Пункцыя

Пу́нкцыя (лац.: punctio — укол) — пракол тканак арганізма пункцыйнай іголкай з дыягнастычнай, лекавай або прафілактычнай мэтай.

Дыягнастычная пункцыя выкарыстоўваецца: для вывучэння структурна-функцыянальнага стану органу, сістэмы органаў і тканак, устанаўлення дыягназу захворвання шляхам увядзення ў крывяносныя і лімфатычныя сасуды, поласці, губачстае рэчыва касцей радыеізатопаў, газу (паветра), рэнтгенакантрасных рэчываў, таксама даследвання ўзору вадкасці (кроў, гной і інш.) або кавалачка тканкі (напрыклад, пухліны). З лекавай і прафілактычнай мэтамі з дапамогай пункцыі ўводзяць лекавыя сродкі ў тканкі, сасуды, поласці арганізма.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).
• Пу́нкцыя // Тлумачальны слоўнік беларускай мовы: У 5-ці т / АН БССР, Інстытут мовазнаўства імя Я. Коласа. — Мн.: Беларус. Сав. Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 1980. — Т. 4: Паняцце — Р / [рэдактары: Г. Ф. Вештарт, Г. М. Прышчэпчык]. — С. 520. — 767 с.