Паўлінавочкі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Паўлінавочкі
Saturnia pavonia 01.jpg
Паўлінава вока малое (Saturnia pavonia)
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Saturniidae Boisduval, 1837

Падсямействы
гл. тэкст
Wikispecies-logo.svg
Сістэматыка
на Віківідах
Commons-logo.svg
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  117551
NCBI  7117
EOL  896
FW  245035

Паўлінавочкі, таксама Вочніцы, альбо Сатурніі[1] (Saturniidae) — сямейства матылёў.

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

Буйныя або вельмі буйныя матылькі з вялікімі шырокімі крыламі. Размах крылаў большасці відаў сусветнай фаўны — 80-140 мм, асобных відаў да 28 см (самка паўлінавочка геркулес (Coscinocera hercules)). Тулава тоўстае, укрытае пушыстымі валаскамі. На кожным крыле пасярэдзіне па адной яркай вочкавай пляме — т. зв. «паўлінавыя вочкі» (адсюль назва). Вусікі ў самцоў грабеньчатыя (звязана з моцным развіццём нюху — выяўляюць знаходжанне самак за некалькі кіламетраў), у самак кароткапілаватыя. Хабаток недаразвіты (матылі не кормяцца, жывуць да 2 тыдняў). Вусені масіўныя, пераважна зялёныя, са шматлікімі вырастамі і бародаўкамі, акукліваюцца ў шаўкавістых коканах.

Змрочныя і начныя матылькі, самцы больш актыўныя, у некаторых відаў лётаюць днём. Самцы маюць выключны нюх, з дапамогай якога здольныя адшукваць самак па вылучаемым імі ферамонамі на адлегласці да 1 км і больш.

Класіфікацыя[правіць | правіць зыходнік]

У сямействе вылучаюць наступныя падсямействы:

Распаўсюджанне[правіць | правіць зыходнік]

Больш за 1200 відаў. Пашыраны пераважна ў тропіках Усходняга паўшар'я. Жывуць на раслінах. На Беларусі сустракаюцца 2 віды: паўлінава вока малое начное (Saturnia pavonia), паўлінава вока рыжае начное (Aglia tau).

Некаторых паўлінавочак разводзяць для атрымання шаўкавіны (айлантавы шаўкапрад (Samia cynthia), дубовы шаўкапрад (Antheraea pernyi) і інш.).

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Напісанне Паўлінавочкі, Вочніцы, Сатурніі ў адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах., Т.12. Мн., 2001, С.206

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Максімава С. Паўлінавочкі // БЭ ў 18 т. Т. 12. Мн., 2001.