. П. Чэхава (1896). У Камісаржэўскай, гульня якой адрознівалася асаблівай драматычнай глыбінёй, беражлівасцю, тонкасцю, Чэхаў ўбачыў роднаснага сабе мастака, які валодаў новымі сродкамі сцэнічнай выразнасці. Імкнучыся зацвердзіць сваю акцёрскую тэму — тэму пратэсту і актыўнага ўмяшання ў жыццё, Камісаржэўская марыла пра стварэнне тэатра перадавога сучаснага рэпертуару. У 1902 годзе яна пакінула Александрынскі тэатр і пасля двухгадовых гастроляў у правінцыі адкрыла ў 1904 годзе ў Пецярбургу свой тэатр (Камісаржэўскай тэатр). Тут яна з велізарным уздымам выступае ў п’есах М. Горкага (Варвара Міхайлаўна — «Дачнікі», Ліза — «Дзеці сонца»), драмах Г. Ібсена (Нара — «Лялечны дом»), сцвярджаючы сваім мастацтвам каштоўнасць чалавечай асобы. Камісаржэўская арганізоўвала канцэрты (выступала з чытаннем «Песні пра Сокале» і «Песні пра Буравесніка» Горкага, і інш.), зборы з якіх аддавала на патрэбы рэвалюцыйных гурткоў, на дапамогу студэнцкаму руху. Пошукі ў галіне ўмоўнага сімвалісцкай тэатра, якія ажыццяўляліся Камісаржэўскай разам з У. Э. Меерхольдам у 1906-07, прывялі да вострай супярэчнасці паміж рэжысёрам і актрысай (новай значнай працай Камісаржэўскай стала толькі роля Беатрысы — «Сястра Беатрыса» М. Метэрлінка). Пасля разрыву з Меерхольдам Камісаржэўская гастралявала ў Паўночнай Амерыцы (1908), затым па гарадах Расіі (1908-10). Нягледзячы на поспех гэтых гастроляў, для яе надыходзіць перыяд сумневаў, роспачы. Стан сучаснага тэатра яе не задавальняў. У 1909 годзе Камісаржэўская прыняла рашэнне пакінуць сцэну і аддаць сябе справе выхавання новага акцёра, стварэнню новага тэатра праз школу-студыю. Не паспеўшы прыступіць да ажыццяўлення сваіх задум, Камісаржэўская памерла падчас гастрольнай паездкі ад чорнай воспы.