Венскі шніцаль

Аўтарства
Краіна паходжання	Аўстрыя
Кампаненты
Асноўныя	veal[d] Паніровачныя сухары
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Венскі шніцаль, сервіраваны долькамі лімона, з бульбяным салатам і свежай гароднінай

Венскі шніцаль (ням.: Wiener Schnitzel) — знакамітая страва венскай кухні. Уяўляе сабой тонкі шніцаль вялікага памеру (часам перавышае памеры талеркі) выключна з цяляціны ў паніроўцы. Тым не менш, аўстрыйскія прадпрыемствы грамадскага харчавання таксама прапануюць венскі шніцаль са свініны, аб чым дадаткова адзначаецца ў меню.

Назва «венскі шніцаль» замацавалася ў канцы XIX стагоддзя, першая згадка ў кулінарнай кнізе датуецца 1884 годам. Па адной з версій венскі шніцаль паходзіць ад адбіўной па-міланску, распаўсюджанай у Верхняй Італіі, з’явіўшайся ў Вене ў XIV—XIV стагоддзях. Па іншай легендзе, якая аднак была аспрэчана ў 2007 годзе лінгвістам Дытэрам Полем, рэцэпт венскага шніцаля прывёз у Вену з Італіі ў 1857 годзе фельдмаршал Радзецкі.

Парэзаны «матылём» крыху адбіты цялячы шніцаль таўшчынёй у 4 мм соляць, абвальваюць у муцэ, узбітым яйку і няшчыльна ў свежай булачнай крошцы, а затым абсмажваюць на патэльні ў вялікай колькасці топленага тлушчу ці топленага сметанковага масла да залацістага колеру пры тэмпературы 160—170 °C. Венскі шніцаль павінен «плаваць» ў тлушчы, інакш ён не прасмажыцца раўнамерна. Пры жарцы яго некалькі раз «топяць» у гарачым тлушчы або паліваюць верх тлушчам з лыжкі, а затым пераварочваюць для абжарцы іншага боку.

Звычайна венскі шніцаль падаюць з зялёным салатам, бульбяным салатам, салатам з агуркоў і адварной бульбай, пасыпаныя пятрушкай, а таксама рысам, бульбай фры і смажанай бульбай, зялёным сельдэрэям.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Венскі шніцаль
• Соломоник Т., Синельников С., Лазерсон И. Европейская шкатулка. Кулинарные шедевры мира. — СПб: Издательский Дом «Нева», 2006. — 368 с. илл.
• Рэцэпт венскага шніцаля англ.: Архівавана 8 жніўня 2018.