Міхаіл Іванавіч Кавалёнак

Міхаіл Іванавіч Кавалёнак
Міхаіл Іванавіч Кавалёнак
дэпутат Вярхоўнага Савета БССР 2-га склікання
	1947 — 1951
народны камісар аховы здароўя БССР[d]
	1940 — 1946
Папярэднік	Іван Антонавіч Новікаў[d]
1-ы міністр аховы здароўя БССР
	1946 — 1948
Пераемнік	Іван Анісімавіч Інсараў
Нараджэнне	27 кастрычніка (9 лістапада) 1900; Багушэвічы, Ігуменскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Смерць	12 студзеня 1958 (57 гадоў); Мінск, БССР, СССР;
Адукацыя	медыцынскі факультэт БДУ (1928);
Навуковая ступень	кандыдат медыцынскіх навук (1936)
Навуковае званне	дацэнт (1937);
Дзейнасць	міністр, урач, медыцынскі адміністратар, тэрапеўт
Узнагароды	;

Міхаі́л Іва́навіч Кавалёнак (27 кастрычніка (9 лістапада) 1900, м. Багушэвічы Ігуменскага павета Мінскай губерні (цяпер Бярэзінскі раён Мінской вобласці) — 12 студзеня 1958, Мінск) — савецкі дзяржаўны дзеяч, міністр аховы здароўя БССР (да 1946 — наркам) (1940—1948), заслужаны ўрач Беларускай ССР.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў сям’і селяніна. Скончыў медыцынскі факультэт БДУ (1928).

Працоўную дзейнасць пачаў на кафедры ўнутраных хвароб медыцынскага факультэта БДУ, пасля Мінскага медыцынскага інстытута: ардынатар, асістэнт кафедры. З 1937 года дацэнт кафедры факультэцкай тэрапіі. Адначасова з 1940 года прызначаны наркамам аховы здароўя БССР. У часы Вялікай Айчыннай вайны дацэнт кафедры ўнутраных хвароб Свярдлоўскага медыцынскага інстытута, з 1942 года начальнік санітарнага аддзела Цэнтральнага штаба партызанскага руху пры Стаўцы Вярхоўнага Галоўнакамандуючага. З 1944 года зноў на пасадзе наркама, з 1946 года да 1948 года міністр аховы здароўя БССР, адначасова загадчык, а з 1948 года дацэнт кафедры прапедэўтыкі ўнутраных хвароб Мінскага медыцынскага інстытута.

Навуковая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

У 1936 годзе выканаў кандыдацкую дысертацыю «Роля сакрэцыі і кіслотнасці страўніка ў дыягностыцы і лячэнні халецыстыту і піелітах», гэтай праблеме прысвяціў манаграфію ў 1938 годзе. Працаваў над пытаннямі лячэння захворванняў сэрца, лёгкіх, харчовых токсікаінфекцый; даследаваў сіфілітычныя захворванні печані і аорты. Вялікую навуковую цікавасць уяўляюць працы, прысвечаныя арганізацыі медыцынскай службы партызанскага руху ў гады Вялікай Айчыннай вайны і ацэнцы санітарных страт у рэспубліцы. Вывучаў стан здароўя насельніцтва БССР, даў характарыстыку мерапрыемстваў па аднаўленні і развіцці устаноў аховы здароўя, падрыхтоўцы медыцынскіх кадраў. Аўтар 34 навуковых прац.

Грамадская дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР 2-га склікання, неаднаразова абіраўся дэпутатам Мінскага гарадскога Савета. Адказны рэдактар «Медицинский журнал БССР», 1940—1941.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Ордэн Леніна
Ганаровая грамата Вярхоўнага Савета БССР

Зноскі

↑ ^а ^б http://unicat.nlb.by/opac/pls/dict.prn_ref?tu=r&tq=v0&name_view=va_aall&a001=BY-SEK-315025&strq=l_siz=20

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

[_55a4c714ca6998da-1] а ^б http://unicat.nlb.by/opac/pls/dict.prn_ref?tu=r&tq=v0&name_view=va_aall&a001=BY-SEK-315025&strq=l_siz=20

[1]

Кіраўнікі аховы здароўя Беларусі
Наркамы аховы здароўя БССР	Ілья Пузыроў (1919, 1919—1920) Сямён Камінскі (1920) Сцяпан Балкавец (1920—1921) Аляксандр Сянкевіч (1921—1922) Мар’ян Стакоўскі (1922—1924) Міхаіл Барсукоў (1924—1930) Саламон Цынцыпер (1930—1933) Рыгор Шпектараў (1933) Іван Сурта (1933—1936) Павел Бурачэўскі (1936—1937) Кузьма Кісялёў (1937—1938) Іван Новікаў (1938—1940) Міхаіл Кавалёнак (1940—1946)
Міністры аховы здароўя БССР	Міхаіл Кавалёнак (1946—1948) Іван Інсараў (1948—1966) Мікалай Саўчанка (1966—1987) Уладзімір Улашчык (1987—1990) Васіль Казакоў (1990—1991)
Міністры аховы здароўя РБ	Васіль Казакоў (1991—1994) Інэса Драбышэўская (1994—1997) Ігар Зелянкевіч (1997—2001) Уладзіслаў Астапенка (2001—2002) Людміла Пастаялка (2002—2005) Віктар Рудэнка (2005—2006, в. а.) Васіль Жарко (2006—2016) Валерый Малашка (2017—2019) Уладзімір Каранік (2019—2020) Дзмітрый Піневіч (2020—2024) Аляксандр Хаджаеў (з 2024)