Казанне
Каза́нне — від царкоўна-рэлігійнай прапаведніцкай літаратуры, належыць да аратарскай прозы. Блізкае да слова, але больш вузкае і пэўнае па значэнні. Асноўныя тыпы — урачыстае і дыдактычнае казанні. Яго вытокі ў вусных «словах» — прамовах першых прапаведнікаў. Класічныя ўзоры казанняў пакінулі раннехрысціянскія пісьменнікі Іаан Златавуст, Грыгорый Багаслоў, Васіль Вялікі, Яфрэм Сірын, якія развівалі традыцыі антычнай аратарскай прозы[1].
Найбольш яркія помнікі ўрачыстага казання на Русі — глыбокапатрыятычнае «Слова пра закон і дар божы» Іларыёна і паэтычныя, напоўненыя багатай эмацыянальнай вобразнасцю «словы» Кірылы Тураўскага. Іх традыцыі прадаўжалі Грыгорый Цамблак, Л. Карповіч, М. Сматрыцкі і інш. (апошнія пакінулі ўзоры яшчэ аднаго віду казанняў — пахавальнага)[1].
Лепшыя казанні вылучаюцца стройнасцю кампазіцыі, дасканаласцю і пераканальнасцю выкладу, багаццем вобразна-паэтычнай мовы. Як вусная прамова-пропаведзь казанне бытуе і ў наш час, але сфера яго ўжывання стала больш вузкай[1].
Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ а б в БелЭн 1998
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Чамярыцкі В. А. Казанне // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 7: Застаўка — Кантата / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1998. — Т. 7. — 604 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0130-3 (т. 7).