Высокі бландзін у чорным чаравіку

Высокі бландзін у чорным чаравіку
фр.: Le Grand Blond avec une chaussure noire
Жанр	шпіёнскі фільм[d], фарс, кінакамедыя і крымінальны фільм[d]
Рэжысёр	Іў Рабер
Прадзюсар	Ален Пуарэ[d] Іў Рабер
Сцэнарыст	Франсіс Вебер Іў Рабер
У галоўных ролях	П’ер Рышар Бернар Бліе Жан Рашфор Mireille Darc[d] Jean Carmet[d] Arlette Balkis[d] Bernard Charlan[d] Claudine Beccarie[d] Colette Castel[d] Gérard Majax[d] Jean Obé[d] Jean Saudray[d] Marcel Gassouk[d] Maurice Barrier[d] Paul Le Person[d] Robert Castel[d] Robert Dalban[d] Roger Caccia[d] Stéphane Bouy[d] Tania Balachova[d] Xavier Gélin[d] Іў Рабер Michel Duchaussoy[d]
Аператар	René Mathelin[d]
Кампазітар	Vladimir Cosma[d]
Кінакампанія	Gaumont Film Company[d]
Працягласць	91 хв.
Краіна	Францыя
Мова	французская
Год	6 снежня 1972, 23 сакавіка 1973, 12 красавіка 1973, 23 красавіка 1973, чэрвень 1973, 30 жніўня 1973, 3 верасня 1973, 30 верасня 1973, кастрычнік 1973, 16 лістапада 1973, 14 снежня 1973, 10 мая 1974, 9 верасня 1974, 20 кастрычніка 1974 і 14 лістапада 1974
Наступны фільм	Вяртанне высокага бландзіна
IMDb	ID 0068655

«Высокі бландзін у чорным чаравіку» (фр.: Le Grand Blond avec une chaussure noire) — французская шпіёнская кінакамедыя 1972 года. Першы фільм, у якім з’яўляецца Франсуа Перэн — няўдачлівы прастадушны няўклюда, які ўвесь час трапляе ў небяспечныя і камічныя сітуацыі, але ў канчатковым выніку выходзіць сухім з вады. Праз два гады выйшла працяг — фільм «Вяртанне высокага бландзіна».

Сюжэт

У нетрах французскай контрразведкі спее змова, арганізаваная супраць палкоўніка Тулуза яго намеснікам Бернарам Міланам, якія імкнуцца заняць яго месца. Па заданні Мілана агент даставіў у ЗША гераін, паказальна даў сябе арыштаваць і дапытаць на дэтэктары хлусні, паказаўшы, што гераін быў дастаўлены ў ЗША па заданні французскай контрразведкі. Скандал аказаўся настолькі гучным, што Луі Тулуз вымушаны тэрмінова вярнуцца з адпачынку і разабрацца ў тым, што адбываецца.

Допыт Мілана нічога не дае — той першапачаткова адкідае нават саму магчымасць падобных дзеянняў са свайго боку, а пра фатаграфію, на якой ён паказаны разам са сваім агентам, кажа, што гэта фотамантаж. Пасля гэтага палкоўнік Тулуз, які выпадкова знайшоў у сябе дома некалькі «жучкоў», запрашае да сябе ў госці свайго памочніка Пераша, якому знарочыста гучна, каб пачулі падслухоўваючыя, даручае сустрэць на наступны дзень, у 9:30 у аэрапорце Арлі спецыяльнага суперагента, які дапаможа ім разабрацца з Міланам.

Аднак ніякага агента насамрэч не існуе — гэта «пастка для дурня»: Перашу даручана выбраць любога чалавека з натоўпу, якога людзі Мілана, якія будуць сачыць за Перашам, павінны будуць прыняць за суперагента, што і адбылося. Выбар яго падае на сціплага скрыпача Франсуа Перэна, які вяртаўся з канцэрта ў Мюнхене, прычым безуважлівы скрыпач прыцягнуў яго ўвагу тым, што быў абуты ў розныя чаравікі. Пераш спачатку вітаецца з ім, але потым, як бы пазнаўшыся, просіць прабачэння і сыходзіць. Людзі Мілана, для якіх і быў дадзены гэты спектакль, назіраючы за сустрэчай здалёк, расцэньваюць кантакт як перадачу інструкцый «суперагенту» і пачынаюць сачыць за Перэнам. Яны таемна абсталююць яго дом падслухоўваюць, чакаючы, калі ён выйдзе на сувязь з Тулузам. Па ходзе назіранняў за Перэнам яны выяўляюць вялікую колькасць дзівацтваў (розныя чаравікі, адмова ад візіту да дантыста, незразумелыя паводзіны) і яшчэ мацней пераконваюцца ў тым, што Франсуа — сапраўдны суперагент, які мае ў дадатак выдатнае прыкрыццё (сціплае жыццё без асаблівых падзей), ды яшчэ і які быў у ЗША.

З дапамогай прыгожай супрацоўніцы Крысцін (праінструктаванай, што Перэн — «суперагент») агенты Мілана завабліваюць яго ў дом, дзе назіраюць за імі праз відэакамеры. Аднак Крысцін не толькі не змагла нічога ад яго даведацца (бо даведвацца не было чаго), але яшчэ і закахалася ў яго, ён апынуўся цудоўным палюбоўнікам (пра што яна не прапускае заўважыць у размове з начальствам). Перэн, сам таго не падазраючы, пазбягае ўсіх небяспечных пастак, расстаўленых Міланам, — з дапамогай прыстаўленых таемна засцерагаць яго людзей Тулуза, якіх ён таксама не заўважае. Спыняючы ўсе спробы Мілана разабрацца ў тым, што адбываецца, Тулуз усё ж адчувае, што Мілан можа западозрыць нядобрае (пра тое, што Франсуа, хутчэй за ўсё, не агент, сказала Крысцін), таму Тулуз зноў знарок гучна кажа аб тым, што «скрыпач працу выканаў» і ў гэты ж дзень «зробіць нам даклад».

Разумеючы, што справа ідзе да развязкі, Тулуз загадвае зняць ахову з Бландзіна, аднак яго памочнік Пераш, які сур’ёзна баіцца за жыццё Бландзіна, узмацняе ахову Франсуа. Усё заканчваецца перастрэлкай у кватэры Перэна, у выніку якой замест Бландзіна гінуць не толькі людзі Тулуза і Мілана, але і сам Мілан. Сябар Перэна, Марыс Лефеўр, які стаў выпадковым сведкам забойстваў, перажывае псіхічнае засмучэнне, а Перэн замест Мюнхена ляціць у Рыа-дэ-Жанейра, вязучы з сабой Крысцін. Тулуз, назіраючы за Бландынам на экране, кажа Перрашу, што з Бландынам трэба будзе звязацца пасля яго вяртання з Рыа, бо «гэты хлопец нядрэнна выкручваецца». Фільм заканчваецца павучальнай цытатай з Крымінальнага кодэкса Францыі: «Кожны чалавек мае права на неўмяшанне ў яго асабістае жыццё».