Эміль Гімэ

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Эміль Гімэ
фр.: Émile Guimet
дырэктар музея[d]
1889 — 12 кастрычніка 1918
Пераемнік Alexandre Moret[d]
дырэктар музея[d]
1879 — 1889
Нараджэнне 2 чэрвеня 1836(1836-06-02)[1][2][…]
Смерць 12 кастрычніка 1918(1918-10-12)[2][4][…] (82 гады)
Месца пахавання
Імя пры нараджэнні фр.: Émile Étienne Guimet
Бацька Жан-Батыст Гімэ[3]
Маці Zélie Bidault[d][3]
Дзеці Jean Guimet[d][3]
Член у
Дзейнасць калекцыянер мастацтва, археолаг, прамысловец, кампазітар, пісьменнік
Узнагароды
officier de l’Instruction publique афіцэр Ордэна Ганаровага легіёна кавалер ордэна Ганаровага Легіёна Order of the Sacred Treasure Knight of the Royal Order of Cambodia
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эміль Эцьен Гімэ (фр.: Émile Étienne Guimet; 26 чэрвеня 1836 — 12 жніўня 1918) — французскі прамысловец і падарожнік, збіральнік калекцый азіяцкага мастацтва, заснавальнік першага музея гісторыі рэлігій.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіліся ў Ліёне. Атрымаў у спадчыну ад бацькі, Жана-Батыста Гімэ, фабрыку па вытворчасці сінтэтычнага ультрамарыну і ў 1865 годзе стаў яе дырэктарам. У 1879 годзе ў Ліёне заснаваў Музей Гімэ  (руск.) (бел., у аснову якога пакладзена частка калекцыі Гімэ. У 1878 годзе прадставіў частку сваёй калекцыі на Сусветнай выстаўцы ў Парыжы. У 1885 годзе перадае самыя каштоўныя прадметы сваёй калекцыі ва ўласнасць французскай дзяржавы, а ў 1889 годзе пераводзіць музей у Парыж. Музей Гімэ валодае самай вялікай калекцыяй твораў азіяцкіх аўтараў, размешчанай па-за тэрыторыяй Азіі.

Эміль Гімэ вывучаў рэлігіі Далёкага Усходу, і ў яго музеі многія экспанаты ставяцца да рэлігійных культаў Японіі, Кітая, Старажытнага Егіпта, Грэцыі і Рыма.

У 1900 годзе абраны віцэ-прэзідэнтам французска-японскага таварыства Парыжа.

Асноўныя творы[правіць | правіць зыходнік]

  • Guimet E. Croquis égyptiens: journal d’un touriste, 1867.
  • Guimet E. Huit jours aux Indes, 1868.
  • Guimet E. Arabes et Kabyles, pasteurs et agriculteurs, 1873.
  • Guimet E. Bonjour Kanagawa, 1876.
  • Guimet E. Rapport du Ministre de l’instruction publique et des beaux-arts sur la mission scientifique de M. Guimet dans l’Extrème Orient, 1877.
  • Guimet E. Lettres sur l’Algerie, 1877.
  • Guimet E. Promenades japonaises: Tokio — Nikko, 1880.
  • Guimet E. Tai-Tsoung, 1894. Опера пра жыццё кітайскага імператара Тай-цзуна з дынастыі Тан.

Зноскі

  1. ↑ Emile Etienne Guimet // Léonore database — ministère de la Culture. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б Auboyer J. Emile Guimet // Guimet, Emile // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 2017. — ISBN 978-1-884446-05-4 — doi:10.1093/GAO/9781884446054.ARTICLE.T035608
  3. ↑ а б в г д е ё Saint-Pierre D. Dictionnaire historique des Académiciens de Lyon: 1700-2016 — Lyon: Académie des sciences, belles-lettres et arts de Lyon, 2017. — P. 1369. — ISBN 978-2-9559433-0-4
  4. ↑ Emile Guimet // GeneaStar
  5. ↑ Léonore database — ministère de la Culture.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Чубинская Н. В. Первый музей истории религий во Франции — музей Гиме / Труды Государственного музея истории религии. Вып. 11. СПб., 2011. С. 156.
  • Jastrow M. The Study of Religion. London, 1902. P. 380—394; 397.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Эміль_Гімэ&oldid=4641081"