Даўжыня цела 18,0—24,5 см, хваста 1,3—2,4 см. Маса цела 0,6—1,2 кг. Зверху цела ўкрыта калючкамі, знізу цвёрдай поўсцю. Афарбоўка буравата-белая, зямліста-шэрая або жоўтая. У некаторых асобін на грудзях ёсць вялікая пляма з белых валасоў, якая часта пераходзіць на горла і бруха; радзей белая пляма адсутнічае і ніз цела аднатоннага светла-шэрага колеру. Канечнасці пяціпальцавыя, кіпцюры моцныя і доўгія.
Пашыраны ва Усходняй Еўропе (ад Кастрамской і Кіраўскай абласцей Расіі да Крыма і Каўказа), на Балканах, у Малой Азіі, Іране і інш. Распаўсюджаны на Беларусі (раней лічылася, што тут жыве падвід еўрапейскага (звычайнага) вожыка — Erinaceus europaeus romanicus). Заходняя частка арэалу ахоплівае паўднёвую і ўсходнюю Польшчу, паўднёва-ўсходнюю частку Славакіі, Румынію, Югаславію і Балгарыю. На ўсходзе пашыраны на Паўднёвым Урале і ў паўночна-заходнім Казахстане.
Селіцца ў лясах, на высечках, у пасевах сельскагаспадарчых культур, на агародах, у садах, поймах рэк.
Корміцца насякомымі, жабамі, яшчаркамі, змеямі, мышападобнымі грызунамі, сакаўнымі пладамі і ягадамі. У пошуку корму за ноч прабягае да 3 км, пры небяспецы згортваецца ў клубок, выстаўляючы іголкі ва ўсе бакі.
Жыве па адным або парамі. Гнёзды на зямлі, часам у норах. Начная жывёла.
Зімой вожыкі ўпадаюць у глыбокую спячку ў загадзя падрыхтаваным гняздзе. У час спячкі ў іх рэзка зніжаецца тэмпература цела і запавольваецца дыханне. З надыходам вясны вожыкі прачынаюцца і актыўна шукаюць ежу.
Полавая спеласць на другім годзе жыцця. Гон увесну. Цяжарнасць 49 сутак, у прыплодзе 3-8 дзіцянят. Іголкі ў іх з’яўляюцца толькі праз некалькі дзён.
Біялогія: вучэб. дапам. для 8-га кл. агульнаадукац. устаноў з беларус. мовай навучання / Л. В. Камлюк, А. С. Шалапёнак; пер. з рус. мовы Г. І. Кулеш. — 3-е выд., дап. — Мн.: Нар. асвета, 2010. — 222 с.: іл. ISBN 978-985-03-1367-6.
Гричик В., Бурко Л. Животный мир Беларуси. Позвоночные: учеб. пособие. — Мн.: Изд. центр БГУ, 2013. — 399 с. ISBN 978-985-553-128-0.
