Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў

Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў
Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў
	; Граф Ігнацьеў на касцюмаваным балі 1903 года
Дата нараджэння	17 лютага (1 сакавіка) 1877
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя;
Дата смерці	20 лістапада 1954 (77 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР;
Месца пахавання	Новадзявочыя могілкі;
Бацька	Aleksei Ignatiev[d]
Маці	Sofiya Ignatyeva[d]
Дзеці	Ігнацьеў Рыгор Аляксеевіч
Альма-матар	Акадэмія Генеральнага штаба[d];
Месца працы	Ваенна-медыцынская акадэмія імя С. М. Кірава[d];
Грамадзянства	Расійская імперыя; СССР;
Прыналежнасць	Расійская імперыя; СССР
Род войскаў	кавалерыя
Гады службы	1897—1947
Званне	Палкоўнік (Расійская імперыя) ; ); Генерал-лейтэнант (РСЧА, СССР)
Бітвы/войны	Руска-японская вайна
Ордэн Святога Станіслава II ступені	Ордэн Святога Станіслава III ступені
	Камандор ордэна Ганаровага легіёна
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Граф Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў (2 [14] сакавіка 1877 — 20 лістапада 1954) — рускі і савецкі ваенны дзеяч, дыпламат, саветнік кіраўніка НКЗС, пісьменнік. Генерал-маёр Расійскай імперыі (1917 г.). Генерал-лейтэнант СССР (1943 г.).

З роду Ігнацьевых, сын генерала А. П. Ігнацьева і князёўны С. С. Мяшчэрскай. Пачаў службу ў Кавалергардскім палку, удзельнічаў у руска-японскай вайне. Пасля рэвалюцыі перайшоў на савецкую службу, апублікаваў мемуары «Пяцьдзясят гадоў у страі», якія шмат разоў перавыдаваліся.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 1894 годзе — скончыў Уладзімірскі Кіеўскі кадэцкі корпус, пераведзены ў спецыяльныя класы Пажаскага Яго Вялікасці корпуса.

У 1896 годзе — скончыў Пажаскі Яго Вялікасці корпус і выпушчаны карнетам у Кавалергардскі Яе Вялікасці полк. Паручнік (1900).

1902 год — скончыў Мікалаеўскую акадэмію генеральнага штаба па 1-м разрадзе. Штабс-ротмістр гвардыі з перайменаваннем у капітаны ГШ.

1902—1903 год — прыкамандзіраваны да Афіцэрскай кавалерыйскай школы для вывучэння тэхнічнага боку кавалерыйскай справы.

1903—1904 год — камандзір эскадрона ў лейб-гвардыі Уланскім Яе Вялікасці палку.

Удзельнік Руска-японскай вайны. З лютага 1904 года па жнівень 1905 года — памочнік старэйшага ад'ютанта ўпраўлення генерал-кватэрмайстара Маньчжурскай арміі. З лістапада 1904 года па май 1905 года — обер-афіцэр для справаводства і даручэнняў упраўлення генерал-кватэрмайстра штаба Генерал-кватэрмайстра на Далёкім Усходзе. Са жніўня па снежань 1905 года — выканаўца пасада старэйшага ад'ютанта кіравання генерал-кватэрмайстра 1-й Маньчжурскай арміі.

Са снежня 1905 года па май 1907 года — обер-афіцэр для адмысловых даручэнняў пры штабе Гвардзейскага корпуса. З 22 красавіка 1907 года — падпалкоўнік^[3]. З мая 1907 года па студзень 1908 года — штаб-афіцэр для асобых даручэнняў штаба 1-га армейскага корпуса.

З 1908 года ваенны агент у Даніі, Швецыі і Нарвегіі. Палкоўнік (06.12.1911)^[4].

У 1912—1917 — ваенны агент ва Францыі; адначасова прадстаўнік рускай арміі пры французскай галоўнай кватэры. Падчас Першай сусветнай вайны кіраваў размяшчэннем ваенных заказ у Францыі і пастаўкай іх у Расію. Адным з яго памочнікаў у гэты перыяд быў М. М. Касцевіч.

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі перайшоў на бок Савецкай улады, заставаўся ў Францыі. У 1925 годзе перадаў савецкаму ўраду грашовыя сродкі, якія належалі Расіі (225 млн франкаў золатам) і ўкладзеныя на яго імя ў французскія банкі. За гэтыя дзеянні быў падвергнуты байкоту з боку эмігранцкіх арганізацый. Быў выключаны з таварыства выпускнікоў Пажаскага корпуса і афіцэраў Кавалергардскага палка. Пад заклікам, якія прызываў да суровага суда над ім як адступнікам, падпісаўся родны брат^[5], П. А. Ігнацьеў.

Працаваў у савецкім гандлёвым прадстаўніцтве ў Парыжы. У 1937 годзе вярнуўся ў СССР. Служыў у Чырвонай арміі, працаваў у ваенных навучальных установах: інспектар і старэйшы інспектар па замежных мовах Упраўлення ваенна-навучальных устаноў РСЧА, начальнік кафедры замежных моў Ваенна-медыцынскай акадэміі. У 1940 годзе прыняты ў Саюз пісьменнікаў СССР. З кастрычніка 1942 года — старэйшы рэдактар ваенна-гістарычнай літаратуры Ваеннага выдавецтва НКА СССР. Быў ініцыятарам стварэння ў 1943 г. кадэцкага корпуса ў Маскве (Сталін ухваліў прапанову і назваў вучылішча Сувораўскім). У тым жа годзе ініцыяваў вяртанне пагон у дзеючую армію.

Камбрыг (25.10.1937) — загад № 3701/п
Генерал-маёр (04.06.1940) — загад № 945
Генерал-лейтэнант (29.08.1943) — загад № 929

У 1947 годзе выйшаў у адстаўку. Аўтар успамінаў «Пяцьдзясят гадоў у страі».

Быў жанаты ў першым шлюбе з Аленай Уладзіміраўнай Ахотнікавай (1888—1975), дачкой шталмайстара Уладзіміра Мікалаевіча Ахотнікава і князёўны Аляксандры Пятроўны Трубяцкой, унучкай княгіні Лізаветы Эспераўны Трубяцкой, пасля смерці якой Ахотнікавы атрымалі ў спадчыну маёнтак Елізавеціна. Пасля разводу ў 1918 годзе ажаніўся з балерынай Наталляй Уладзіміраўнай Труханавай.

Памёр у Маскве. Пахаваны на Новадзявочых могілках (3 участак 63 шэраг).

Званні[правіць | правіць зыходнік]

1896 — карнет
1900 — паручнік
1902 — штаб-ротмістр гвардыі з пераназваннем у капітаны Генеральнага штаба
1907 — падпалкоўнік
1911 — палкоўнік
1917 — генерал-маёр
1937 — камбрыг
1940 — генерал-маёр
1943 — генерал-лейтэнант

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Ордэн Святой Ганны 4 ступені з надпісам «За адвагу» (ВП 10.08.1904)
Ордэн Святога Станіслава 3 ступені з мячамі і бантам (1905)
Ордэн Святога Уладзіміра 4 ступені з мячамі і бантам (ВП 18.06.1906)
Ордэн Святога Станіслава 2 ступені з мячамі (1906)
Ордэн Святой Ганны 2 ступені (1908)
Ордэн Святога Уладзіміра 3 ступені (1914)
Медаль «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
Камандорскі крыж ордэна Ганаровага Легіёна

У кінематографе[правіць | правіць зыходнік]

Мастацкі фільм «Кромовъ» А. Разянкова, Расія, 2009; па матывах аповесці В. Б. Ліванава «Багацце ваеннага аташэ» (1985). У ролі Кромава (Ігнацьева) — Уладзімір Удавічэнкаў.

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Чартоліна — радавая сядзіба графаў Ігнацьевых у Ржэўскім павеце Цвярской губерні.

Зноскі

↑ Alexej A. Ignatiew // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683"></a>
↑ Праект «Рускі генералітэт у гады рэвалюцыі і грамадзянскай вайны» (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 10 сакавіка 2013.
↑ Список подполковникам по старшинству. Часть I, II и III. Составлен по 1-е марта 1909. — СПб.., 1909, с. 1496
↑ Список Генерального Штаба. Исправлен по 1-е июня 1914 года. — Пг.., 1914, с. 430
↑ Л. Третьякова. Остальная верста

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Игнатьев А. А. Пятьдесят лет в строю. — М.: Воениздат, 1986. — 752 с. — ISBN 5-203-00055-7.
Ливанов В. Б. Богатство военного аnташе // Легенда и быль: Повести. — м: Советский писатель, 1985. — 311 с. Архівавана 31 ліпеня 2019.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў на сайце Руская армія ў Вялікай вайне

[_7f343e56fa331094-1] Alexej A. Ignatiew // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683"></a>

[2] Праект «Рускі генералітэт у гады рэвалюцыі і грамадзянскай вайны» (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 10 сакавіка 2013.

[3] Список подполковникам по старшинству. Часть I, II и III. Составлен по 1-е марта 1909. — СПб.., 1909, с. 1496

[4] Список Генерального Штаба. Исправлен по 1-е июня 1914 года. — Пг.., 1914, с. 430

[5] Л. Третьякова. Остальная верста

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]