Перайсці да зместу

Леанід Іванавіч Пасечнік

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Пасечнік.
Леанід Іванавіч Пасечнік
руск.: Леонид Иванович Пасечник
3-і кіраўнік Луганскай Народнай Рэспублікі[d]
з 24 лістапада 2017
Папярэднік Ihor Plotnytskiy[d]
Minister of State Security[d]
з 9 кастрычніка 2014
Нараджэнне 15 сакавіка 1970(1970-03-15)[1][2] (54 гады)
Партыя
Адукацыя
Прыналежнасць Наваросія, ДНР, ЛНР і Расія
Род войскаў Служба бяспекі Украіны[3]
Званне прапаршчык і генерал-маёр
Бітвы
Узнагароды
Ордэн «За заслугі перад Айчынай» I ступені Medal For Military Service to Ukraine ордэн Дружбы
ордэн імя Ахмата Кадырава
Сайт главалнр.рф (руск.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Леанід Іванавіч Пасечнік (руск.: Леонид Иванович Пасечник, укр.: Леонід Іванович Пасічник; нар. 15 сакавіка 1970, Варашылаўград, УССР) — лідар самаабвешчанай Луганскай Народнай Рэспублікі. З 2014 па 2017 год займаў пасаду міністра дзяржаўнай бяспекі рэспублікі[4][5][6][7].

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Бацька Пасечніка 26 гадоў працаваў у праваахоўных органах[7], у АБКСУ[6][7]. У 1975 годзе сям’я Пасечнікаў пераехала ў Магадан на Далёкім Усходзе Расіі[7], дзе бацька Пасечніка быў звязаны з працамі залатых руднікоў[6].

Пасечнік скончыў Данецкі ваенна-палітычны тэхнікум і працаваў у Службе бяспекі Украіны (СБУ) Луганскай вобласці начальнікам атрада па барацьбе з кантрабандай[7] і начальнікам Стаханаўскага раённага атрада[6]. 15 жніўня 2006 года ён праславіўся тым, што на памежным пункце «Ізварыне» перахапіў вялікую колькасць кантрабанды (1,94 млн даляраў і 7,24 млн расійскіх рублёў), пры гэтым прынцыпова адмовіўшыся ад хабару[6][7].

У сакавіку 2007 года падпалкоўнік СБУ Пасечнік атрымаў ад прэзідэнта Украіны Віктара Юшчанкі медаль «За ваенныя заслугі ва Украіне» «за сумленнасць і прафесіяналізм пры выкананні службовага абавязку»[6].

У 2014 годзе перайшоў на бок прарасійскіх баевікоў, стаўшы 9 кастрычніка 2014 года міністрам дзяржаўнай бяспекі самаабвешчанай дзяржавы «Луганская Народная Рэспубліка» (ЛНР)[6][7].

21 лістапада 2017 года ўзброеныя людзі ў неабазначанай форме занялі пазіцыі ў цэнтры Луганска ў выніку барацьбы за ўладу паміж кіраўніком рэспублікі Ігарам Платніцкім і (звольненым Платніцкім) міністрам унутраных спраў ЛНР Ігарам Карнетам[8][9]. Праз тры дні на сайце сепаратыстаў з’явілася інфармацыя, што Платніцкі падаў у адстаўку «па стане здароўя. Множныя ваенныя раненні, наступствы выбуховых раненняў зрабілі сваё»[10]. На сайце паведамлялася, што Пасечнік прызначаны выконваючым абавязкі кіраўніка «да наступных выбараў»[10]. Расійскія СМІ паведамляюць, што Платніцкі ўцёк з непрызнанай рэспублікі 23 лістапада 2017 года ў Расію[11]. 25 лістапада Народны Савет ЛНР у складзе 38 чалавек аднагалосна ўхваліў адстаўку Платніцкага[12]. Пасечнік заявіў аб сваёй прыхільнасці да мінскіх пагадненняў, заявіўшы, што «рэспубліка будзе паслядоўна выконваць узятыя на сябе абавязацельствы па гэтых пагадненнях»[13]. 30 сакавіка 2018 года Пасечнік заявіў: «Наш [ЛНР] вопыт можа дапамагчы ўсім рэгіёнам Украіны ў канчатковым выніку атрымаць свабоду і незалежнасць, і тады мы можам разам абвясціць новую Украіну, у якой будуць свабодна жыць прадстаўнікі розных нацыянальнасцей і культур»[14]. (Летам 2019 года пры сустрэчы з людзьмі, якія пражываюць на падкантрольнай ЛНР тэрыторыі) Пасечнік заявіў: «Гэта не значыць, што мы вернемся ва Украіну. Толькі так можна спыніць гэтае вар’яцтва, гэтую вайну. Вы павінны разумець, што мы, як суверэнная дзяржава, будзем дзяржавай у дзяржаве — гэта будзе наш асаблівы статус»[15].

6 снежня 2021 года Пасечнік стаў членам расійскай кіруючай партыі «Адзіная Расія»[16]. Старшыня «Адзінай Расіі» Дзмітрый Мядзведзеў асабіста ўручыў яму партыйны білет падчас штогадовага з’езда партыі ў Маскве[16].

Зноскі

  1. ↑ https://www.spisok-putina.org/en/personas/pasechnik-2/ Праверана 3 кастрычніка 2022.
  2. ↑ https://www.opensanctions.org/entities/Q43590358 Праверана 3 кастрычніка 2022.
  3. ↑ https://www.radiosvoboda.org/a/28892407.html
  4. ↑ Леонид Пасечник стал и.о. главы ЛНР
  5. ↑ Анатолий Антонов возглавил Министерство госбезопасности ЛНР(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 23 лютага 2020. Праверана 1 сакавіка 2022.
  6. ↑ а б в г д е ё Former SBU agent, whom Yushchenko gave a medal. Who is the new leader of «LPR» (Бывший СБУшник, которому дал медаль Ющенко. Кто такой новый главарь «ЛНР»). Espreso.tv. 24 November 2017
  7. ↑ а б в г д е ё Who is Pasechnik and what type of conflict he had with Plotnitsky (Кто такой Пасечник и какой конфликт был у него с Плотницким). DNR 24. 24 November 2017
  8. ↑ Kremlin 'Following' Situation in Ukraine's Russia-Backed Separatist-Controlled Luhansk. RadioFreeEurope/RadioLiberty.
  9. ↑ Luhansk coup attempt continues as rival militia occupies separatist region. The Independent.
  10. ↑ а б Ukraine rebel region’s security minister says he is new leader, Reuters (24 November 2017)
    Separatist Leader In Ukraine’s Luhansk Resigns Amid Power Struggle, Radio Free Europe (24 November 2017)
  11. ↑ Захар Прилепин встретил главу ЛНР в самолете в Москву. meduza.io.
  12. ↑ "Народный совет ЛНР единогласно проголосовал за отставку Плотницкого".
  13. ↑ Lugansk People’s Republic head resigns, TASS news agency (24 November 2017)
  14. ↑ "ЛНР have declared readiness to share experience with other areas of Ukraine".
  15. ↑ Donbas: The new repertoire, The Ukrainian Week (28 September 2019)
  16. ↑ а б Ukraine conflict: Putin invites separatist leaders into his party. The Times (6 December 2021)
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Леанід_Іванавіч_Пасечнік&oldid=4797565"