Эдмонд Гарэгінавіч Кеасаян

Эдмонд Гарэгінавіч Кеасаян
арм.: Էդմոնդ Քեոսայան
Дата нараджэння	9 кастрычніка 1936(1936-10-09)
Месца нараджэння	Гюмры, Армянская ССР, Закаўказская Савецкая Федэратыўная Сацыялістычная Рэспубліка, СССР
Дата смерці	21 красавіка 1994(1994-04-21) (57 гадоў)
Месца смерці	Масква, Расія
Месца пахавання	Кунцаўскія могілкі[d]
Грамадзянства	СССР  Расія
Жонка	Лаура Ашотаўна Геваркян
Дзеці	David Keosayan[d] і Tigran Keosayan[d]
Адукацыя	Усерасійскі дзяржаўны ўніверсітэт кінематаграфіі імя С. А. Герасімава
Прафесія	кінарэжысёр, сцэнарыст, акцёр
Кірунак	сацыялістычны рэалізм
Прэміі
Узнагароды
IMDb	ID 0449084
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эдмонд Гарэгінавіч Кеасаян (арм.: Էդմոնդ Գարեգինի Քյոսայան; 1936 — 1994) — савецкі кінарэжысёр і сцэнарыст. Член КПСС з 1963 года.

Біяграфія

Нарадзіўся 9 кастрычніка 1936 года ў Ленінакане (цяпер Гюмры, Арменія). Вучыўся ў Маскоўскім эканамічным інстытуце (1954—1956), Ерэванскім тэатральным інстытуце (1956—1958). У 1964 скончыў рэжысёрскі факультэт УДІКа (майстэрня Я. Л. Дзігана). У рэжысуры дэбютаваў кароткаметражнымі тэлестужкамі, адзначанымі на Міжнародных кінафэстах («Лесвіца», Галоўны прыз Міжнароднага кінафестывалю ў Монтэ-Карла, 1962; «Тры гадзіны дарогі», прыз Мкф у Канне, 1963). У 1965 годзе экранізаваў п'есу А. У. Сафронава «Кухарка», адкрыўшы гэтай «калгаснай меладрамай» для шырокага гледача такія акцёрскія імёны як С. А. Святлічная і У. С. Высоцкі.

У 1966 годзе Кеасаян зрабіў другую ў гісторыі савецкага кіно экранізацыю павесці П. А. Бляхіна «Чырвоныя чарцяняты» (першая — 1923, рэжысёр І. М. Перестыяні), персанажы якой — чацвёрка юных ваяроў Першага коннага войска С. М. Будзённага — сталі культавымі героямі для некалькіх пакаленняў кінагледачоў. Папулярнасць герояў фільма, заснаваная на ўпэўненай, вынаходлівай рэжысуры, дала магчымасць працягнуць іх прыгоды ў двух новых фільмах («Новыя прыгоды няўлоўных», «Карона Расійскай Імперыі»). Нягледзячы на тое, што рэжысёр не цураўся капіяваць сюжэтныя хады, а часам і цэлыя эпізоды галівудскіх вестэрнаў, яго карціны і іх героі сталі характэрным прадуктам савецкай масавай культуры. Немалаважна, што папулярнасць набылі не толькі дадатныя персанажы, але і героі адмоўнага плана, сыграныя Я. З. Капелянам, У. Л. Трашчалавым, А. Б. Джыгарханянам, С. В. Крамаравым, а таксама песні на музыку Б. А. Макраусава і Я. А. Фрэнкеля.

У 1970-х гадах, працуючы на «Арменфільме», Кеасаян звярнуўся да нацыянальнай тэматыкі. Найболей вядомым фільмам гэтага перыяду стала псіхалагічная драма «Калі настае верасень» (прыз Мкф у Каіры, 1975), дзе рэжысёрская задума — выклікаць спагаду і сімпатыю да чалавека «на заходзе жыцця» — быў увасоблены таленавітым акторскім ансамблем у кіраўніку з А. Б. Джыгарханянам. Тэмай гістарычнай кінадылогіі «Зорка надзеі» па рамане С. М. Ханзадзяна «Мхітар Спарапет» стала змаганне армянаў пад правадырствам Мхітара Спарапета з турэцкімі заваёўнікамі.

З 1982 года Кеасаян ізноў працаваў на «Масфільме». Ім была пастаўлена кінааповесць пра герояў антыфашысцкага Супраціву «Недзе плача жаўтушка», драма пра ахвяр сталінскіх рэпрэсій «Ушэсце». Нягледзячы на ходкае ўяўленне пра Кеасаяна як пра «рэжысёра аднаго фільма» («аднаго цыкла»), ён здолеў паказаць сябе выдатным майстрам у працы з драматургічным матэрыялам, што добра разумеў спецыфіку кінамовы, унеслым вядомы ўнёсак у нацыянальны армянскі кінематограф; быў суаўтарам сцэнараў многіх сваіх фільмаў.

Памёр Эдмонд Кеасаян 19 красавіка 1994 года. Пахаваны ў Маскве на Кунцаўскіх могілках.

Спасылкі

• «Ни свой, ни чужой», журнал «Ереван», N1-2, 2006
• Эдмонд Кеасаян на сайце «Internet Movie Database» (англ.)