Дыянісій Сільвестравіч Наруцкі

Дыянісій Сільвестравіч Наруцкі
Дыянісій Сільвестравіч Наруцкі
Дата нараджэння	18 кастрычніка 1904
Месца нараджэння	вёска Пагост, Салігорскі раён, Мінская вобласць
Дата смерці	4 кастрычніка 1960 (55 гадоў)
Месца смерці	Масква
Месца пахавання	Праабражэнскія могілкі[d];
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	артылерыя
Гады службы	1926—1946
Званне	Палкоўнік
Бітвы/войны	Польскі паход,; савецка-фінская вайна,Вялікая Айчынная вайна

Дыянісій Сільвестравіч Наруцкі (1904—1960) — палкоўнік Савецкай Арміі, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1945).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Дыянісій Наруцкі нарадзіўся 18 кастрычніка 1904года ў вёсцы Пагост (цяпер — Салігорскі раён Мінскай вобласці Беларусі). Вучыўся на рабфаку, працаваў токарам на заводзе. У 1926 годзе Наруцкі быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію. У 1932 годзе ён скончыў Арлоўскую бранятанкавую школу. Удзельнічаў у польскім паходзе і савецка-фінскай вайне. З першага дня Вялікай Айчыннай вайны — на яе франтах. У 1943 годзе скончыў курсы ўдасканалення каманднага складу^[1].

Да студзеня 1945 года гвардыі падпалкоўнік Дыянісій Наруцкі камандаваў 396-м гвардзейскім самаходным артылерыйскім палком 5-й ударнай арміі (руск.) (бел. 1-га Беларускага фронту. Вызначыўся ў час вызвалення Польшчы. 14 студзеня 1945 года полк Наруцкого вёў баі ў раёне пасёлка Грабуў-Паліцыён ў 5 кіламетрах на поўдзень ад горада Варка. Усяго ж ён прасунуўся на 80 кіламетраў, знішчыўшы 2 танка, 31 артылерыйскае гармат, 21 мінамет, 93 кулямёта, некалькі сотняў варожых салдат і афіцэраў, што спрыяла паспяховаму акружэнню нямецкай групоўкі ў Варшаве^[1].

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 24 сакавіка 1945 года за «ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым адвагу і геройства» гвардыі падпалкоўнік Дыянісій Наруцкі быў удастоены высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» за нумарам 5663^[1].

У 1946 годзе ў званні палкоўніка Наруцкий быў звольнены ў запас. Пражываў і працаваў у Маскве. Памёр 4 кастрычніка 1960 года, пахаваны на Праабражэнскіх могілках Масквы^[1].

Быў таксама узнагароджаны двума ордэнамі Чырвонага Сцяга, ордэнамі Кутузава (руск.) (бел. 2-й ступені, Суворава 3-й ступені, Айчыннай вайны 2-й ступені і Чырвонай Зоркі, шэрагам медалёў^[1].

У гонар Наруцкага названы вуліцы ў Салігорску і пасёлку Мірны Салігорскага раёна Мінскай вобласці Беларусі^[1].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е Дыянісій Сільвестравіч Наруцкі на сайце «Героі краіны»

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии И. Н. Шкадов. — М.: Воениздат, 1988. — Т. 2 /Любов — Ящук/. — 863 с. — 100 000 экз. — ISBN 5-203-00536-2.
Герои огненных лет. Книга 7. М.: Московский рабочий, 1984.
Наруцкий Дионисий Сильвестрович // Белорусская ССР: Краткая энциклопедия в 5 т. (руск.) / Ред. колл.: П. У. Бровка и др. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. Биографический справочник. — С. 448. — 737 с. — 50 000 экз.

[wh-1] а ^б ^в ^г ^д ^е Дыянісій Сільвестравіч Наруцкі на сайце «Героі краіны»

[1]