Антоній Люстыг: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
Sniezhanj (размовы | уклад)
Няма тлумачэння праўкі
Радок 27: Радок 27:
'''Антоній Люстыг''' (7 верасня 1752, [[Прусія]] — 5 чэрвеня 1815, [[Полацк]]) — каталіцкі духоўны дзеяч і педагог, уплывовы дзеяч [[Езуіты|Ордэна езуітаў]].
'''Антоній Люстыг''' (7 верасня 1752, [[Прусія]] — 5 чэрвеня 1815, [[Полацк]]) — каталіцкі духоўны дзеяч і педагог, уплывовы дзеяч [[Езуіты|Ордэна езуітаў]].


Уступіў у Таварыства Ісуса ў 1768 годзе ў [[Ломжа|Ломжы]], а духоўны сан атрымаў у 1776 годзе ў Полацку, дзе ў 1780—1786 гадах выкладаў у [[Полацкі езуіцкі калегіум|езуіцкім калегіуме]] нямецкую мову. Выконваў функцыі прэфекта школы і прафесара нямецкай мовы ў езуіцкіх калегіумах [[Касцёл Святога Іосіфа і калегіум езуітаў (Віцебск)|Віцебска]] (1787—1789), [[Аршанскі езуіцкі калегіум|Оршы]] (1789—1791) і Магілёва (1791—1792), прычым у апошнім з 1793 па 1802 гады займаў пасаду рэктара. Апрача педагагічнай дзейнасці Люстыг паспяхова працаваў у Таварыстве Ісуса: быў асістэнтам Генеральнага вікарыя ордэна (1799—1815) і правінцыялам (1802—1805), арганізаваў езуіцкую місію ў наваколлі Саратава, а таксама займаў пасаду рэктара Полацкаго езуіцкага калегіума (1805—1812).
Уступіў у [[Езуіты|Таварыства Ісуса]] ў [[1768]] годзе ў [[Ломжа|Ломжы]], а духоўны сан атрымаў у [[1776]] годзе ў [[Полацк|Полацку]], дзе ў 1780—1786 гадах выкладаў у [[Полацкі езуіцкі калегіум|езуіцкім калегіуме]] нямецкую мову. Выконваў функцыі прэфекта школы і прафесара нямецкай мовы ў езуіцкіх калегіумах [[Касцёл Святога Іосіфа і калегіум езуітаў (Віцебск)|Віцебска]] (1787—1789), [[Аршанскі езуіцкі калегіум|Оршы]] (1789—1791) і [[Магілёў|Магілёва]] (1791—1792), прычым у апошнім з 1793 па 1802 гады займаў пасаду рэктара.


Апрача педагагічнай дзейнасці Люстыг паспяхова працаваў у Таварыстве Ісуса: быў асістэнтам Генеральнага вікарыя ордэна (1799—1815) і правінцыялам (1802—1805), арганізаваў езуіцкую місію ў наваколлі [[Саратаў|Саратава]], а таксама займаў пасаду рэктара Полацкаго езуіцкага калегіума (1805—1812).
Антоній Люстыг браў актыўны ўдзел у падрыхтоўцы адкрыцця [[Полацкая езуіцкая акадэмія|Полацкай езуіцкай акадэміі]] і з’яўляўся яе першым рэктарам (да 1 жніўня 1814 года).

Антоній Люстыг браў актыўны ўдзел у падрыхтоўцы адкрыцця [[Полацкая езуіцкая акадэмія|Полацкай езуіцкай акадэміі]] і з’яўляўся яе першым рэктарам (да [[1 жніўня]] [[1814]] года).


== Літаратура ==
== Літаратура ==

Версія ад 16:15, 4 верасня 2018

Антоній Люстыг
польск.: Antoni Lustyg (Lustig)
Дата нараджэння 7 верасня 1752(1752-09-07)
Месца нараджэння
Дата смерці 5 чэрвеня 1815(1815-06-05) (62 гады)
Месца смерці
Грамадзянства
Род дзейнасці навуковец
Навуковая сфера філалогія
Месца працы
Навуковае званне прафесар

Антоній Люстыг (7 верасня 1752, Прусія — 5 чэрвеня 1815, Полацк) — каталіцкі духоўны дзеяч і педагог, уплывовы дзеяч Ордэна езуітаў.

Уступіў у Таварыства Ісуса ў 1768 годзе ў Ломжы, а духоўны сан атрымаў у 1776 годзе ў Полацку, дзе ў 1780—1786 гадах выкладаў у езуіцкім калегіуме нямецкую мову. Выконваў функцыі прэфекта школы і прафесара нямецкай мовы ў езуіцкіх калегіумах Віцебска (1787—1789), Оршы (1789—1791) і Магілёва (1791—1792), прычым у апошнім з 1793 па 1802 гады займаў пасаду рэктара.

Апрача педагагічнай дзейнасці Люстыг паспяхова працаваў у Таварыстве Ісуса: быў асістэнтам Генеральнага вікарыя ордэна (1799—1815) і правінцыялам (1802—1805), арганізаваў езуіцкую місію ў наваколлі Саратава, а таксама займаў пасаду рэктара Полацкаго езуіцкага калегіума (1805—1812).

Антоній Люстыг браў актыўны ўдзел у падрыхтоўцы адкрыцця Полацкай езуіцкай акадэміі і з’яўляўся яе першым рэктарам (да 1 жніўня 1814 года).

Літаратура

  • Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564—1995 / oprac. Ludwik Grzebień ; [aut. i red. działów Andrzej Paweł Bieś et al. ; współpr. nauk. i red. Roman Darowski]. — Kraków : Wydział Filozoficzny Towarzystwa Jezusowego. Instytut Kultury Religijnej : Wydawnictwo WAM — Księża Jezuici, 1996. — XVI, 882, [5] s. : il.