Гіпуравая кіслата
| Гіпуравая кіслата | |
| |
| Агульныя | |
|---|---|
| Сістэматычнае найменне | Бензаіламінаэтанавая кіслата |
| Традыцыйныя назвы | гіпуравая кіслата, бензаілгліцын |
| Хім. формула | C9H9NO3 |
| Фізічныя ўласцівасці | |
| Малярная маса | 179.17 г/моль |
| Шчыльнасць | 1.37 г/см³ |
| Тэрмічныя ўласцівасці | |
| Тэмпература плаўлення | 187-190 °C |
| Класіфікацыя | |
| Рэг. нумар CAS | |
| PubChem | |
| Рэг. нумар EINECS | 207-806-3 |
| SMILES | |
| ChEBI | CHEBI:18089 |
| ChemSpider | |
| Бяспека | |
| H-фразы | H201, H202, H235+410 |
| P-фразы | P201 |
| Піктаграмы СГС |  
|
| NFPA 704 | |
Гіпуравая кіслата , C9H9NO3 — злучэнне рэшткаў бензойнай кіслаты і гліцыну.
Бескаляровае крышталічнае рэчыва. Тэмпература плаўлення 187,5 °С. Утвараецца ў большасці жывёл і ў чалавека пераважна ў печані і, ў меншай ступені, у нырках (у сабак толькі ў нырках[1]). Выводзіцца з мачой. Біялагічнае значэнне сінтэзу гіпуравай кіслаты ў арганізме — звязванне бензойнай кіслаты, якая вызваляецца пры разбурэнні араматычных злучэнняў, якія ўваходзяць у склад раслінных тканак.
Сінтэз і выкарыстанне[правіць | правіць зыходнік]
Стандартны лабараторны метад сінтэзу гіпуравай кіслаты — бензаіліраванне гліцына паводле Шотэн-Баўмана[2]
Дзякуючы сваёй дасяжнасці гіпуравая кіслата шырока выкарыстоўваецца ў якасці с N-ацыламінакіслотнага кампанента ў сінтэзе паводле Эрленмеера азлактонаў[3], якія, у сваю чаргу, выкарыстоўваюцца для сінтэза пептыдаў, a-кетакіслот і a-амінакіслот[4]:
У чалавека за суткі з мачой выводзіцца 0,1—2 г гіпуравай кіслаты. Проба на сінтэз гіпуравай кіслаты з'яўляецца паказчыкам здольнасці печані абясшкоджваць таксічныя рэчывы[1] (проба Квіка—Пытэля)[5].
Зноскі
- ↑ а б Биологический энциклопедический словарь / Гл. ред. М. С. Гиляров; Редкол.: А. А. Баев, Г. Г. Винберг, Г. А. Заварзин и др.. — 2-е изд., исправл.. — М.: Советская энциклопедия, 1989. — 864 с. — 150 600 экз. — ISBN 5-85270-002-9. (руск.)
- ↑ A. W. Ingersoll, S. H. Babcock. Hippuric acid. Organic Syntheses, Coll. Vol. 2, p.328 (1943); Vol. 12, p.40 (1932).
- ↑ Johannes S. Buck and Walter S. Ide. Azlactone of Α-benzoylamino-Β-(3,4-dimethoxyphenyl)-acrylic acid. Organic Syntheses, Coll. Vol. 2, p.55 (1943); Vol. 13, p.8 (1933).
- ↑ H. R. Snyder, J. S. Buck, and W. S. Ide. Homoveratric acid. Organic Syntheses, Coll. Vol. 2, p.333 (1943); Vol. 15, p.31 (1935).
- ↑ Органические вещества мочи // ХиМиК.ру (руск.)
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Биологический энциклопедический словарь / Гл. ред. М. С. Гиляров; Редкол.: А. А. Баев, Г. Г. Винберг, Г. А. Заварзин и др.. — 2-е изд., исправл.. — М.: Советская энциклопедия, 1989. — С. 137. — 864 с. — 150 600 экз. — ISBN 5-85270-002-9. (руск.)
Слоўнікі і энцыклапедыі | |
|---|---|
| Нарматыўны кантроль |
