Сустрэча ў Рамштайне

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Сустрэча ў Рамштайне
Дата: 26 красавіка 2022 г
Месца правядзення: База ВПС ЗША Рамштайн, Рамштайн-Мізенбах, Рэйнланд-Пфальц, Германія
Краіны-ўдзельніцы: Краіны НАТА
Украіна Украіна
Аўстралія Аўстралія
Ізраіль Ізраіль
Новая Зеландыя Новая Зеландыя
Паўднёвая Карэя Паўднёвая Карэя
Японія Японія

Сустрэча ў Рамштайне (англ.: Ramstein Meeting — перамовы міністраў абароны больш чым 40 краін, якія прайшлі 26 красавіка 2022 года на базе ВПС ЗША «Рамштэйн» для сінхранізацыі і паскарэння паставак ваеннай зброі Украіне для процідзеяння поўнамаштабнаму ўварванню Расеі і абмеркавання падтрымкі Украіна пасля вайны.

Сустрэча адбылася ў рамках новай Кансультатыўнай групы па пытаннях абароны Украіны.

Правядзенне нарады[правіць | правіць зыходнік]

Старшыня Аб'яднанага камітэта начальнікаў штабоў Марк Мілі, міністр абароны Лойд Осцін і міністр абароны Украіны Аляксей Рэзнікаў прымаюць удзел у пасяджэнні Кансультатыўнай групы па абароне Украіны на авіябазе Рамштайн, Германія, 26 красавіка, 2022.

22 красавіка 2022 года кіраўнік Пентагона міністр абароны Лойд Осцін запрасіў прадстаўнікоў 40 саюзных дзяржаў сустрэцца ў Германіі, каб абмеркаваць доўгатэрміновыя патрэбы Украіны ў бяспецы падчас поўнамаштабнага расійскага ўварвання ва Украіну. Прадстаўнік міністэрства абароны ЗША Джон Кірбі заявіў, што міністры абароны і старэйшыя генералы як НАТА, так і краін, якія не ўваходзяць у НАТА, прынялі запрашэнне на сустрэчу ў аўторак, 26 красавіка, на кантраляванай ЗША авіябазе Рамштайн у Германіі. . Сустрэчу ён назваў «кансультацыяй», на якой разглядаецца пытанне: «Як партнёры Украіны могуць дапамагчы ўмацаваць яе ваенную моц пасля вайны?» ». Гэта ўключае ў сябе каталогізацыю прамысловага патэнцыялу партнёраў, каб убачыць, як іх вытворцы зброі могуць працягваць дапамагаць Украіне. Кірбі падкрэсліў, што сустрэча праходзіла не пад эгідай НАТА, але саюзнікі былі цалкам прадстаўлены.

У сустрэчы прынялі ўдзел 30 дзяржаў-членаў НАТА, а таксама партнёры з краін Ціхага акіяна (Аўстралія, Паўднёвая Карэя, Новая Зеландыя, Японія), Блізкага Усходу (Ізраіль, Іарданія, Катар) і Афрыкі (Кенія, Ліберыя, Марока, Туніс). Украінскую дэлегацыю ўзначаліў міністр абароны Украіны Аляксей Рэзнікаў, які сеў за стол перамоваў побач са старшынёй Лойдам Осцінам. Перамовы доўжыліся сем гадзін. Пасля сустрэчы Осцін заявіў, што НАТА і яго саюзнікі паспрабуюць дапамагчы Украіне як мага хутчэй.[1]

Прынятыя рашэнні[правіць | правіць зыходнік]

Сустрэча ў Рамштайне

Сярод публічна абвешчаных рашэнняў былі:

  • Германія Федэральнае міністэрства абароны Нямеччыны дазволіла перадаць Украіне 50 адзінак зенітных самаходных установак «Гепард» вытворчасці Krauss-Maffei Wegmann. Супрацоўнікі кампаніі будуць задзейнічаны ў падрыхтоўцы ўкраінскіх вайскоўцаў, а ўрад Нямеччыны аплаціць тэхніку. Была таксама інфармацыя аб перадачы Германіяй БПЛА і супрацьтанкавых мін Украіне без удакладнення дэталяў. Акрамя таго, федэральны міністр абароны Германіі Крысцін Ламбрэхт таксама анансавала шэраг іншых мерапрыемстваў, у тым ліку навучанне ўкраінскіх салдат выкарыстанню браніраванай гаўбіцы PzH 2000 — зброі далёкага дзеяння, якую Нідэрланды планавалі адправіць ва Украіну;[2][1][3][4][5]
  • Канада Канада абвясціла аб перадачы Украіне васьмі бронетранспарцёраў;
  • Вялікабрытанія Перад пачаткам сустрэчы Вялікабрытанія заявіла аб намеры паставіць Украіне супрацьпаветраную зброю.

Бакі таксама дамовіліся арганізаваць кантактную групу, якая будзе сустракацца штомесяц - онлайн або ў прамым эфіры. Мэтай сустрэч будзе каардынацыя тэрміновай дапамогі Украіне.

Спіс удзельнікаў[правіць | правіць зыходнік]

Зенітная самаходная ўстаноўка «Гепард» вытворчасці Krauss-Maffei Wegmann на трэніроўках у Уффенхайме, 2015 г.
Міністр абароны ЗША Лойд Осцін, міністр абароны Францыі Флорэнс Парлі, федэральны міністр абароны Крысцін Ламбрехт (Германія) і міністр абароны Бэн Уоллес (Вялікабрытанія)
  • Украіна Міністр абароны Украіны Аляксей Рэзнікаў — бок ваеннага супрацьстаяння

Краіны-члены НАТА:

  • Намесьнік памочніка міністра абароны па пытаньнях Эўропы і НАТО Томас Хофус
  • Албанія Міністр абароны Албаніі Ніка Пелесі
  • Бельгія Міністр абароны Бельгіі Людвін Дэдондэр
  • Балгарыя Міністр абароны Балгарыі Стэфан Янеў
  • Вялікабрытанія Міністр абароны Бэн Уоллес
  • Грэцыя Міністр нацыянальнай абароны Грэцыі Нікалаас Панайотопулас
  • Эстонія Міністар кайта Кале Лаанет
  • Іспанія Міністр абароны Іспаніі Маргарыта Роблес
  • Італія Міністр абароны Італіі Ларэнца Герыні
  • Канада Міністр нацыянальнай абароны Канады Аніта Ананд
  • Латвія Міністр абароны Латвіі і віцэ-прэм'ер Артыс Пабрыкс
  • Літва Міністр нацыянальнай абароны Літвы Арвідас Анушаўскас
  • Нідэрланды Міністр абароны Нідэрландаў Кайса Олонгрэн
  • Германія Федэральны міністр абароны Германіі Крысцін Ламбрэхт — гаспадар сустрэчы
  • Нарвегія Міністр абароны Нарвегіі Б'ёрн Арыльд Грам
  • Польшча Міністр нацыянальнай абароны Польшчы Марыюш Блашчак
  • Партугалія Міністр нацыянальнай абароны Партугаліі Хелена Карэйрас
  • Румынія Міністр нацыянальнай абароны Румыніі Васіл Себасцьян Дзінку
  • Славакія Міністр абароны Славакіі Яраслаў Най
  • Злучаныя Штаты Амерыкі Міністр абароны ЗША Лойд Осцін — ініцыятар сустрэчы
  • Турцыя Міністр нацыянальнай абароны Турцыі Хулусі Акар
  • Венгрыя Міністр абароны Венгрыі Тыбар Бэнка
  • Францыя Міністр абароны Францыі Флоранс Парлі
  • Харватыя Міністар абароны Харватыі Марыё Баножыч
  • Чэхія Міністр абароны Чэхіі Ян Чарнахаў
  • Чарнагорыя Міністр абароны Чарнагорыі Раско Коневіч

Ціхаакіянскія партнёры:

  • Аўстралія Міністр абароны Аўстраліі Пітэр Датан
  • Паўднёвая Карэя Міністр нацыянальнай абароны Рэспублікі Карэя Су Вук
  • Новая Зеландыя Міністр абароны Новай Зеландыі Піні Энарэ
  • Японія Боэй-шо Нобуо Кіші

Блізкаўсходнія партнёры:

  • Ізраіль Міністр бяспекі Ізраіля Бэні Ґанц

Ацэнкі[правіць | правіць зыходнік]

Некаторыя выданні называюць гэтую сустрэчу стварэннем міжнароднай абарончай кааліцыі. Іншыя каментатары — антырасійская (антыпуцінская) кааліцыя накшталт Антыгітлераўскай кааліцыі падчас Другой сусветнай вайны . Па сваёй гістарычнай ролі ён супастаўны з Тэгеранскай канферэнцыяй 1943 года.[6]

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі[правіць | правіць зыходнік]