Парламенцкія выбары ў Фінляндыі (1922)
| 1-3 ліпеня 1922 | |||
|---|---|---|---|
| Яўка: | 58.48 % | ||
.jpg) |
.jpg) |
 | |
| Кандыдат: | Вяйнё Танер | Пека Хейкінен | Анці Туленхейма |
| Партыя: | СДП | Аграрны саюз | Нацыянальная кааліцыя |
| Месцаў атрымана: | 53 (▼27) | 45 (▲3) | 35 (▲7) |
| Галасоў: | 216 861 (25.06 %) |
175 401 (20.27 %) |
157 116 (18.15 %) |
| Змена долі галасоў: | ▼12.92 % | ▲0.57 % | ▲2.44 % |
 |
 | ||
| Кандыдат: | Нійла Вяляры | Эрык фон Рэцціг | Оскары Мантэрэ |
| Партыя: | Сацыялістычная рабочая партыя | Шведская народная партыя | Нацыянальная прагрэсіўная партыя |
| Месцаў атрымана: | 27 (новая) | 25 (▲3) | 15 (▼11) |
| Галасоў: | 128 181 (14.81 %) |
107 414 (12.41 %) |
79 676 (9.21 %) |
| Змена долі галасоў: | новая | ▲0.28 % | ▼3.60 % |
Парламенцкія выбары ў Фінляндыі 1-3 ліпеня 1922 года[1]. Сацыял-дэмакратычная партыя засталася найбуйнейшай у парламенце з 53 месцамі з 200. Часовы ўрад прафесара Айма Каяндэра, які прэзідэнт Каарла Юха Стольберг прызначыў у чэрвені 1922 года пасля адстаўкі прэм’ер-міністра Юха Венала, працягваў існаванне, пакуль Кюёсці Каліа не сфармаваў урад аграрна-прагрэсіўнай меншасці ў лістападзе 1922 года. Яўка выбаршчыкаў склала 58,5 %[2].
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
К 1922 году фінскае грамадства, эканоміка і палітыка пачалі стабілізавацца. Прагрэсіўны ліберальны прэзідэнт Каарла Юха Стольберг памілаваў многіх чырвоных палонных грамадзянскай вайны, найгоршая галеча, выкліканая Першай сусветнай і грамадзянскай войнамі, скончылася, і лідар аграрнай партыі Кюёсці Каліа рыхтаваў закон (Lex Kallio), які меўся размеркаваць лішкі сельскагаспадарчых угоддзяў заможных землеўладальнікаў былым фермерам-арандатарам і іншым беззямельным сялянам. Сацыял-дэмакраты на чале з Вяйнё Танерам узялі на сябе абавязацельствы па мірным і дэмакратычным дасягненні мэт сацыялістычных рэформаў. Урады пераважна аграрна-прагрэсіўнай меншасці праводзілі ўмераную і прымірэнчую палітыку. Абавязковае школьнае навучанне фінскіх дзяцей было ўведзена ў 1921 годзе. Камуністы адважыліся арганізаваць Сацыялістычную рабочую партыю перад выбарамі, аддаўшы перавагу адкрытай палітычнай дзейнасці над падпольнай. Незадоўга да афіцыйнага пачатку выбарчай кампаніі парламент Фінляндыі адхіліў пяцігадовую абаронную дамову паміж Фінляндыяй, Польшчай, Латвіяй і Эстоніяй. Дэпутаты сумняваліся ў здольнасці Польшчы і краін Балтыі абараніць Фінляндыю ў выпадку вайны[3][4].
Вынікі[правіць | правіць зыходнік]
 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Партыя | Галасы | % | Месцы | +/– | |
| Сацыял-дэмакратычная партыя Фінляндыі | 216 861 | 25.06 | 53 | –27 | |
| Аграрны саюз | 175 401 | 20.27 | 45 | +3 | |
| Нацыянальная кааліцыя | 157 116 | 18.15 | 35 | +7 | |
| Сацыялістычная рабочая партыя | 128 181 | 14.81 | 27 | Новая | |
| Шведская народная партыя | 107 414 | 12.41 | 25 | +3 | |
| Нацыянальная прагрэсіўная партыя | 79 676 | 9.21 | 15 | -11 | |
| Іншыя | 772 | 0.09 | 0 | – | |
| Сума | 865 421 | 100.00 | 200 | 0 | |
| Сапраўдныя галасы | 865 421 | 99.38 | |||
| Несапраўдныя/незапоўненыя галасы | 5 404 | 0.62 | |||
| Усе галасы | 870 825 | 100.00 | |||
| Зарэгістравана выбаршчыкаў/яўка | 1 489 022 | 58.48 | |||
| Крыніца: Nohlen & Stöver | |||||
Зноскі
- ↑ Dieter Nohlen & Philip Stöver (2010) Elections in Europe: A data handbook, p606 ISBN 978-3-8329-5609-7
- ↑ Nohlen & Stöver, p613
- ↑ Seppo Zetterberg et al., eds., A Small Giant of the Finnish History / Suomen historian pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2003, pages 619—620, 629—630, 672
- ↑ Pentti Virrankoski, A History of Finland 1&2 / Suomen historia 1&2, Helsinki: Finnish Literary Society / Suomalaisen kirjallisuuden seura, 2009, pages 786—787, 791, 797—800
  Выбары і рэферэндумы ў Фінляндыі | |
|---|---|
| Парламенцкія выбары | |
| Мясцовыя выбары | |
| Акружныя выбары | |
| Прэзідэнцкія выбары | |
| Выбары ў Еўрапейскі парламент | |
| Саамскія парламенцкія выбары | |
| Рэферэндумы | |
На выбарах у дужках не праводзілася ўсеагульнага галасавання | |