Філіп Ар’ес

Філіп Ар'ес
фр.: Philippe Ariès
Дата нараджэння	21 ліпеня 1914(1914-07-21)
Месца нараджэння	Блуа, дэпартамент Луар і Шэр, Францыя
Дата смерці	9 лютага 1984(1984-02-09) (69 гадоў)
Месца смерці	Тулуза, дэпартамент Верхняя Гарона, Францыя
Грамадзянства	Францыя
Жонка	Primerose Lascazas de Saint-Martin[d]
Род дзейнасці	гісторык, медыявіст, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	сярэдневякоўе, гісторыя ментальнасцяў і гісторыя культуры[d]
Месца працы	Вышэйшая школа сацыяльных навук[d] Plon[d]
Альма-матар	Lycée Saint-Louis-de-Gonzague[d] ліцэй Жансон-дэ-Саі
Партыя	Action Française[d]
Прэміі	Albéric-Rocheron Prize[d] (1961)

Філіп Ар'ес (фр.: Philippe Ariès, 21 ліпеня 1914, Блуа — 8 лютага 1984, Парыж) — французскі гісторык, медыевіст, прадстаўнік школы «Аналаў».

Аўтар прац па гісторыі штодзённасці, сям'і і дзяцінства. Прадметам яго найбольш вядомай кнігі «Чалавек перад тварам смерці» з'яўляецца гісторыя адносін да смерці ў еўрапейскім грамадстве. Аўтар прац, прысвечаных дзяцінству, дзіцяці і стаўленні да яго пры «старым парадку», пераважна ў XVI—XVIII стст. У сваіх працах паказаў, што і стаўленне да дзяцінства і ўспрыманне смерці сутнасць важныя прадметы гістарычнага аналізу.

Сваі раннія працы прысвячаў гістарычнай дэмаграфіі, у далейшым далучыўся да распрацоўкі праблематыкі гісторыі менталітэту. У яго паспяховых на інтэрнацыянальным узроўні, аднак і даволі спрэчных манаграфіях даследаваў таксама гісторыю дзяцінства і гісторыю смерці. Разам з Жоржам Дзюбі і Полем Венье ажыццявіў выданне 5-і томнай «Гісторыі прыватнага жыцця».

Асоба

Ар'ес займаў унікальную пазіцыю ў свеце французскіх інтэлектуалаў. Большую частку жыцця ён не меў акадэмічнага статусу: амаль сорак гадоў ён працаваў на кіруючай пасадзе ў дэпартаменце, які займаецца імпартам у Францыю трапічнай садавіны. У прыватнасці, ён унёс уклад у тэхнічнае і інфармацыйнае пераўзбраенне службы імпарту. Сам сябе Ар'ес называў «нядзельным гісторыкам», маючы на ўвазе, што ён працуе над гістарычнымі працамі ў хвіліны адпачынку ад асноўнага месца службы. Так завецца яго аўтабіяграфічная кніга, выдадзеная ў 1980 г. (Un historien du dimanche). Пры жыцці Ар'ес яго працы былі значна больш вядомыя ў англамоўным свеце (перакладаліся на англійскую мову з 1960-х гадоў), чым у самой Францыі. Толькі ў 1978 годзе ён атрымаў запозненае акадэмічнай прызнанне і пост у Вышэйшай школе сацыяльных навук, дырэктарам якой Быў гісторык Франсуа Фюрэ.

Бібліяграфія

• Les traditions sociales dans les pays de France, Editions de la Nouvelle France, 1943.
• Histoire des populations françaises et de leurs attitudes devant la vie depuis le XVIIIe siècle, Self, 1948.
• Attitudes devant la vie et devant la mort du XVIIe au XIXe siècle, quelques aspects de leurs variations, INED, 1949.
• Sur les origines de la contraception en France, Extrait de Population. No 3, juillet-septembre 1953, pp 465—472.
• Le Temps de l’histoire, Éditions du Rocher, 1954.
• Deux contributions à l’histoire des pratiques contraceptives, Extrait de Population. N ̊ 4, octobre-décembre 1954, pp 683—698.
• L’enfant et la vie familiale sous l’Ancien régime, Plon, 1960.
• Essais sur l’histoire de la mort en Occident : du Moyen Âge à nos jours, Seuil, 1975.
• L’Homme devant la mort, Seuil, 1977.
• Un Historien du dimanche (en collaboration avec Michel Winock), Seuil, 1980.
• Images de l’homme devant la mort, Seuil, 1983.
• Histoire de la vie privée, (dir. avec Georges Duby), 5 tomes: I. De l’Empire romain à l’an mil; II. De l’Europe féodale à la Renaissance; III. De la Renaissance aux Lumières; IV. De la Révolution à la Grande guerre; V. De la Première Guerre mondiale à nos jours, Seuil, 1985-1986-1987.
• Essais de mémoire : 1943—1983, Seuil, 1993.
• Le présent quotidien, 1955—1966 (Recueil de textes parus dans La Nation française entre 1955 et 1966), Seuil, 1997.
• Histoire de la vie privée, (dir. avec Georges Duby), le Grand livre du mois, 2001.