Сяргей Сцяпанавіч Мусінскі

Сяргей Сцяпанавіч Мусінскі
Сяргей Сцяпанавіч Мусінскі
Дата нараджэння	21 верасня 1920
Месца нараджэння	Лісіцына[d], Нікольскі павет[d], Паўночна-Дзвінская губерня[d], РСФСР;
Дата смерці	18 жніўня 2008 (87 гадоў)
Дзеці	Яўгенія Сяргееўна Мусінская[d]
Альма-матар	Інстытут жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя І. Я. Рэпіна (1952);
Працы і дасягненні
Месца працы	Мінскпраект; Белдзяржпраект;
Працаваў у гарадах	Мінск і іншыя
Найважнейшыя пабудовы	Будынак Мінгарвыканкама
Прэміі
Узнагароды	;

Сяргей Сцяпанавіч Мусі́нскі (21 верасня 1920, с. Лісіцына, Нікольскі раён, Валагодская вобласць — 18 жніўня 2008) — беларускі архітэктар. Заслужаны архітэктар БССР (1973). Акадэмік архітэктуры Беларусi.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў у 1952 годзе Ленінградскі інстытут жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя Рэпіна. Працаваў у Белдзяржпраекце, у 1960—1967 і з 1969 кіраўнік майстерні ў інстытуце «Мінскпраект», у 1967—1969 галоўны архітэктар інстытута «Белдзяржпраект».

Член Саюза архітэктараў СССР з 1953 года.

Асноўныя праекты[правіць | правіць зыходнік]

Асноўныя работы: у Мінску — праект забудовы плошчы Калініна (1954—1962), праект планіроўкі і забудовы 2-й чаргі Ленінскага праспекта (1958—1964), жылыя дамы з крамамі «Моднае адзенне», «Дом абутку», «Кветкі»^[d] (1958—1963), «Гастраном» і «Бульбяная» (1958), «Сінтэтыка»^[d] (1964), корпус інстытута фізкультуры па праспекце Ф. Скарыны (1960), інтэрнат БПІ (1954); будынак гарвыканкама (1964), Палац культуры тэкстыльшчыкаў (1960), гасцініца «Мінск» (1968, 2-я чарга), Палац мастацтваў (1973), комплексы 5—14-павярховых інтэрнатаў БПІ па вуліцах Сурганава (1969—1975), 12-павярховых Цнянскай (1978), Карбышава (1979) і Металістаў (1979), комплекс будынкаў^[d] НДІ сродкаў аўтаматызацыі па праспекце Ф. Скарыны (1977), фантан «Юнацтва» каля гасцініцы «Мінск» (1978, усе ў сааўт.), комплекс жылых дамоў па вул. Няміга (1991, кіраўнік аўтарскага калектыву); санаторны комплекс «Беларусь» у Сочы (1953—1968), мемарыяльны комплекс «Вязынка» (1972, в. Вязынка Маладзечанскага раёна); будынак аблвыканкама ў Гомелі (1974), Дом Саветаў у Шчучыне (1979, усе ў сааўт.) і інш.

У вобласці манументальнага мастацтва: помнік двойчы героям Савецкага Саюза С. І. Грыцаўцу (1960) і лётчыку-касманаўту У. В. Кавалёнку (1984), мемарыяльны комплекс «Вязынка» (1970)^[1].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны» (1978). Дзяржаўная прэмія БССР (1968, у аўтарскім калектыве) за архітэктуру Ленінскага праспекта^[1], Заслужаны архітэктар БССР (1973)

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

З 1952 года быў у шлюбе са сваёй аднакурсніцай Ліяй Авейсаўнай Каджар. У нiх нарадзіліся дочкі Таццяна Сяргееўна (мастацтвазнауца) і Яўгенія Сяргееўна (мастак ДПМ, сябра СМБ)(жывуць у Мінску) і сын Іван Сяргеевiч (навучаўся на фізічным факультэце Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, жыве ў Маскве) Мусінскія^[2].

Зноскі

↑ ^а ^б Мусинский Сергей Степанович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
↑ Исмаилов Э.Э. Персидские принцы из дома Каджаров в Российской империи. — Старая Басманная, 2009. — 594 с., ил. LXIV с. — 1 000 экз. экз.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Мусінскі Сяргей Сцяпанавіч // Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — ISBN 5-85700-078-5.
Мусинский Сергей Степанович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)

[АСБ-1] а ^б Мусинский Сергей Степанович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)

[прынц-2] Исмаилов Э.Э. Персидские принцы из дома Каджаров в Российской империи. — Старая Басманная, 2009. — 594 с., ил. LXIV с. — 1 000 экз. экз.

[1]

[2]