Ян Мешканк

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Ян Мешканк
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння 23 ліпеня 1905(1905-07-23)[1]
Месца нараджэння
Дата смерці 4 кастрычніка 1972(1972-10-04)[1] (67 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства
Дзеці Q105416004?
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік
Мова твораў верхнялужыцкая
Грамадская дзейнасць
Член у
Узнагароды

Ян Мешканк (в.-луж.: Jan Meškank), нямецкі варыянт — Ёган Мешганг (ням.: Johann Meschgang; 23 ліпеня 1905, вёска Броне, Лужыца, Германія4 кастрычніка 1972, вёска Канецы, Лужыца, Германская Дэмакратычная Рэспубліка) — лужыцкі пісьменнік, педагог і грамадскі дзеяч.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 23 ліпеня 1905 года ў сялянскай сям'і ў сербалужыцкай вёсцы Броне. У 1919 годзе скончыў народную школу. З 1919 па 1921 год навучаўся ў Каталіцкім педагагічным вучылішчы ў Будзишыне. У 1921 годзе ўступіў у спартыўную арганізацыю Сербскі сокал. Скончыўшы ў 1921 годзе педагагічнае вучылішча, займаўся да 1928 года самаадукацыяй. З 1928 года быў настаўнікам у вёсцы Люпой і Радварэ. З 1930 года выкладаў у вёсцы Комараве і з 1931 года — у вёсках Клюкш і Вотраве. У 1933 годзе пасля прыходу да ўлады нацыстаў быў высланы з Лужыцы. Выкладаў у Брэтніге-Хаўсвальдзе. У 1934 годзе яму дазволілі вярнуцца ў Лужыцу, пасля чаго да 1937 года быў настаўнікам у вёсцы Зджэр і з 1937 года па 1944 год выкладаў у вёсцы Клюкш. З 1935 па 1941 год быў дырэктарам Сербскага музея ў Будзішыне. Летам 1944 года быў арыштаваны Гестапа і утрымліваўся ў зняволенні ў Дрэздэне. У лютым 1945 года падчас бамбардзіроўкі Дрэздэна збег разам з Янам Цыжам з турмы.

Пасля вайны працягнуў займацца выкладчыцкай дзейнасцю. Быў настаўнікам, займаўся актыўнай грамадскай дзейнасцю. 10 мая 1945 года ў Будзішыне адбыўся сход лужыцкіх грамадскіх дзеячаў, у якім удзельнічалі таксама Ян Мешканк і Ян Цыж. Падчас гэтага сходу яны вырашылі ўзнавіць дзейнасць забароненага нацыстамі сербалужыцкага культурна-асветніцкага таварыства «Домавіна». Да 30 лістапада 1946 года быў выконваючым абавязкі старшыні «Домавіны» і да 1957 года — членам савета «Домавіны». Як адзін з заснавальнікаў Сербалужыцкага нацыянальнага камітэта ўступіў у палітычны канфлікт са старшынёй «Домавіны» Павалам Неда. У 1951 годзе быў адным з заснавальнікаў Інстытута сербскага народазнаўства (сёння — Сербалужыцкі інстытут).

У 1970 годзе выйшаў на пенсію. У 1972 годзе за сваю актыўную грамадскую дзейнасць быў удастоены прэміі імя Якуба Чышынскага.

Памёр 4 кастрычніка 1972 года ў вёсцы Канецы.

Творы[правіць | правіць зыходнік]

  • Serbske narodne drasty. 2. Drasta Katolskich Serbow. Budyšin 1957
  • Serbske ludowe bajki. Berlin 1955
  • Wotrow a wokolina. Přinošk k wjesnej chronice. Budyšin 1958
  • Die Ortsnamen der Oberlausitz. Bautzen 1973

Зноскі

  1. а б Bibliothèque nationale de France Jan Meškank // data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011.
  2. Bibliothèque nationale de France BnF catalogue généralParis: BnF. Праверана 27 сакавіка 2017.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]