Яўген Маркавіч Ганкін
| Яўген Маркавіч Ганкін | |
|---|---|
| Імя пры нараджэнні | Евель Мордухавіч Ганкін |
| Дата нараджэння | 26 кастрычніка 1922 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 3 мая 1996 (73 гады) |
| Грамадзянства | |
| Род дзейнасці | мастак |
| Жанр | Мастак |
| Вучоба | Усесаюзны дзяржаўны інстытут кінематаграфіі |
| Узнагароды | Заслужаны дзеяч мастацтваў БССР (1968) |
.svg){kind=small}
Яўге́н Ма́ркавіч Га́нкін (26 кастрычніка 1922, в. Шчадрын, Жлобінскі раён — 3 мая 1996) — беларускі мастак. Заслужаны дзеяч мастацтваў БССР (1968)[1].
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Яўген Ганкін нарадзіўся 26 кастрычніка 1922 года ў вёсцы Шчадрын, Жлобінскага раёна БССР. У 1943 годзе скончыў Усесаюзны дзяржаўны інстытут кінематаграфіі імя Герасімава[1]. Адначасова з вучобай, у 1943 — 1944 гадах ён дапамагаў галоўнаму мастаку ў фільме «Іван Грозны(руск.) бел.», Сяргея Эйзенштэйна. У 1944 — 1945 гадах Ганкін працаваў у Кіеўскай кінастудыі, а з 1946[1] года мастаком-пастаноўшчыкам на «Беларусьфільме»[2][3].
Памёр Яўген Ганкін 3 мая 1996 года[2].
Творчасць[правіць | правіць зыходнік]
Яўген Ганкін займаўся афармленнем такіх класічных беларускіх фільмаў як «Паўлінка» (1952, саўмесна з С. Нікалаевым)[1], «Хто смяецца апошнім» (1954, саўмесна з А. Грыгар’янцам)[1], «Гадзіннік спыніўся апоўначы» (1958), «Я родам з дзяцінства» (1966), «Вайна пад стрэхамі» (1970), «Сыны сыходзяць у бой» (1969), «Белыя росы» (1983)[2].
Фільмаграфія[правіць | правіць зыходнік]
- 1945 — Зыгмунт Каласоўскі
- 1952 — Паўлінка
- 1953 — Пяюць жаўрукі(руск.) бел.[1]
- 1954 — Хто смяецца апошнім[1]
- 1957 — Нашы суседзі[1][4]
- 1958 — Гадзіннік спыніўся апоўначы(руск.) бел.[1]
- 1959 — Каханне трэба берагчы
- 1960 — Чалавек не здаецца(руск.) бел.
- 1963 — Апошні хлеб[1]
- 1965 — Крыніцы[1]
- 1966 — Я родам з дзяцінства[1]
- 1969 — Сыны сыходзяць у бой
- 1970 — Вайна пад стрэхамі
- 1973 — Заўтра будзе позна[1]
- 1974 — Хлеб пахне порахам[1]
- 1976 — Факт біяграфіі[1]
- 1976 — Я хачу вас бачыць (ням.: Ich will euch sehen, ГДР)[1]
- 1983 — Белыя росы
- 1987 — Восеньскія сны
- 1993 — …Аз воздам[5]
Памяць[правіць | правіць зыходнік]
Яго мемуары «Крыло ангела» былі пасмяротна выдадзеныя ў Злучаных Штатах[2].
У 2003 г. быў зняты дакументальны фільм пра Яўгена Ганкіна «Легендамі не карануйце нас»[2].
Зноскі
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 Ганкин Евгений Маркович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 137. — 737 с.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 //Наша Ніва, «Факты кінабіяграфіі» Яўгена Ганкіна
- ↑ ru_animation: Евгений Мигунов «ВГИК» (начало) (руск.)
- ↑ НАШИ СОСЕДИ (руск.)
- ↑ ...Az vozdam (1993) (англ.) на сайце «Internet Movie Database»
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Yevgeni Gankin (англ.)
- стар.3
- Ганкин Евель (Евгений) Мордухович (Маркович) (руск.)
- Евгений (Евель) Маркович Ганкин (руск.)
|
